Naomi werd misbruikt door haar vader, maar werd niet geloofd: 'Tot ik zwanger was'

"Ons gezin was apart, allesbehalve standaard. Mijn ouders werkten beiden niet en hadden een uitkering. Ze waren snel boos en gewelddadig naar mij, mijn zusje en broertjes. Er waren thuis talloze gekke, strenge regels waar we ons aan moesten houden. Zo mocht ik mijn telefoon nooit mee naar boven nemen en als ik vijf minuten te laat uit school thuiskwam, zwaaide er wat. 

Er was geen gezelligheid, we maakten nooit uitstapjes en gingen niet op vakantie. Daar hield mijn moeder niet van. Mijn hele leven speelde zich dus af tussen die vier muren. Vriendinnen kwamen zelden over de vloer. Die moesten eerst goedgekeurd worden door mijn vader en als iets hem niet beviel – hun uiterlijk of gedrag – dan mochten ze niet meer komen. Ik werd dus behoorlijk geïsoleerd, mijn ouders hadden zelf ook geen sociaal leven."

"Toch was ik een open en vrolijk kind. Ik was blij met kleine dingen en kon mezelf goed vermaken. Dit veranderde op mijn veertiende. Op een avond was ik met mijn vader in het café geweest waar mijn oma werkte. Samen brachten wij haar scooter naar haar huis. In de gang duwde mijn vader mij plots tegen de muur en hij begon mij vol op mijn mond te zoenen. Het was walgelijk. 

Ik was compleet in shock, ik bevroor. Mijn vader was een nare kerel, maar dit had ik nooit verwacht. Ergens hoopte ik dat dit een boze droom was. Daarna nam de angst toe, ik was bang dat het vaker zou gebeuren."

Verhaal doen op school

"Niemand durfde ik te vertellen wat er was gebeurd. Ik vond het vreselijk en voelde me vies. Na twee weken kon ik het niet langer voor me houden en vertelde ik het aan de zorgcoördinator op school. Haar reactie was heel mat, ik kreeg het gevoel dat ze mij niet geloofde. 

Niet veel later verscheen mijn vader op school nadat hij blijkbaar gebeld was, mij werd gevraagd nogmaals mijn verhaal te doen. Dat durfde ik natuurlijk niet, dus ik deed alsof ik het had verzonnen. Daarmee was de kous af voor school. Ik werd gewoon naar huis gestuurd, zonder hulp."

"Hierna begon mijn vader mij steeds vaker te betasten, uiteindelijk ging hij over tot verkrachting. Het was afschuwelijk, en niemand had iets door. Ten einde raad nam ik op school de teamleidster in vertrouwen, maar opnieuw liep dit mis. Wéér belde school mijn vader die langskwam, waarop ik mijn verklaring uit angst introk. Niemand vroeg door of bood mij hulp aan. 

Geen seconde voelde ik me serieus genomen of geloofd. Ik werd als een fantast en een leugenaar weggezet en voelde me alleen op de wereld. Van mijn moeder kreeg ik geen steun. Na mijn tweede melding wist ze ervan, maar zij verbloemde alles en deed alsof er niets aan de hand was."

Liever fysieke pijn 

"Hierna had ik mijn lesje geleerd. Ik hield mijn mond en zweeg over het misbruik. Tot twee keer toe had ik alle moed verzameld en om hulp gevraagd, en tot twee keer toe werd ik aan mijn lot overgelaten. Ik werd teruggetrokken en stil. Mijn vriendinnen vertelde ik niets. Als school mij al niet geloofde, waarom zij dan wel? 

Ik was bang dat er dan over mij geroddeld zou worden. Leven met zo’n geheim is heel zwaar. Omdat ik het met niemand kon delen, voelde mijn situatie soms uitzichtloos. Ik vroeg me af of ik er ooit nog uitkwam. Om uiting te geven aan mijn verdriet en pijn, begon ik mezelf te snijden. Door de fysieke pijn voelde ik even niet mijn andere pijn." 

"Het ging steeds slechter met mij, ik kreeg suïcidale gedachten. Na zes jaar misbruik was ik óp. In een laatste poging om hulp te krijgen, deed ik in oktober 2022 mijn verhaal bij de huisarts die ik al mijn hele leven ken. Zij was de allereerste persoon die mij meteen geloofde. En daarmee heeft zij mijn leven veranderd." 

Zwanger 

"Mijn huisarts deed een melding bij Veilig Thuis en schakelde andere hulpverlening in. Ze wilde een plek in een opvanghuis voor me regelen, maar ik wilde voor mijn broertjes en zusje liever naar huis. 

De dagen erna was ik steeds misselijk en moe. Ik vreesde het ergste. Vroeg in de ochtend deed ik een zwangerschapstest die meteen harstikke positief was. Ik was zwanger van mijn eigen vader."

"Hierna ging het snel. Ik ging terug naar de huisarts en maakte een afspraak bij een abortuskliniek. Een kind krijgen van mijn vader was het laatste dat ik wilde. Na de curettage werd het vruchtje meegenomen door de zedenpolitie voor forensisch onderzoek. Mijn vader was onomstotelijk de verwekker. 

Ondertussen deed Veilig Thuis aangifte namens mij wegens misbruik en werd ik ondergebracht bij een pleeggezin. Mijn geheim lag nu op straat. Dat was gek, maar ook een opluchting. 

Ineens kreeg ik zo veel hulp en steun: van Veilig Thuis, mijn pleegouders, mijn opa en oma en mensen bij wie ik vaak oppaste. Helaas kwamen er ook nare reacties, zo vroegen mensen zich af waarom ik niet eerder iets had verteld. Victim blaming, absoluut."

Niets strafbaars

"De rechtszaak was misselijkmakend. Mijn vader deed alsof wij met wederzijdse instemming een seksuele relatie hadden gehad, en dat dit pas na mijn achttiende verjaardag was begonnen. Kortom: in zijn versie had hij niets strafbaars gedaan."

"Vijf uur lang moest ik een verhaal aanhoren waar niets van klopte. Verschrikkelijk, net als het feit dat hij uiteindelijk werd vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. Al mijn hoop voor gerechtigheid en erkenning had ik gevestigd op het hoger beroep, maar onlangs kreeg ik te horen dat dit beroep er niet komt omdat er geen nieuw bewijs is. 

Een enorme klap voor mij, maar ik kan niet anders dan het accepteren. Ergens geeft het ook rust, want zo’n rechtszaak is slopend."

Uit mijn isolement 

"Inmiddels gaat het hartstikke goed met mij. Ik woon nog bij mijn lieve pleeggezin en volg een opleiding tot verpleegkundige, waarvoor ik mooie cijfers haal. Ik heb superleuke nieuwe vriendinnen met wie ik gezellige dingen doe, zo zijn we laatst op vakantie in Griekenland geweest. 

Daar heb ik nu weer energie voor, ik ben uit mijn isolement gestapt. Ik schaam me ook niet meer voor wat ik heb meegemaakt. Het is wat het is, en ik ben zo veel meer dan mijn verleden. Van mijn gezin spreek ik niemand meer. Iedereen trekt onbegrijpelijk genoeg partij voor mijn vader."

"Momenteel ben ik bezig met het schrijven van een boek over mijn ervaringen. Dat deed ik in eerste instantie voor mezelf, om alles op een rijtje te zetten voor mijn verwerking. Maar gaandeweg besefte ik dat ik hiermee anderen kan helpen, dat ik iets kan betekenen voor lotgenoten. 

Ik wil begrip en herkenning bieden, iets wat ik zelf zo heb gemist. Ook hoop ik het taboe te doorbreken. Misbruik en incest komen vaak voor, daar moet meer over worden gesproken."

Andere slachtoffers helpen 

"Nooit meer zal ik zwijgen en met zo’n groot geheim rondlopen, en nooit meer wil ik niet geloofd worden. Dat moet lotgenoten bespaard worden en mijn boek kan daarbij helpen. Een boek uitgeven is duur, en hoewel ik er spaargeld instop kan ik niet alles zelf bekostigen. Daarom heb ik een crowdfunding opgezet, ik hoop dat ik het met hulp van anderen voor elkaar krijg om mijn boek uit te brengen. 

Dat is mijn missie: slachtoffers laten weten dat ze er niet alleen voor staan. En dat het écht goed kan komen. Kijk maar naar mij. Ik leef nu mijn beste leven."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Mandy werd misbruikt door haar opa. Ook zij kreeg te maken met victim blaming: