Gigi zal nooit meer zonder doodsangst leven

"Als ik vroeger een rouwkaart uit onze brievenbus haalde, moest ik van mijn moeder mijn handen met zeep wassen. Geen idee waarom, misschien uit een soort bijgeloof. Ik deed dat dan braaf, maar dit gaf mij wel onbewust het idee dat de dood vies en eng was. Mijn afkeer van alles wat met de dood te maken heeft werd erger toen mijn opa overleed."

In paniek

"Ik was toen 22. Hij woonde bij mijn ouders en mij is huis en ik was erg hecht met hem. Die avond was ik op de bank in slaap gevallen, toen mijn vader in paniek naar beneden kwam lopen en riep dat opa aan het sterven was. Hij was bloed aan het overgeven en stierf ter plekke aan een maagbloeding."

"Ik durfde niet naar boven te roepen maar bleef onder aan de trap om mijn opa roepen. De begrafenisondernemer kwam naar ons huis en droeg mijn opa op een brancard naar buiten. Ik durfde niet te kijken. Buiten zinnen was ik aan het huilen en schreeuwen. Uiteindelijk moest de huisarts mij een kalmeringsmiddel en een slaappil geven."

"Daarna bleef mijn angst aanwezig, maar op de achtergrond. Ik trouwde en kreeg een zoon. Daarna raakte ik weer zwanger, maar kreeg ik met elf weken een miskraam. Dat er iets in mijn lichaam was gestorven, vond ik een heel naar en heftig idee. Zes maanden later was ik weer zwanger, maar toen kreeg mijn oudste zoon Max het CMV-virus. Dit virus is besmettelijk via aanraking, speeksel of urine."

Bang en overbezorgd

"Als ik ermee besmet zou worden, was er een kleine kans dat mijn baby een hersenafwijking of ontwikkelingsachterstand zou hebben. Ook was er dan een hoger risico op ernstige complicaties zoals een doodgeboorte. Dit maakte me weer ontzettend angstig. Ik droeg op aanraden van mijn huisarts handschoenen als ik Max verschoonde en durfde zijn knuffelbeesten niet eens aan te raken."

"Gelukkig werd mijn tweede zoon Chiel gezond geboren, maar hierna bleef ik bang en overbezorgd. Overal zag ik dood en gevaar. Zo werd ik bang voor bloemen en planten, uit angst dat deze giftig voor mijn kinderen waren. Ook wilde ik liever niet dat mijn kinderen speelgoed met batterijen aanraakten, uit angst dat de batterijen zouden lekken. Gelukkig ebde de angst voor planten en batterijen later weg."

"Maar mijn angst voor de dood - ook wel necrofobie genoemd - werd steeds groter. De moordpartij door Kim De Gelder, die in België in een crèche twee baby’s en een kinderleidster vermoordde, wakkerde dat nog meer aan. Ik las de krant en zag een foto van de ouders met het kleine doodskistje van hun kind. Die foto raakte ik per ongeluk aan. Daarna heb ik een half uur mijn handen staan wassen, omdat ik voor mijn gevoel ‘de dood’ had aangeraakt."

"Op mijn dieptepunt heb ik weleens gedacht: als ik nu een pistool had, dan maakte ik er een eind aan. Dan was ik er tenminste vanaf, want mijn doodsangst was zó overheersend. Ik vond het ook zo erg wat ik mijn gezin aandeed door mijn fobie. Natuurlijk heb ik jaren geleden al hulp gezocht. Meerdere keren, bij diverse psychologen en met behulp van verschillende therapiesoorten. Maar niets hielp."

Angstremmers

"Ik kreeg later wel angstremmers voorgeschreven. Die slik ik nog steeds en helpen wel iets. Het zit me wel dwars dit deze angstremmers verwerkt zijn in antidepressiva, terwijl ik helemaal niet depressief ben. Ik ben van nature vrolijk en een flapuit, maar zit dus wel aan die medicijnen. Daar leg ik me maar bij neer, want ze maken mijn angsten wel dragelijker."

"Ik kan er nu mee leven, maar mijn fobie is zeker niet weg. Lees ik de krant en raak ik het woord ‘dood’ ‘kerkhof’ of ‘moord’ aan, dan moet ik van mezelf mijn handen wassen. Het tafelkleed waar de krant – of rouwpost – op lag gooi ik in de was."

"Begrafenissen zijn erg moeilijk voor mij. Op kerkhoven vind ik het verschrikkelijk dat de as van mensen uitgestrooid wordt en dat die op me kan terechtkomen. Vorig jaar overleed onverwachts mijn beste vriendin. Toen ik haar condoleance bezocht, pakte haar echtgenoot mijn hand en legde die op de hand van mijn vriendin."

"Daarna heb ik thuis heel lang gedoucht en mijn kleren vier keer gewassen, want ik voelde me besmet met de dood. Ik had zoveel verdriet om haar en toch moest ik me heel goed douchen. Daar voelde ik me zo ontzettend schuldig over, want zo leek het net alsof ik ‘vies’ was van haar. En voor haar én haar gezin is haar overlijden natuurlijk veel erger dan mijn fobie.

Bijgelovig

"Mijn bijgeloof is erg sterk. Rijd ik langs een kerkhof, dan zal ik nooit de airco aanzetten. En zie op tv iets over de dood, dan hou ik mijn adem in omdat ik dat niet 'in' me wil. Maak ik de brievenbus leeg, dan doe ik drie paar plastic handschoenen over elkaar aan als er rouwkaarten bij zitten. De brievenbus lijkt daardoor ‘besmet’ voor me. Als ik per ongeluk haar handtas de jas van een vriendin aanraak, vraag ik steeds of ze ooit met die jas op een kerkhof is geweest. Zo ja, dan moet ik zo snel mogelijk mijn handen kunnen wassen mét zeep."

"Mijn vader is acht jaar geleden overleden. Ik heb hem aangeraakt, maar daarna meteen weer gedoucht. Daar voelde ik me dan ook weer ongelooflijk schuldig om, want ik hield zo veel van hem. Ik zou graag zijn grafsteen poetsen, maar ik kán het gewoon niet. Het kerkhof oplopen vind ik al vreselijk. Soms kijk ik vanaf de parkeerplaats naar zijn graf."

"Alleen op Allerheiligen durf ik te gaan, met speciale kleding waarmee ik alleen op een kerkhof kom. Ook mijn gezin moet dan hun kleding bij thuiskomst meteen in de was gooien. En de schoenen moeten sowieso in de garage blijven, ver weg van mij. Door al deze handelingen verlies ik veel kostbare tijd om te genieten met mijn gezin. Het is doodvermoeiend."

"De man van mijn beste vriendin wil nu waarschijnlijk ieder jaar een herdenking voor haar houden bij haar graf, met muziek, familie en vrienden. Hij weet niet wat dit bij mij teweegbrengt, ik heb er nu al slapeloze nachten van. Dat is ook de reden waarom ik nu over mijn fobie vertel. Ik merk namelijk dat hier een groot taboe op rust. Mensen denken vaak heel simpel over angsten, zo van: stel je niet aan, zet je er overheen. Was het maar zo makkelijk."

Zonder angst willen leven

"Ik weet dat waarschijnlijk meer mensen last hebben van necrofobie, maar ik kan er maar weinig over vinden. Ik hoop dat ik in contact kan komen met lotgenoten, want het zou mij zo helpen om te weten dat ik hier niet alleen in ben. Soms schaam ik me voor mijn angst, ik hang het niet aan de grote klok. Hoewel ik het laatst wel aan goede collega’s heb verteld. Zij reageerden heel begripvol, dat vond ik zo fijn. Ik hoop dat ik door mijn verhaal te delen het taboe rondom necrofobie een beetje kan doorbreken."

"Ik zou er alles voor geven om zonder deze angst te leven. Ik zou er echt zo graag van af willen zijn, maar ik vrees dat dit nooit meer gaat gebeuren. Toch heb ik het idee dat het iets minder wordt naarmate ik ouder word. Het is niet meer iedere dag allesoverheersend. Mijn gezin en familie zijn mijn grootste geluk."

"Het is niet zozeer voor mezelf dat ik bang ben dat mij iets overkomt, maar mijn bijgeloof is vooral dat als ik niet voorzichtig genoeg ben, mijn naasten iets zal overkomen. Maar er zijn lichtpuntjes. Voor mijn ontspanning ga ik graag naar festivals. Uitgaan is mijn uitlaatklep. Ik ben gek op muziek en als ik dans, vergeet ik alle stress en zorgen. Dan bestaat de dood even niet voor mij."

De namen in dit artikel zijn gefingeerd wegens privacy redenen.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl