Judith: 'Met kerst zag ik in dat ik niet langer in afwachting van boze buien verder wilde'

"Thijs en ik waren vanaf mijn twintigste al onafscheidelijk. We ontmoetten elkaar ooit tijdens het uitgaan, maar het duurde nog zeker een jaar of twee voordat we een stel werden. Maar toen het aan was, was het ook echt aan. Binnen een jaar woonden we samen, ook al waren we allebei nog student. Weer een jaar later kochten we ons eerste huis, op aanmoediging van mijn vader."

Beren op de weg

"In de jaren die volgden, volgden de life changing events zich op. Nieuwe baan, nieuw huis, grote verbouwingen, kinderen, alles. Daar gingen we, op z’n zachtst gezegd, anders mee om. Ik ben van de optimistische blik, Thijs van de beren op de weg. Ieder nieuw project ging gepaard met veel gebrom en gemopper, en vaak ook met boosheid op alles en iedereen.

In het begin ging ik er nog tegenin, of probeerde ik zijn negativiteit weg te relativeren. Maar dat werkte vaak averechts, want dan kreeg ik die bak boosheid over me heen. Ik kan me maar beter gedeisd houden leerde ik, dan was het ook weer het snelst voorbij."

"We waren op veel fronten een team, Thijs en ik. In wat we wilden in het leven, in hoe we vakantie vierden en ook in de opvoeding van de kinderen hadden we duidelijk dezelfde doelen voor ogen. We konden uren series kijken ‘s avonds en ons de volgende dag al helemaal verheugen op de nieuwe kijksessie ‘s avonds. Thee erbij, chocolade, echt gezellig.

Er was dus veel om voor te leven, vond ik, en daar hield ik me aan vast als er weer een periode van boosheid en veel gemopper was. Het is nu even druk op zijn werk, de verbouwing is ook niet niks, het is ook balen dat we niet op vakantie kunnen. Steeds probeerde ik Thijs te begrijpen."

Gemopper en gebrom

"Ondertussen ging ik me steeds meer aanpassen aan zijn buien. Ik wist precies wat ik moest zeggen, en wat niet, om de sfeer goed te houden. Ik herinner me een keer dat ik een hele fijne werkdag had gehad, met veel inspirerende gesprekken en dat ik naar huis belde om te peilen hoe de sfeer was. Weer gemopper en gebrom aan de andere kant van de lijn.

Gauw riep ik dat ik nog één meeting had, en reed naar een park in de buurt om een wandeling te maken. De zon scheen, buiten rook het naar herfst en ik wilde nog even wat langer genieten van mijn goede humeur."

"Dat jaar vierden we kerst met mijn schoonfamilie. Met z’n allen aan een lange eettafel, alle kinderen aan hun eigen tafel. Dat was fijn, want zo konden we eindelijk weer eens een gesprek voeren. Op een gegeven moment maakte mijn schoonzus een grap over het brompottende karakter dat ze deelt met haar vader. Ochtendhumeur, licht ontvlambaar, voor mij geen onbekend verhaal. Thijs lachte om de herkenning, mijn zwager overtroefde en al gauw werd het een wedloopje wie van de bloedverwanten het snelst uit zijn slof schoot. En wij als aanhang vertelden hoe we ermee omgingen.

Er werd gelachen en gebulderd, totdat we zagen hoe mijn schoonmoeder aan het uiteinde van de tafel zat te huilen. 'Nu zien jullie ook eens hoe zwaar ik het al die jaren heb gehad', zei ze. En ineens zag ik het. Die buien, die boosheid, dat meebewegen van mij, dat was geen fase. dat was niet 'even nu het druk was op zijn werk', maar dat zou iets blijvends zijn. Een karaktertrek die zij met z’n allen prima vonden, waar ze mededogen voor verwachtten. En die dus nooit zou veranderen omdat ik het niet prettig vond, ook niet wanneer ik alle triggers zorgvuldig omzeilde."

Altijd blijven aanpassen

"Ineens zag ik heel helder dat ik niet nog eens 35 jaar in zo’n boos en argwanend huis wilde leven. In deze relatie blijven, in deze familie blijven, zou betekenen dat ik me altijd zou moeten aanpassen. Dat ik altijd boze buien zou kunnen verwachten, om niet meegevende vuilniszakken, om scheefparkerende buren, om mensen die tijd en ruimte vragen. Zoals ikzelf."

"Vanaf dat kerstdiner is er iets veranderd. Het zaadje van alleen verder gaan was geplant en een maand of drie later was het hoge woord er ook uit. Thijs was woest en gooide uit frustratie een krukje naar m’n hoofd. Hij kon er toch ook niks aan doen dat hij zo snel boos werd, ik kon toch ook niet van hem verwachten dat hij zich altijd maar zou inhouden. Nee, dat kon ook niet.

Maar ik kon er wel wat aan doen dat ik, en mijn kinderen, niet meer hele dagen in die angst voor een uitbarsting zaten. Dus dat deed ik. We zijn nu ruim drie jaar uit elkaar en ik heb nog geen dag spijt gehad. Een nieuwe liefde heb ik nog niet, dat vind ik wel jammer. Toch weet ik zeker dat ik liever alleen ben dan samen en ongelukkig."

De naam 'Judith' is een gefingeerde naam, haar echte naam is bekend bij de redactie. 

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.