Rosa en haar man werden tijdens hun huwelijksreis overvallen: 'Met één ruk werd ik uitgeschakeld'

"Onze bruiloft acht jaar geleden was fantastisch en in onze huwelijksreis hadden we minstens zo veel zin. Mijn man Klaas en ik zijn gek op reizen en Bali stond al jaren hoog op onze bucketlist, dus dat werd onze bestemming. Ik keek enorm uit naar deze reis. Het eilandleven, de natuur, de cultuur en het lekkere eten daar: het leek me allemaal fantastisch."

Niet naïef

"De eerste twee weken van onze huwelijksreis genoten Klaas en ik ook volop. Op de motor reden we naar de mooiste plekken op het eiland, zoals een prachtige tempel op de rotsen met een fenomenaal uitzicht. Als ervaren reizigers waren wij zeker niet naïef, zo waren we alert op zakkenrollers op drukke plekken. Maar Bali is zo’n serene plek, met lieve, gastvrije inwoners. Dag en nacht is er leven op straat. Het is geen beruchte bestemming, geen moment hebben we ons onveilig gevoeld. Nooit had ik verwacht dat het vlak voor het einde zo mis zou gaan."

"Die avond waren Klaas en ik gezellig naar een bar gegaan in Kuta, in het zuiden van Bali. Door mensen die we daar hadden ontmoet werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een afterparty. Dat wilden we niet, want we hadden enge verhalen gehoord over toeristen die gedrogeerd en beroofd werden op zo’n feestje. 

We besloten weer terug te gaan naar ons hotel. Eerst gingen we langs een bank in een drukke winkelstraat. De volgende dag zouden we namelijk ons hotel cash betalen en daar weggaan, om de laatste twee dagen van onze vakantie in Ubud door te brengen. We pinden en ik stopte het geld, zo’n 250 euro, in mijn tasje. Achteraf vermoed ik dat we toen misschien al in de gaten werden gehouden."

Tumult op de motor

"We stapten op de huurmotor, Klaas reed. Hij vroeg me om op mijn telefoon de navigatie aan te zetten. Terwijl ik daar mee bezig was, kwam er een motor naast me rijden. Op Bali niet gek, daar rijden ze soms met vier man naast elkaar in het drukke verkeer. 

De motor met twee mannen erop bleef naast ons rijden. Ineens rukte de bijrijder mijn tas uit mijn handen met daarin het geld. In een reflex trok ik de tas terug. Klaas had niets door van het tumult en riep naar mij dat ik stil moest zitten."

"Ondertussen keek de bijrijder mij woedend aan met een smerige blik, zijn ogen schoten vuur. Het was duidelijk niet de bedoeling geweest dat ik de tas terugpakte.

Ik riep naar Klaas dat we werden beroofd, snel gaf hij extra gas. De overvallers deden dit ook, en zij hadden een veel snellere motor. De bijrijder greep mijn pols met onnoemlijk veel kracht. Ik voelde iets knakken in mijn hand, en toen kon ik helemaal niets meer. Met één handeling was ik uitgeschakeld en kon hij alsnog de tas grijpen."

Aangifte op het politiebureau

"Het ging allemaal zo snel. Omstanders probeerden te helpen en gingen nog achter de dieven aan, maar ze waren al weg. Wel had ik hun gezichten, kleding, soort motor en kenteken goed in me opgeslagen. Aangeslagen gingen we terug naar het hotel, waar we heel lief werden opgevangen door de eigenaar. 

De volgende ochtend ging hij als tolk met ons mee om aangifte te doen op het politiebureau. Dat duurde uren, veel langer dan verwacht. Eindeloos herhaalde ik ons verhaal, ze bleven maar vragen naar de details over de tijdslijn, hun motor en andere kenmerken. Na een tijd begon het me te irriteren. Mijn pols deed pijn en ik was het beu daar."

"Toen pas kregen we te horen wat er aan de hand was. Diezelfde avond was er een overval geweest in een hotel vlakbij dat van ons. Daar was dezelfde motor gezien en het signalement van de daders kwam ook precies overeen. Een stelletje was overvallen in hun kamer. 

Zij werden daarbij neergestoken en hebben zich samen opgesloten in de badkamer. Daar zijn ze allebei doodgebloed. Daarom was de verklaring van Klaas en mij zo belangrijk, wij waren getuigen."

Wapens op zak

"Ik schrok me rot en kreeg rillingen over mijn hele lijf toen ik dit hoorde. Ik voelde van alles: afschuw voor wat er was gebeurd, medeleven voor de nabestaanden van dit stelletje en opluchting dat wij er nog zo goed vanaf gekomen waren. 

De daders bleken te horen bij een Javaanse bende die bekend was bij de politie. Of ze ooit zijn opgepakt weet ik niet. Die mannen hadden al wapens bij zich toen ze ons beroofden. Een heel naar en eng idee dat het ook voor ons dus heel anders had kunnen aflopen."

"Ik had veel last van mijn pols, maar ik wilde daar niet naar het ziekenhuis omdat ik bang was dat het onhygiënisch zou zijn. De vrolijke vakantiesfeer was die laatste twee dagen ver te zoeken, we zaten echt onze tijd uit tot we weer op het vliegtuig konden stappen. 

De vlucht ben ik doorgekomen met flink wat pijnstillers, eenmaal geland op Schiphol ben ik meteen naar het ziekenhuis gegaan. De pezen in mijn hand en pols bleken te zijn gescheurd. Ik ben kok en het duurde weken voordat ik weer kon werken."

Gevoel van falen 

"Bij mij heerste vooral opluchting maar Klaas had het mentaal zwaarder. Hij voelde zich schuldig dat hij in eerste instantie niets doorhad van de overval, en hij vond dat hij mij niet goed genoeg had beschermd. Dat nam hij zichzelf erg kwalijk, het voelde als falen. ‘s Nachts kreeg hij last van herbelevingen. 

Uiteindelijk hebben gesprekken met een psycholoog hem geholpen dit schuldgevoel los te laten."

"Het is jammer dat onze huwelijksreis zo'n vervelend staartje kreeg, maar dat is niets vergeleken met het leed van de andere slachtoffers en hun familie. Daar denk ik nog steeds wel eens aan."

Steeds steeds veel reislust 

"Zo’n overval hoop ik nooit meer mee te maken, je wenst het niemand toe. Ik ben sindsdien alerter geworden, zo gebruik ik op reis nu altijd een nektasje dat ik onder mijn kleding draag. 

Klaas en ik maken nog altijd mooie reizen, bijvoorbeeld naar Mexico, Cuba, Canada en Tanzania. Onze reislust laat ik me niet afnemen, door niemand."

Klik hier voor meer Lifestyle.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl