Arnaud: 'De diagnose borderline was een opluchting voor ons allebei'

"We waren net een maand aan het daten, toen Caro met de stationwagen van haar broer voor de deur stond. 'Kom, we rijden naar Parijs!', riep ze. Een hotel had ze al geboekt, ik hoefde alleen wat kleding te pakken en we konden gaan. Of ik dat weekend misschien al plannen had, kwam niet eens in haar op. Nu had ik die ook niet, dus we gingen. Het werd een weekend vol wijn, schaterlachen en zinderende seks. Echt te gek.

Op de terugweg werd ze ineens witheet. Ik had in haar ogen te lang en overdreven geglimlacht naar de dame achter de balie bij het tankstation en ineens was de auto te klein. Ik was me van geen kwaad bewust. De rest van de rit zaten we zwijgend naast elkaar. Wat ik ook vroeg of zei, Caro hield haar mond en ik uiteindelijk ook. Twee dagen later stond ze met een fles whiskey en duizend excuses voor de deur."

"In de jaren die volgden kwamen dit soort episodes nog regelmatig voor, tamelijk onrustig voor ons allebei. We gingen meer dan eens uit elkaar, maar ik zocht Caro altijd weer op. En zij mij. Ze is gewoon mijn meisje.

Toen ze dertig werd, besloot ze hulp te zoeken en ik ging met haar mee. Vlak daarvoor hadden we zo’n intense ruzie gehad, dat ze mijn laptop uit het raam had gegooid en die van haar er achteraan. We woonden net een paar maanden samen en Caro’s opvliegendheid was sindsdien verdubbeld. Ik snapte er niks van, want ik voelde wel aan alles dat ze net zoveel van mij hield, als ik van haar."

Omgaan met de grillen

"Dat was het begin van vele jaren therapie. Al in de eerste weken kwam de diagnose borderline en dat was een opluchting voor ons allebei. Eindelijk begrepen waar Caro’s moodswings vandaan kwamen. Zij ging in therapie en ik ging me al lezend in haar situatie verdiepen. Soms ging ik mee naar een sessie met haar therapeut en langzaam maar zeker leerden we beter met de grillen van haar aandoening omgaan.

Ik leerde dat ik haar woorden niet zo persoonlijk moest nemen, en me juist niet op inhoud moest verdedigen zoals ik al die jaren deed. Het was juist Caro’s angst om verlaten te worden, die zorgde voor het aantrekken en afstoten. Klinkt onlogisch, maar zo is het nu eenmaal."

"Ik heb nooit serieus overwogen om Caro te verlaten. De liefde tussen ons is vurig en intens, en sinds de therapie minder onstuimig. Maar kabbelend nog steeds niet. We zijn nu twaalf jaar samen en hebben geleerd om zo open en helder mogelijk te praten. Soms moet ik iets drie keer herhalen voordat ze hoort wat ik zeg, in plaats van wat ze zelf denkt.

En toen ze vorig jaar ineens met een puppy thuiskwam, omdat ze toevallig in de file stond voor het asiel, konden we daar samen heel hard om lachen. Haar impulsiviteit en haar humor maken Caro de leukste mens op aarde. Ik ben echt enorm graag bij haar."

Liefde luchtig houden

"En als ze af en toe via een omweg vraagt wat ik toch allemaal op mijn telefoon zit te doen, laat ik haar meekijken. Of ik zeg dat als ze dat nog een keer vraagt, dat ik Tinder download. Het wantrouwen zit diep bij haar, dat weten we inmiddels.

Dat komt door haar borderline en daar kan ze dus niks aan doen. Ze heeft er zelf nog het meeste last van, maar het helpt ons allebei als we er ook af en toe een grap over kunnen maken. Humor houdt de liefde luchtig, ook als het niet helemaal vanzelf gaat."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.