'Jammer van die onderbeet, maar een beugel krijg je waarschijnlijk pas in 2098'

Het oordeel van de tandarts was duidelijk: Puk had een diepe onderbeet, dat werd een beugel. Manlief belde de orthodontist. De eerstvolgende beschikbare plek bleek zeven maanden later te zijn. Hij plande iets in, aan het eind van de middag, zodat Puk die dag in elk geval gewoon naar school kon.

Ik zette alvast de verzekering op standje 'aanvullend' zodat we, tegen de tijd dat het nodig was, volledig verzekerd waren. Het was net voor het einde van het jaar, met die zeven maanden rek voor de eerste afspraak en de tijd die waarschijnlijk nodig was voor een tweede afspraak, zaten we helemaal safe.

Dacht ik. 

Zeven maanden later was het tijd voor de intake. Puk en haar vader gingen naar binnen en stonden tien minuten later alweer buiten, met een nieuwe datum voor het echte werk. "Kun jij nog even kijken hoe het met die verzekering zit?", vroeg manlief. 

"Joe", riep ik vermoeid vanachter mijn bureau en logde in. Eens kijken. Waar stond het ook alweer? Wat gek. Niets extra verzekerd? Ik begreep er niets van. "Wat? Hoe kan dit nou? Ik ben toch niet gek? Ik heb potdorie toch wel dat ene knopje ingedrukt?" Hoe moeilijk kan het zijn, echt?

Manlief kwam kijken. "Toch niet gelukt?" Ik voelde een golf van ergernis opkomen. "Ik ben toch niet gek, ik weet heus wel wat ik doe. Kijk, je hoeft alleen maar dat knopje hier in te drukken. Zo stom zou ik toch niet zijn geweest om dat niet te doen?"

Ergernis, woede en schaamte

Manlief keek me sceptisch aan, mijn ergernis sloeg om in woede. Ik scrolde driftig door de site, mijn mails door, maar nergens vond ik een bevestiging of iets wat leek op een aanvullende verzekering. Zou ik het dan gewoon toch niet hebben gedaan? Of half? Woede maakte plaats voor schaamte, waarbij ik uit frustratie inmiddels mijn laptop uit het raam wilde smijten.

"Joh, dan doe je het toch nu", zei manlief geruststellend. "Ja. maar we zaten net aan het eind van het jaar en nu middenin en dan duurt het echt tot 3265 voordat Puk die beugel krijgt." Manlief haalde zijn schouders op. "Het is wat het is. Ik verzet de afspraak wel even een jaartje."

Voor ik het wist had hij een nieuwe afspraak gemaakt. Terwijl manlief het voorval alweer was vergeten, bleef de irritatie aan me knagen. Dat ik zo dom was om dat knopje niet goed in te drukken. Ik deed het nogmaals, de bevestiging kwam direct mijn mailbox binnen. Ik zuchtte. Opnieuw.  

Diepe beet

Puk vroeg hoe het nou zat met 'die ortho enzo'. "Die beugel krijg je waarschijnlijk pas in 2098", zei ik knarsetandend. Maar het bleek mee te vallen. Ergens diep 2026 is Puk de eerste. Verzekerd en wel. En nu maar hopen dat we er dan op tijd bij zijn, met haar diepe beet.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.