'De boekbespreking mondde uit in een heuse knutselmarathon'

Al maanden geleden zat het eraan te komen: het project genaamd boekbespreking. Of boekbespreking, het heette met hippe woorden een lapbook, een 'creatieve verrijkingsopdracht'- waarvoor je gerust tien tot twaalf uur mocht uitrekken - aldus een enthousiaste juf op internet. 

De creatieve verrijkingsopdracht, had ik al uit de wandelgangen begrepen, was een verholen term voor knutselmarathon. 

De verrijkingsopdracht was bedoeld om de diepte in te gaan. Die begon met het lezen van het boek. Olle (10) koos voor De waanzinnige wereld van Tom Groot. Een erg geestig en megadik boek. Al bleek-ie flinterdun als je alle tekeningetjes niet meetelde. 

Zweten en vloeken 

Na het lezen kreeg Olle een groot vel om de lapbook op te maken. Wat we moesten doen, werd in elf stappen uitgelegd op het bijgaande A4'tje. Olle begon met het tikken van een uittreksel, waarbij zweetdruppels op zijn voorhoofd verschenen en hij steeds harder begon te vloeken. 

Daarna pakten we het vel om de lapbook te maken. "Iedereen doet iets met flapjes en een envelop en kaartjes voor de quiz, dat wil ik ook." Ik zocht een gezellige envelop met confettikleurtjes voor hem uit, knipte kaartjes voor de quizvragen die Olle met zijn tong uit zijn mond noteerde op de kaartjes. 

"Zo, bijna klaar denk ik, hè?" Olle schudde van niet en duwde het A4'tje met instructies nog eens in mijn handen. "Mijn god, we moeten er een soort kermis van maken?" Olle knikte. Dat had ik goed begrepen. Dit vroeg om grover geweld. Ik maakte een Pinterest-bord aan met de naam Tom Groot en zocht eindeloos naar plaatjes. 

Vier dagen aan de lapbook

Uren waren we in de weer. "Hoeveel plaatjes moet ik nog printen in godsnaam?" vroeg ik, toen de achterkant van de lapbook, de voorkant en de binnenkant waren versierd. Er kwam nog net geen stoom uit de printer. "Nog een paar, we zijn er bijna", moedigde Olle me aan. Moeder Sandra stuurde me een foto van de lapbook van haar zoon. "Kijk eens hoe knap IK dit heb gemaakt ;-)." Ik stuurde een smiley terug.

"Eigenlijk mogen we niet zo veel printjes", zei Olle toen de hele lapbook was volgeplakt. "Oh, dat meld je mooi op tijd", mompelde ik, terwijl ik de plaatjes inkleurde met dikke stiften in felle kleuren. Het was inmiddels de vierde dag dat we ermee bezig waren, ik begon moe te worden. 

Olle plakte stevig door, maar ook hij verloor zijn enthousiasme. "Kijk hoe rommelig ik heb geplakt!", sputterde hij, "het is echt zoo lelijk, bro." Ik zag de restjes lijm heus ook wel, en ja, mooi was het niet, maar dit waren de laatste loodjes. We konden nu niet opgeven, we moesten dóór. 

We hadden een laatste aanmoediging nodig. Ik trok een zak confetti uit de kast die nog over was van het knutselen van een surprise. Olle smeerde wat lijm uit en strooide rijkelijk met confetti. Na een uur of tien arbeid was de lapbook eindelijk klaar. Ik racete nog even op en neer naar de supermarkt voor caramelreepjes die Olle kon uitdelen in de klas, het lievelingssnoepje van hoofdpersoon Tom Groot. We waren er klaar voor. 

Kermis: glansrijk geslaagd

Of Olle na al dat werk en dat gefrutsel nog wist waar het boek over ging? Dat durfde ik niet te vragen. De dag erna kreeg ik het antwoord: hij had een 9 gehaald. Onze kermis was glansrijk geslaagd. Maar wat het nou precies met boeken lezen te maken had, was me vooralsnog een raadsel.