Oud-Oranje Leeuwinnen: 'We hebben meegeholpen aan dit succes'

Onwerkelijk vindt oud-international Ria Vestjens (59) het dat er tegenwoordig duizenden fans in het stadion juichen voor het Nederlands vrouwenelftal en dat er ook nog eens een keer miljoenen mensen thuis voor de tv zitten. In haar tijd was dat wel anders, lacht ze. "Je ouders kwamen kijken en er stonden wat vrienden en kennissen langs de lijn, maar dat was het dan ook wel."

Kippenvel

Samen met vriendinnen Mien te Selle (69) Janny Timisela (56) en Helma van Dinther (62) is ze al het hele WK van de partij, om het feestje van dichtbij mee te maken. "Het doet wel wat met me", geeft Ria toe aan de tuintafel voor hun stacaravan. "Als het volkslied door een compleet oranje stadion galmt, krijg ik nog steeds elke keer kippenvel. Het is zo mooi om te zien dat ze dit hebben bereikt."
 

Ook Mien laat het niet onberoerd. "Als ik zie wat de Oranje Leeuwinnen nu losmaken, dan denk ik weleens: we zijn te vroeg geboren", zegt ze. Daar is Janny het niet mee eens. "Wat wij in onze tijd deden, was het hoogst haalbare. Dat kun je niet meer vergelijken met nu. We moesten er heel wat voor overwinnen om dat te kunnen bereiken."

Herinneringen

Want vroeger hoorde je als meisje niet te voetballen. En dat was nog maar één van de vele vooroordelen over vrouwenvoetbal in de jaren 70. "Ik heb iemand weleens horen zeggen dat vrouwenvoetbal onethisch was", vertelt Mien. Onbegrijpelijk, daar zijn ze het wel over eens.

Gelukkig heeft het ze er nooit van weerhouden hun droom na te jagen. Mien speelde bij EZDVV uit Kapelle, Janny voetbalde bij RKTVC Tiel en Ria en Helma bij SV Braakhuizen. "Dat waren destijds echte topclubs, een beetje vergelijkbaar met het Ajax en Feyenoord van nu", legt Janny uit.

Broodjes

Als je goed was, dan viel je wel op bij die clubs en werd je uitgenodigd in Zeist. Zo belandden Ria en Janny in de jaren '70 en '80 bij het nationaal elftal. Op dat moment nog een heel stuk minder professioneel dan nu. "Er was een teambegeleider, je reiskosten werden vergoed en er waren broodjes. Maar dat was het dan ook", vertelt Ria.

Er waren zelfs periodes dat ze voetballer én trainer was van de Oranjevrouwen. "Rond interlands was het allemaal geregeld vanuit de KNVB, maar daarnaast was er geen budget om meer te trainen, dus dan spraken we zelf maar wat met elkaar af. Iedereen kwam op eigen gelegenheid en nam zelf kleding mee. We waren wel een klein beetje gek, maar het geeft wel aan hoe graag we vooruit wilden."

Bloedheet

Niet zonder resultaat: het team werd uitgenodigd om deel te nemen aan het officieuze WK van 1988 in China. "Het was er bloedheet, net als in Frankrijk nu. Tegenwoordig zijn er gels, koelvesten en weet ik wat allemaal meer. Wij kregen thee met ijsklontjes en dan moesten we het verder zelf maar uitzoeken", lacht Ria.

Dat de vrouwen nu worden ondersteund door een heel team aan fysiotherapeuten, artsen en begeleiders had Ria destijds ook niet kunnen voorzien. "Onze bondscoach deed het allemaal alleen. Die ging in z'n eentje met ons naar zo'n WK. Onvoorstelbaar, toch als je ziet hoeveel stafleden er nu bij het Nederlands elftal rondlopen?"

Rolmodellen

Janny en Ria speelden bij het Nederlands elftal nog jarenlang met Sarina Wiegman, de huidige bondscoach van de Leeuwinnen. "Een speler die bepalend was, die het verschil maakte. Ze was toen als een geboren leider", vertelt Ria. "En altijd in control. Net als nu. Ze doet het echt geweldig."

De dames zijn trots als ze kijken naar wat hun ploeggenoot met de Oranje Leeuwinnen heeft bereikt. "Wij hadden destijds geen vrouwelijke rolmodellen. Meisjes van vijf gaan nu op voetbal, omdat ze Lieke Martens en Vivianne Miedema als voorbeeld hebben. Zeker sinds het gewonnen EK twee jaar geleden, is het vrouwenvoetbal in het kwadraat gegroeid", zegt Mien.

Dubbele cijfers

En dat heeft gevolgen: steeds meer meisjes die voetballen, betekent steeds meer meisjesteams. Een trend die ze niet per se toejuichen. "Als wij tegen andere vrouwenteams speelden, dan hadden we totaal geen weerstand", legt Ria uit. "We wonnen met dubbele cijfers, daar word je als voetballer echt niet beter van."

Daar bracht bondscoach Van Lingen verandering in, zegt ze. "Hij heeft zich er hard voor gemaakt dat we tegen jongens konden voetballen. Dat was in de jaren '80 haast ondenkbaar." En zo speelden ze tegen een 15-jarige Clarence Seedorf. "Van die jongens hebben we veel geleerd."

Met de jongens

Meiden zouden dus vaker met jongens moeten voetballen, vinden ze. En zo zijn er nog wel meer hobbels die moeten worden genomen om het vrouwenvoetbal in Nederland echt tot z'n recht te laten komen. "Er zitten nog veel te veel mannen in het bestuur van veel voetbalclubs", begint Mien. "Vrouwen moeten hun plek daar ook opeisen om de huidige ontwikkeling een impuls te geven."

Maar dat is voor latere zorg. Nu willen de vier vooral met volle teugen genieten van de Oranjegekte die zij nooit hebben gekend. "Het voelt als een stukje erkenning voor onze generatie", zegt Ria trots. "We hebben toch het gevoel dat het bij ons is begonnen."

Oogcontact

Bij de halve finale tegen Zweden vanavond zullen ze aan het einde van de wedstrijd net als altijd weer even wat langer op de tribune blijven zitten dan de gemiddelde Oranjefan. Mien: "Als het elftal langskomt voor de ereronde, dan zoeken we altijd even oogcontact met Sarina. Dan steken we onze duimen omhoog en laten we haar en de meiden zien dat we er weer bij zijn."

Of Nederland de finale gaat halen, daar twijfelt niemand in het gezelschap over. En wat als ze die winnen? "Dan gaan we met een bootje over de Amsterdamse grachten!"