Aarti wil nooit meer shopverslaafd zijn

"Al zo lang ik me kan herinneren ben ik gek geweest op mode en shoppen. Als jong meisje ging ik vaak met mijn moeder naar de stad om te winkelen. Dat vond ik heel leuk. Later, op de middelbare school, dook ik vaak met mijn beste vriendin de stad in, vooral Mac & Maggie was toen mijn favoriet. Ik vond het geweldig om mijn eigen stijl te ontwikkelen, want eerder bepaalde mijn moeder wat ik moest dragen."

"Kleedgeld kreeg ik niet. Mijn vader was succesvol makelaar, er was thuis geld genoeg. Als ik iets wilde, kreeg ik het. Daardoor heb ik nooit leren budgetteren. Dat brak me later in mijn leven op, toen ik een gat in mijn hand had en vaak halverwege de maand al niet meer kon pinnen."

"Mode is mijn passie. Jarenlang werkte ik met veel plezier in de sales bij een modemerk. Maar toen ik met mijn toenmalige partner twee kinderen kreeg, bleek mijn dochter meer zorg nodig te hebben dan verwacht. Dat was heel zwaar in combinatie met mijn werk en ik besloot mijn baan op te geven om er fulltime voor haar te zijn."

Hele dagen thuis 

"Ik had gehoopt dat deze beslissing mij rust zou geven, maar het tegendeel was waar. Ik vond het een heel grote ommezwaai: van een bruisende baan in de mode zat ik ineens hele dagen thuis. Ook kochten we een ander huis buiten de stad. Dat viel me zwaar, ik voelde me geïsoleerd van mijn vrienden en de levendigheid van Amsterdam."

"Mijn man en ik lagen niet meer op één lijn, vooral omdat we niet goed met elkaar konden praten en hij door zijn werk amper thuis was. Dit alles zorgde ervoor dat ik diep van binnen doodongelukkig was. Ik voelde een leegte, en die probeerde ik te vullen met spullen. Steeds vaker begon ik online dingen te bestellen. Jassen, blazers, schoenen, tassen, sieraden; het maakte niet uit, alles wilde ik hebben. Waar de een vreemdgaat of veel gaat drinken, zocht ik mijn comfort in shoppen."

"Het kopen werd langzamerhand steeds extremer, zeker toen ook nog eens mijn vader overleed. Ik kon niet met dit verlies omgaan. Ik verloor mijzelf helemaal in het shoppen. Online struinde ik naar de mooiste designer pareltjes, zoals een vintage Chanel-tas. Dat deed ik vooral ’s avonds, als de kinderen op bed lagen. Maar uiteindelijk had ik er een dagtaak aan, omdat er soms wel acht dozen per dag werden bezorgd."

Aankopen verbergen

"Dat gaf de nodige stress, want zoals iedere verslaafde probeerde ik het probleem te verbergen. Ik moest ervoor zorgen dat alles werd bezorgd op tijdstippen dat mijn man niet thuis was. De kartonnen dozen verborg ik en mijn aankopen hing ik snel in de kast. Die zat al gauw vol, dus kwam er nog een kast bij. Ook stond er een kledingrek op de kinderkamer en lag de garage vol met mijn aankopen."

"Het bedrag dat ik per maand spendeerde was schrikbarend. Natuurlijk ontstonden daardoor ruzies met mijn man, het was voor hem niet te begrijpen dat de hoeveelheid spullen steeds meer werd. Toch keek hij vaak de andere kant op. Hij trapte niet op de rem en dus bleef ik doorgaan met kopen. Veel praatte ik goed voor mezelf. Want die tas had ik wel mooi voor de helft afgeprijsd gekocht, en ik verdiende het gewoon om mezelf soms te verwennen. Als iemand verbaasd vroeg of ik weer iets nieuws droeg, dan ontkende ik dat vaak en zei ik dat ik die trui allang had. Het was gekkenwerk."

"Het shoppen gaf me een dubbel gevoel. Even kreeg ik een high en was ik blij, vooral van de belofte die een nieuwe aankoop voor mij inhield: als ik díe jas scoor, dan ben ik echt iemand. Want nu ik erop terugkijk ging het mij vooral daar om. Ik wilde heel graag iemand zijn, een succesvolle vrouw die er goed uitzag."

Joggingbroek

"Eigenlijk kocht ik de identiteit van iemand die ik graag wilde zijn, maar die ik niet was. Want ik zag bijna niemand meer - een verslaafde houdt vaak mensen op afstand - en ik zat meestal thuis in mijn joggingbroek. Ik schaamde me en was vaak bozig en verongelijkt. Ik wist zelf ook wel dat mijn gedrag niet normaal was, en de blijdschap van een nieuwe aankoop was altijd maar heel kortstondig.

Mijn man en ik gingen uit elkaar en ik verhuisde terug naar Amsterdam. Steeds meer begon het aan me te knagen: waarom kocht ik toch zoveel? Ik wilde ermee stoppen, maar wist niet hoe. In die tijd keek ik ook de documentaire The True Cost, waarin duidelijk wordt gemaakt hoe vervuilend de fast fashion kledingindustrie is. Aan alle kanten kreeg ik speldenprikjes en voelde ik onrust. Het was mijn nichtje die zag dat het echt niet goed met mij ging en die mij aanspoorde om hulp te gaan zoeken. Ik kwam bij een fijne coach terecht die meteen zei: 'Jij bent diepongelukkig en je bent shopverslaafd.' Dat was heel heftig om te horen, maar tegelijk was ik blij dat iemand mij nu écht zag."

Opluchting

"Het afkicken was niet makkelijk. Als een klein kind werd ik door mijn coach terechtgewezen en teruggestuurd naar de winkel als ik toch iets had gekocht. Dan ging ik mokken, maar ik deed het toch. Ik moest mijn bankafschriften laten zien en we maakten samen een overzicht van mijn financiële situatie en een plan om mijn schulden, die ik onder andere bij de creditcardmaatschappij had opgebouwd, af te lossen."

"Ik moest met de billen bloot, maar wat was daarna ik opgelucht. Eindelijk zag ik licht aan het eind van de tunnel. Los van de praktische hulp was het heel fijn om met mijn coach te praten. Ze hielp me om mijn eigenwaarde op te bouwen, en om dat ergens anders uit te halen dan uit mooie spullen. Ook merkte ik dat ik de dood van mijn vader nog niet had verwerkt. Laagje voor laagje werd bij me afgepeld, en zo kreeg ik steeds meer inzicht in waarom ik zo was doorgeslagen in het winkelen."

"Tijdens mijn hulptraject verkocht ik veel van mijn spullen. Zo ontstond het idee voor mijn bedrijf The Collectives, een vintage designerlabel waar mijn liefde voor kleding en aandacht voor duurzaamheid samen komt. Ik besloot mooie items te verhuren, voor als iemand bijvoorbeeld voor een feestje iets bijzonders zoekt. Inmiddels verkoop ik ook second hand kleding en accessoires."

"Via mijn bedrijf kunnen ook anderen hun spullen aanbieden. Ik kom vaak bij vrouwen thuis om hun kleding uit te zoeken. Soms zie ik bomvolle garderobekasten met veel kleding waar de kaartjes nog aan hangen. Ik herken de schaamte die ik dan zie bij de eigenaresses. Mensen met te veel spullen verliezen het overzicht, ik help hen dit terug te krijgen. Ik maak ruimte, letterlijk en figuurlijk. Het geeft zo veel rust om minder in de kast te hebben. Sommige klanten vinden het heel moeilijk om hun spullen los te laten, daar help ik ze ook bij. Dan neem ik de kleding alvast mee en zeg ik dat ze zich altijd kunnen bedenken. Maar eenmaal uit het oog, missen ze die dingen niet eens."

Geluk

"Er hangt een taboe rond shopverslaving. Mensen doen er vaak lacherig over, zo van: 'Vrouwen winkelen nu eenmaal graag'. Het wordt gezien als iets onschuldigs, het is tenslotte geen drank- of drugsverslaving. Terwijl er veel leed en verdriet achter zit, en mensen er door schulden flink van in de problemen kunnen raken. Er is ook zo veel verleiding om ons heen, met al die sales en aanbiedingen. We leven in een consumptiemaatschappij waar alles draait om kopen en hebben. Ik wil dat er meer aandacht komt voor dit probleem."

"Met mij gaat het gelukkig goed, ik heb nu een gezonde relatie met mode en shoppen. Nooit meer wil ik leegte vullen met spullen en financiële stress voelen omdat ik zo nodig een veel te dure tas moest kopen. Mijn geluk zit nu in mijn kinderen en andere mensen om wie ik geef. Van oprechte verbinding voelen word ik het meest blij. Daarom vind ik het ook zo fijn om anderen te helpen die met hetzelfde probleem worstelen. Het is wonderlijk hoeveel positiefs er uit mijn ellende gekomen is."  

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl