Jasmine belandde na een verkeersongeval in een Egyptische cel: 'Ik kon alleen maar huilen'

"Huilen, huilen, huilen. Dat was het enige wat ik kon toen ik naar mijn cel werd gebracht. Een kale, betonnen bunker met tl-lampen, die ik deelde met vier andere vrouwen. In de hoek van de cel was een putje, dat moest het toilet voorstellen. Het was er bloedheet en er kroop ongedierte rond. Er waren geen bedden, slapen moest ik dus op de grond doen. Puur van uitputting viel ik toch in een onrustige slaap, nog altijd vol ongeloof over hoe ik hier was beland."

"Egypte vond ik fantastisch om te wonen en te werken. Ik hou van dat chaotische, als het allemaal niet aangeharkt en strak georganiseerd is. Na een relatiebreuk had ik mijn koffers in België gepakt en was ik naar Egypte vertrokken om voor een grote touroperator te werken. Daar vond ik mijn zelfliefde terug. En een andere liefde, want ik werd tot over mijn oren verliefd op mijn baas – en hij op mij."

Huilen en hyperventileren 

"Die nacht had ik bij hem geslapen. Onderweg naar het werk reed ik verkeerd. Ik was gehaast en zat nog op een roze wolk, ik lette niet goed op en dat heb ik mezelf lange tijd kwalijk genomen. 

Toen ik de auto in de achteruit zette, reed ik per ongeluk een jongetje aan. Zijn arm was gebroken. Hij huilde en zijn moeder was hysterisch. Net als ik, ik begon te huilen en te hyperventileren. Het was verschrikkelijk."

"Een omstander bood toen aan om mij naar mijn werk te brengen, aangezien ik zelf te overstuur was om te rijden. Ik ging akkoord. Maar onderweg reden we ineens een andere kant op, de woestijn in. Dat vond ik raar. Toen zag ik plots hoge muren, prikkeldraad en bewakers met geweren. Ik besefte dat we bij het politiebureau waren en dat het foute boel was."

Smerige, kleine cel

"Zo rustig mogelijk legde ik een verklaring af over wat er was gebeurd. Ondertussen had ik mijn collega’s met een berichtje laten weten waar ik was. Een van hen kwam naar het bureau. Diep van binnen voelde ik dat het niet goed zou komen. Mijn collega zei toen dat ik waarschijnlijk daar moest blijven. 

Een golf van paniek ging door me heen. Ik moest mijn riem, sieraden en mobieltje afgeven. Door een bewaker werd ik door een lange gang geleid. Holy crap, ik zit straks in een Egyptische cel, drong het tot me door. Ik kon alleen maar huilen, zeker toen ik de smerige, kleine cel zag. Er zaten vier vrouwen, die mij heel lief opvingen en probeerden te troosten."

"Het gevangeniseten was heel vies, maar gelukkig deelden mijn celgenoten met mij het eten dat ze van hun familie kregen. Mijn baas bracht broodjes naar het bureau, die de bewakers deels inpikten. Ik kreeg toch geen hap door mijn keel. De gebeden van de moskee vlakbij gaven mij een besef van tijd. 

We mochten de cel niet uit, er was niets te lezen en ook geen tv. Als afleiding ben ik veel gaan zingen, wat mij applaus opleverde van de andere vrouwen. Het was fijn om iets te kunnen betekenen voor hen. In een korte tijd kregen we een intense band met elkaar. Hun steun betekende veel voor mij, zonder hen had ik het niet gered."

Weer terug de cel in

"Ondertussen deed mijn baas er alles aan om me vrij te krijgen. Na een paar dagen werd ik naar de rechtbank gebracht. Mijn opluchting was immens toen ik werd vrijgesproken, maar tot mijn ontzetting moest ik toch weer terug naar de cel. Dit had te maken met juridische en administratieve rompslomp vanuit België. 

Dit was zo’n domper, toen zat ik er echt even doorheen. Ik wist dat sommige vrouwen daar al lang zaten, dat ging mij toch niet gebeuren? Hoelang hield ik dit nog vol? Ik was in tranen en in paniek. Mijn baas sprak me moed in en zei dat ik moest volhouden. Even konden we elkaar vasthouden. Later, in de cel, vond ik een haar van hem op mijn arm. Het klinkt misschien stom, maar dat gaf me troost."

"Na een week werd ik vrijgelaten. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Eindelijk die hete cel uit, en ik was blij verlost te zijn van de gemene bewakers die tijdens het dagelijkse fouilleren ons steeds op een overdreven en nare manier betastten. 

Emotioneel nam ik afscheid van mijn celgenoten. Mijn baas wachtte me op met een grote bos bloemen. In zijn appartement heb ik uren geslapen. Ik was euforisch om weer vrij te zijn en te kunnen gaan en staan waar ik wilde. Het voelde als een roes, alsof ik onoverwinnelijk was."

Gebroken hart

"Helaas kwam daarna alsnog de klap. Als een deur hard dichtsloeg, kreeg ik een paniekaanval omdat ik dat geluid vaak in de cel hoorde. Hitte kon ik slechter verdragen, ook dat deed me denken aan de cel. 

Toen de relatie met mijn baas op niets uitliep, vertrok ik met een gebroken hart terug naar België. Daar werd PTSS (posttraumatische stressstoornis) bij mij vastgesteld, en ik heb dit met veel therapie kunnen verwerken."

"Ik voelde me vaak alleen, alsof niemand begreep wat ik had meegemaakt. Maar dat trieste gevoel is weg nadat ik mijn boek, Een nacht in een kooi, schreef. Schrijven werkt helend voor mij, als een soort therapie die ik mezelf geef. 

Mijn boek is geen zielig verhaal, het gaat juist over levenslust en kracht. Ik krijg berichten van lezers die zeggen dat mijn boek hen uit een depressie heeft geholpen, en dat betekent zo veel voor mij."

Onvoorstelbaar heftige ervaring

"Zeker hebben de gebeurtenissen mij veranderd. Ik ben sterker geworden en niet snel uit balans. En ik doe nu wat ik zelf wil, ik werk tegenwoordig als freelance schrijver. Het werk als reisleidster paste eigenlijk niet bij mij, ik ben er te chaotisch en creatief voor. Dus ik ben dankbaar dat ik nu mijn pad heb gevonden. 

Nooit meer wil ik in een buitenlandse cel vastzitten, het was een onvoorstelbaar heftige ervaring die erin hakte. Maar het heeft me wijzer gemaakt. Ik weet dat ik altijd op mezelf en mijn veerkracht kan vertrouwen."

Klik hier voor meer Lifestyle.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl