Na de dood van haar moeder én haar vader, probeert Merel nu rouw minder rauw te maken

"Wat veel mensen niet begrijpen, is dat rouw altijd blijft. Het is niet iets wat je kunt uitzetten of wat vanzelf weer weggaat. Je kiest er niet voor om iemand te verliezen en het gemis overvalt je op de gekste momenten.

Ik had het voor het eerst toen een tijdje geleden mijn autoruit was ingeslagen. Even raakte ik in paniek, ik had geen idee hoe ik dit moest oplossen. De eerste persoon die ik toen wilde bellen was mijn vader, die is er niet meer. Dat besef kwam binnen. Op dat moment brak ik."

"Ik was vier toen mijn moeder aan kanker overleed. Het is een geluk dat mijn vader altijd veel filmde, daardoor heb ik naast foto’s ook bewegende beelden van haar. Ik weet hoe ze klonk, bewoog en lachte. Haar uitvaart kan ik me nog vaag herinneren, hoe jong ik ook was. Ik hoor vaak dat ik lijk op mijn moeder, net als zij ben ik altijd bezig en een aanpakker."

Ster in de hemel

"Met mijn vader was ik heel close. De shock was groot toen hij bijna drie jaar geleden compleet onverwachts overleed aan een hartaanval. Zomaar ineens was hij uit mijn leven verdwenen. Een enorme klap. Dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, blijft verdrietig.

Toen ik als kleuter om mijn moeder rouwde, begreep ik mijn gevoelens niet. Ik nam het zoals het was en geloofde dat mijn moeder een ster in de hemel was. Dat was ik gewend. Nu, als volwassene, ben ik me veel bewuster van mijn verlies en het grote gemis. Dat ik mijn vader plotseling kwijt was, was een hard besef."

"Mijn rouw ging gepaard met een hoop verdriet en ontkenning. Zo vaak had ik de neiging om mijn vader even te bellen om iets kleins te vertellen. Dat dit nooit meer kan, zorgt voor een blijvend verdriet. Het overspoelt me dan als een golf, vaak juist op simpele momenten. Wat werkt is door stil te staan bij het verdriet maar ook afleiding te zoeken bij bijvoorbeeld mijn vrienden."

Altijd deel van je leven 

"Ondanks alle steun merkte ik dat ik het soms moeilijk vind om over mijn verlies te praten. Als je gezellig samen in de kroeg zit, is het best een domper om het te hebben over de dood. Ik wilde mijn vrienden er ook niet te veel mee belasten. Het is best lastig om eerlijk te zeggen dat je je even verdrietig voelt zonder het gevoel te hebben de sfeer te drukken. 

Ik hoor soms van anderen dat niet iedereen begripvol kan zijn, mensen die het na een tijdje 'al' te lang geleden vinden om te bespreken. Maar rouw blijft altijd een deel van je leven. Dat kan eenzaam voelen. Ik ken niet veel mensen die ook hun beide ouders kwijt zijn, de meeste van mijn leeftijdsgenoten hebben het ouderlijke vangnet nog en weten niet hoe het is om dit te missen."

"Een vriendin van mij maakte ook een persoonlijk verlies mee, met haar had ik goede gesprekken over rouw. We concludeerden dat er maar weinig over rouw wordt gesproken, het is een taboe. Mensen hebben in het begin wel geduld en begrip, maar vergeten het snel en verwachten dat je doorgaat met je leven.

Ik deelde weleens wat over mijn rouwproces op TikTok en Instagram, en daar kwam heel veel respons op. Mensen zeiden dat ik precies verwoordde wat zij ook voelden. Voor mij een besefmoment dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Hier wilde ik graag meer mee doen. Ik weet hoe kort het leven is. Ik kon bij de pakken neer gaan zitten of juist anderen helpen en herkenning bieden. Mensen samenbrengen zodat ze zich gehoord voelen." 

Rouw minder rauw

"Zo ontstond het idee voor Club Rauw, een community waarin ik zeker niet de alwetende ben maar waarin iedereen gelijkwaardig is en elkaar helpt om rouw minder rauw te maken. Bijvoorbeeld door tips te geven hoe je met rotmomenten omgaat, en hoe je spieren opbouwt om het verlies te kunnen dragen.

Onlangs hebben we onze eerste borrel gehad, ik ben bezig om er meer te organiseren. Ik denk ook aan andere activiteiten, zoals schilderen of hardlopen. Ook is er een WhatsAppcommunity, met daarin verschillende groepen voor bijvoorbeeld partnerverlies, ouderverlies of dood door suïcide. Het is bedoeld voor mensen tussen de 20 en 35 jaar, al komt dat niet zo nauw. Maar ik heb hier bewust voor gekozen omdat ik herkenning wilde vinden bij leeftijdsgenoten."

"Het gemis blijft en laait soms ineens op. Als ik later wellicht ga trouwen of een kind mag krijgen, dan zijn mijn ouders daar niet bij en zal het gemis voelbaar zijn. 

Maar ook juist bij kleine, alledaagse dingen overvalt het verdriet mij. Bijvoorbeeld wanneer ik zomaar plots het uitvaartlied van mijn vader hoor tijdens het werk."

Veel liefde

"Ik hoop dat ik een veilige plek kan bieden voor gelijkgestemden die elkaars verdriet én het onbegrip van de buitenwereld snappen. 

En dat ik en anderen zich nooit meer alleen voelen in hun rouw want dat hoeft niet. Het kan draaglijk worden door erover te praten. Gemis en rouw betekenen dat er veel liefde is geweest."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle