'Ineens knalden de woorden 'mammografie' en 'ziekenhuis' mijn leven in'

"Ik vertrouw het toch niet helemaal." De huisarts kijkt op en gebaart me mijn kleren aan te trekken. Als ik tegenover haar zit, zegt ze: "Ik denk dat het verstandig is om een mammografie te laten maken, just in case. De verwijzing zet ik in het systeem, zodat je thuis meteen een afspraak met het ziekenhuis kunt maken."

Beduusd loop ik naar buiten. Stiekem dacht ik dit een routineklusje was. Een tweede controle, gewoon voor de zekerheid. Een formaliteit, no biggie. De rare plek op mijn borst is sinds de eerste controle zo goed als verdwenen. Ik ging er vanuit dat er niets aan de hand was, maar nu zijn de woorden 'mammografie' en 'ziekenhuis' ineens mijn leven ingeknald.

Twee dagen lang probeer ik doemgedachtes te bezweren. Dat lukt maar half. Ik kijk filmpjes hoe zo’n mammografie in zijn werk gaat. Probeer uit te vogelen hoe pijnlijk het nou écht is. Bekijk grafieken en percentages en maak kansberekeningen. Een op de zeven vrouwen krijgt borstkanker. Echt bezopen veel.

"Leg je borst maar op deze plaat, dan zorg ik dat-ie perfect op de foto komt", zegt een vriendelijke verpleegkundige tegen me, twee lange dagen later. De pastelkleurige bloemmotieven op de muur helpen me focussen. Ik adem diep in en uit om de zenuwen de baas te blijven.

Het apparaat plet met een enorme kracht mijn borsten. Ze lijken wel van speelslijm, zo ver worden ze uitgerekt. "Ik overleg even met de radioloog", zegt de verpleegkundige en wég is ze. Paniek schiet door mijn hoofd. Het liefst zou ik ter plekke de boel onderkotsen. Maar ja. Een kotsende moeder van in de veertig, dat staat nou ook niet bepaald professioneel.  

Na de echo volgt goed nieuws: alles is in orde.

'Mama gaat heel oud worden'

"Hoe was het in het tostiapparaat?", vraagt Puk als ik binnenkom. We hebben de kinderen niet veel verteld om ze niet onnodig ongerust te maken. Ik bedank manlief voor zijn steun met een klapzoen op zijn wang. "Het was een beetje eng, maar de pijn viel mee. Misschien omdat ik paracetamol had geslikt. Of had ik geluk. Of misschien zijn mijn oude tietjes gewoon lekker slap en drillerig", zeg ik, en trek mijn kuikens op schoot.

Die avond tref ik Puk en Olle snurkend in het grote bed. Ik kruip tussen hen in. "Mama gaat heel oud worden, beloofd", fluister ik, om boze geesten op afstand te houden. Ik knijp in hun handjes en ben zo dankbaar dat ik hier, gezond en wel, tussen hen in mag liggen. Ik heb een brok in mijn keel. En in gedachten blaas ik sterktekusjes naar alle vrouwen die minder goed nieuws te horen hebben gekregen.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.