'Ik heb twee culturen, maar ik hoor nergens echt bij'
De dood hoort bij het leven, al staan we daar liever niet te lang bij stil. Denk jij wel eens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Omdat muziek je laat voelen tot in je diepste vezels, op de mooie momenten en de verdrietige. Roeselien (48), uit Nijkerk, is een ras-Amsterdamse ondernemer in persoonlijk leiderschap en heeft alvast een prachtplaat uitgezocht voor als het zover is.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"True Sorry van Ibrahim Maalouf."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Ja jeetje, dit is één van de he?! Uit het lijstje 'sowieso'. Daar staat Inspiratie van Mathilde Santing ook tussen, omdat die tekst precies zegt waar ik over nadenk en me mee bezighoud. Kiezen is toch bijna niet te doen? Maar True Sorry, dat nummer brengt me in vervoering. Ik heb iets met blazers en ik heb ook iets met Afrikaans, ook al ben ik zelf dubbelbloedig: Surinaams en Nederlands. De Noord-Afrikaanse muziek voel ik tot in mijn botten. En misschien nog wel extra omdat dit nummer instrumentaal is. Muzikanten en singer-songwriters zijn een soort therapeuten, ze geven woorden aan je gevoel. Maar instrumentale muziek geeft je toegang tot je eigen inspiratie en laat je horen hoe je ziel tot jou spreekt. Verlangens kunnen vorm krijgen als tekst niet leidend is.
Dit nummer kwam een keer voorbij in zo'n lijstje van 'misschien vind je dit ook wel leuk' en ik heb ‘m meteen opgeslagen, de hele week op repeat gezet en aan iedereen rondgestuurd. Als je echt vol leeft zoals ik, dan hoort deze muziek er wel bij. Ik ga niks uit de weg en kijk mijn angsten aan. Ik loop nergens voor weg. Die energie voel ik in dit nummer ook."
En wat zegt het over je leven?
"Ik wist vanaf mijn vierde al dat ik prima ballerina wilde worden. Ik danste altijd. Op mijn dertiende werd ik afgewezen bij de dansacademie vanwege het ontwikkelen van een eventueel 'Afrikaans kontje'. Toen heb ik twee jaar niet gedanst van teleurstelling en verdriet.
Uiteindelijk kwam ik bij Lucia Marthas terecht en werd het musical. Ik werd artiest, maar dat was eigenlijk niet mijn droom. Ik ben van het diepe, musical voelde voor mij oppervlakkig. Ik vond het tof om te bouwen aan een productie, maar vond niet de diepgang die ik zocht. Op dat podium ben ik totaal aan mezelf voorbijgegaan. Op mijn 36e stond ik in de coulissen, en ik moest op, maar het ging niet meer. Mijn lichaam zette geen stap meer. Niks. Het was duidelijk: ik had 'ja' gezegd terwijl eigenlijk 'nee' had moeten zeggen. Dat was het einde van mijn artiestenleven.
Ik heb een ticket geboekt en ben twee jaar naar Curaçao gegaan. Ik ging letterlijk op zoek naar wie ik was, maar ik durfde nog niet naar Suriname, het land van mijn vader. Ik was nog steeds mijn identiteit als dubbelbloed aan het ontkennen. Mijn ouders hebben er alles aan gedaan om Nederlander te zijn. Dat mijn vader als jonge jongen hierheen kwam, was een buitenkans voor hem. Hij was er trots op dat niemand kon horen dat hij uit Suriname kwam.
Maar voor mij voelt het alsof ik geen eigen cultuur heb, want ik ben allebei. Ik wil naar Café Nol en naar het Kwaku Festival. Maar bij allebei hoor ik er niet echt bij. Mijn identiteit is mijn grootste zoektocht en de belangrijkste pilaar in mijn leven. Nu help ik anderen daarbij. Ik moest eerst zelf door de blubber gaan om anderen te helpen hun weg te vinden."
Waar luister je het liefst naar muziek?
"In de auto, omdat ik dan de volumeknop voluit kan draaien en keihard kan meezingen. Armen in de lucht, meedrummen op het stuur, heerlijk. In mijn appartement houd ik toch een beetje rekening met mijn omgeving. Mijn allerlievelingsband is Fat Freddy's Drop en die is ook perfect voor in de auto. Het is een combinatie van reggae, soul en dub, en er zitten veel blazers in. Ik heb ze al vier keer live gezien, heel fijn want dan leef ik me ook helemaal uit. Je kunt daar gewoon gillen en krijsen en je helemaal opgaan in de muziek. Toch hoeft deze band niet op mijn afscheid, dat past dan weer niet zo."
Hoeveel lijstjes heb je staan op Spotify?
"Meer dan honderd! Heel veel spirituele lijstjes, met namen als ayahuasca, yin yoga en meditaties. Ook intense en dramatische nummers, zoals Sacrifice van Lisa Gerrard. Als ik dat nummer laat horen op mijn afscheid, dat trekken mensen niet, dat kan ik ze niet aandoen. Ze heeft een hele aparte stem met oerklanken, waarin je niet eens goed hoort of ze man een of een vrouw is. Als je pijn in je leven hebt gekend en luistert dit nummer, dan weet je in ieder geval dat Lisa Gerrard je begrijpt. Prachtig hoor, maar wel intens."
"Verder allemaal lijstjes met geweldige nummers. Ik wil bijvoorbeeld State of Independence van Donna Summer laten horen op het moment dat mensen aan komen lopen en gaan zitten tijdens mijn dienst. Dat nummer gaat over gelijkwaardigheid, dus die staat ook al klaar in een lijstje."
Wat is je guilty pleasure?
"Sowieso Zij Gelooft in Mij van André Hazes, en dan die nieuwe versie met de extra harde paukenslag. En ABBA maar dat is vast niet erg genoeg."
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl