Nadine (15) overleed na val van rots: 'In 1 seconde vakantie én leven omvergeblazen'

Op het T-shirt van vader Bruno Mulder (58) sieren groot de letters 'Grand Canyon'. Hij heeft expres dit shirt aangetrokken voor het interview. "Dit shirt is voor Nadine. Zij wilde heel graag op vakantie naar Amerika. Het was haar wens om met mij de Grand Canyon af te gaan dalen."

Reis kwam er nooit meer

De tickets waren al geboekt, maar de wandeltocht met z'n tweeën kwam er nooit. Nadine stierf een paar maanden daarvoor, in de meivakantie. "Ik ben alleen naar de VS gegaan met Nadine continu in gedachten. Het was heftig en eenmaal in het hotel zei de baliemedewerker: 'U zou toch met twee mensen komen?'"

Een korte stilte valt. "Dan sta je daar. Even heel alleen voel je je dan."

Mélanie en Bruno uit Apeldoorn leven nu zes jaar met het verlies van hun dochter.

Nadine viel in de heuvels van Turkse badplaats Alanya, maar een paar meter naar beneden. Ze kwam ongelukkig terecht. "We zien ook in deze vakantieperiode weer dagelijks verhalen in het nieuws van geliefden die verongelukken. Door ons verhaal nu te delen, kunnen we vertellen wat er op ons afkwam. Misschien kan dat anderen troost bieden. We weten dat we helaas niet de enigen zijn die dit mee moeten maken."

Praten met tranen

Bruno en Mélanie hebben het verdriet langzaam een plek kunnen geven. Ieder op een eigen manier. Mede daardoor redde hun huwelijk het niet. Maar de band is goed, de eeuwige liefde voor hun dochter is en blijft hen altijd binden. "Je moet door met het leven. Dat hebben we ook gedaan. De lach en traan kunnen naast elkaar bestaan", zegt Mélanie. Hoe je dat doet? "Ik doe dat door mijn verhaal veel te delen. Veel te praten. Met familie, vrienden, collega's. Dat mag, ook met veel tranen." 

De eerste vakanties na het overlijden waren moeilijk, vindt Mélanie: "Want dan ga je niet met vier paspoorten, maar met drie. En dan voel je soms zo die leegte in je gezin."

"Ik zag direct dat ze er niet meer was", vertelt haar vader in onderstaande video:

De dodelijke val gebeurde op dag zes van hun vakantie in Alanya. We hadden heerlijke dagen achter de rug met elkaar, herinnert Bruno zich. "De sfeer was onderling goed. Geen ruzie, weinig gedoe." Met een glimlach: "Dat was weleens anders. Nadine was natuurlijk een puber met een eigen willetje. Maar we genoten die vakantie volop, we hadden het echt heerlijk. Gelukkig."

Ze hadden die bewuste dag een Jeepje gehuurd. Op een uitkijkpunt stopten ze even. Nadine en haar jongere broertje waren even klaar met stilzitten. "Nadine is altijd een klimmertje geweest. Toen ze acht maanden was klom ze de trap al op", zegt Mélanie. "Dus ze ging met haar broertje klauteren. Eerst in een boom, later op een rots. Wij stonden bij de auto, Bruno maakte foto's, geloof ik."

Val van een paar meter

Opeens een harde schreeuw: 'Nadine!' En nog eentje. "Die kwam van haar broertje. Nadine was gevallen", zegt Bruno. Hij rende direct naar de plek en zag zijn dochter zo'n drie meter lager liggen.

"Ik ben meteen naar beneden gerend. Ik ga tijdens dat soort dingen in de doe-stand. Ik zag direct dat een grote steen van zo'n 100 kilo lag half op haar. Die heb ik van haar afgeduwd. En ik ben mond- op-mondbeademing gaan geven."

Mélanie belde 112. "Nadine had eerder die week nog een ambulance gezien. 'Kijk mama, het is in Turkije ook 112', had ze nog gezegd. Daarom wist ik dat ik op die berg 112 moest bellen voor mijn eigen dochter. Bijzonder."

Anderhalf uur wachten 

De persoon aan de lijn sprak geen Engels. Mélanie werd doorverbonden, kreeg een zuster aan de lijn die redelijk Engels sprak. "Ik riep steeds: 'kom hier naar toe'. Maar vertel maar eens waar je bent. Het was ingewikkeld communiceren. Ik had verwacht dat er een helikopter zou landen voor hulp. Maar die hadden ze daar misschien wel helemaal niet."

Uiteindelijk wachtte het gezin anderhalf uur op hulp. Niet dat hulp nog iets kon betekenen. De val was Nadine meteen fataal geworden. "Eigenlijk vanaf het moment dat ik haar zag liggen, wist ik het: Nadine was niet meer bij ons", zegt Bruno. 

Vredig 

Die anderhalf uur op die heuvel was - gek genoeg misschien - ook mooi en bijzonder, vertelt Bruno. "Omdat ik besefte dat we nu nog even met elkaar waren, als gezin. Ik voelde aan dat het straks allemaal anders zou worden. Straks zou chaos ons leven overnemen. Een proces van ambulances, hulpverleners en officieren van justitie zou ons leven gaan beheersen. Maar in die heuvels was het nog even vredig en rustig. Met het gezin samen. In de natuur, met de zon en vogels die floten."

Daarna werd inderdaad alles chaotisch en onwerkelijk. Mélanie: "Ik weet nog dat artsen Nadine oppakten. Ze deden haar in een lijkzak en ze werd daarna in een ambulance afgevoerd. Ik ben meegegaan. Ik wilde bij haar zijn, voor haar zorgen, al kon ik natuurlijk niet veel meer. Bruno reed er met de huurauto achteraan, want die moesten we zelf rijden."

Er gebeurden ook rare dingen. "Ik zat op die heuvel naast een politiecommandant die geen Engels sprak. Ik zei, al wijzend: 'Ik ben haar moeder, zij is mijn kind.' De man keek me met grote ogen aan en bood me een sigaret aan. Ik rook niet, dus heb geweigerd."

In het mortuarium moesten de ouders afscheid nemen. "Nadine was ineens een lichaam. Je weet ook niet zo goed wat je moet doen. Ik wist ook niet wat gebruikelijk was daar. Kon ik haar knuffelen, aanraken? Het was zo onwerkelijk."  

In nog geen seconde werd hun mooie vakantie én leven volledig omver geblazen. En dan ben je ook nog in een vreemd land, waar ze jouw taal niet spreken en de instanties zo anders zijn. "En ondertussen stond het ongeluk al op nationale en internationale sites. Sommige familieleden en kennissen thuis hadden het nieuws al gehoord via de media. Dat vonden we wel heel moeilijk."

Dankbaar voor de hulp

Over de hijgerigheid van sommige media hebben Bruno en Mélanie dan ook weinig goede woorden. Maar ze zijn heel dankbaar voor de hulp van mensen die na het ongeluk voor hen klaar stonden. "Ik ben nog altijd zo blij dat we via een reisorganisatie hadden geboekt," zegt moeder Mélanie.

Ze prijst vooral Corendon. "Ze stelden direct een reisleidster voor ons beschikbaar, speciaal voor ons. Zij is met al onze afspraken meegeweest, om de gesprekken te vertalen. Ook kregen we een adviseur die alle bureaucratische stappen voor ons regelde." Bruno: "Waar zet je wel en niet je handtekening? Je moet goed opletten, ook in zo'n situatie."

"Als we alles alleen hadden moeten doen, was er zoveel op ons afgekomen. We zaten gelukkig in een heel fijne omgeving om dit te moeten meemaken." De Turkse mensen waren warm en meelevend, vinden de ouders. "Terug in Nederland is de Turkse consul nog bij ons op bezoek geweest. Die heeft ook alle medische papieren voor ons vertaald. En in het hotel waar we verbleven hangt nu nog een grote foto van Nadine."

Het lichaam van Nadine werd na haar dood onderzocht, gebalsemd en opgebaard. "We hebben haar in die dagen nog één keer mogen zien." Hoe kom je die dagen door? Mélanie: "Ik leefde als een zombie. Op een gegeven moment denk je, ik moet maar wat eten, dus eet je een keer een boterham. Gelukkig kwamen onze neef en nicht al snel over en konden we veel delen. Dat zorgde voor een invulling van de tijd."

Zonnebril kopen

Maar het gezin is ook nog dingen gaan doen. Naar de Turkse kraampjes bijvoorbeeld waar Nadine die zonnebril had gekocht die ze zo graag wilde hebben. "Ze had die bril op tijdens de val. Hij was helemaal stuk. Ik wilde een nieuwe voor haar halen. Ik heb twee uur bij dat kraampje gezocht totdat ik de juiste vond."

Bruno: "We zijn naar het restaurant gegaan waar we daarvoor met Nadine nog hadden gegeten, als een soort tribute aan haar."

Terug naar huis

Na vier dagen mocht Nadine terug naar Nederland. Ze vlogen ongeveer tegelijk terug. Niet in hetzelfde vliegtuig. "Nadine werd vervoerd met een vrachtvliegtuig, volgens allerlei protocollen." Het ontvangst op Schiphol noemen de ouders indrukwekkend en heel dierbaar. Bruno: "We werden op Schiphol ontvangen in een speciaal zaaltje. Vrijwilligers hadden eten en drankjes gehaald. Daar zagen we voor het eerst onze familie en bekenden. Dan kun je je verdriet delen met je geliefden." 

In Turkije wisten de ouders al: Nadines laatste rustplaats zou op een natuurbegraafplaats zijn, net buiten Apeldoorn. Dichtbij de natuur, waar Nadine zo van hield.

Op haar steen staat een schets van haar vrolijke, goedlachse gezicht met daaronder een afdruk van haar naam. "Dat is haar eigen handschrift. Ze schreef het tijdens haar laatste wiskundetoets in 4 vwo", zegt Bruno. Hij gaat regelmatig naar haar graf. Even bij haar zitten, soms zegt hij nog wat tegen haar. "Dan complimenteer ik haar. En ik hoop dat ze met me meeleeft en met me meereist. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ze dat doet. Ze is nog bij me, dat weet ik zeker."

Acceptatie

Hij is nooit boos geweest. "Gek misschien, maar ik heb berusting in wat er is gebeurd. De natuur geeft en neemt. Ik voel daar acceptatie bij. Dat had ik vanaf het begin, hoe bijzonder dat misschien ook klinkt."

Moeder Mélanie reisde terug naar de plek van het ongeluk, precies een jaar later. "Ik had daar erg de behoefte aan. Ik had in een steen Nadines naam laten graferen erin en heb dat daar achtergelaten. Dat heeft me troost gegeven." 

Het was Nadines wens om alle landen van de wereld te bezoeken, besluit de moeder. "Het is haar niet gegund om die wens te vervullen. Nadines leven is veel te vroeg gestopt. Daarom nemen wij en haar vrienden stenen mee uit landen van de wereld die wij bezoeken. En ik neem altijd haar paspoort mee naast mijn eigen paspoort als ik op reis ben. Zo reist Nadine altijd mee met ons leven. Waar we ook zijn."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.