Corona niet voor iedereen verleden tijd: 'Ik heb gewoon geen puf'

Joris van Caulil (43) uit Berkel-Enschot is 'heel blij' voor de rest van Nederland dat 'we alles weer kunnen en mogen', nu de coronamaatregelen eindelijk ten einde zijn. "Maar voor mezelf vind ik het jammer dat ik er weinig aan heb."

Kerngezonde sportieve vent

Een bescheiden lachje klinkt door - en in dat lachje klinkt een wat zware ademhaling. Hij bedoelt het overigens niet cynisch. Nee, het is helemaal gemeend en oprecht: "Good for you. Dat meen ik."

Vandaag precies een jaar geleden werd hij positief getest op corona. "Ik was een kerngezonde, sportieve vent. Ik zat drie keer per week op de mountainbike."

Nu is hij 'een man zonder puf'. Hij is zijn baan als commercieel directeur bij een bedrijf voor kantoorinrichting kwijtgeraakt. Dat vertelt hij zonder verwijt richting zijn voormalige werkgever. "Dat is een klein bedrijf. Voor hen is corona ook een moeilijke tijd geweest."

Dat long covid lang niet uniek is, blijkt wel uit de vele persoonlijke verhalen op coronaplein, het platform voor mensen met long covid van de patiëntenorganisatie Longfonds. Dat mensen met long covid hun baan verliezen, is overigens niet uniek, zoals onderstaande video laat zien:

Zijn mountainbike staat ongebruikt in de schuur. Ze hebben als gezin een boot, maar varen doen ze niet meer. Hij ging met zijn twee oudste jongens vaak samen een tocht maken op de fiets. Ook dat zit er niet in.

Energie verdwenen

Dat kon hij vorig jaar nog niet denken. Een weekje, dan zou het wel voorbij zijn. Maar het bleef hangen. Weken. Toen maanden. De koorts verdween, dat wel, maar de energie was intussen ook verdwenen. "Het was anders dan gewoon moe zijn. Dieper."

Sindsdien gaat het op en af. Eerst iets beter. In augustus een terugval. De laatste weken weer ietsje beter. "Ik ben met een revalidatietraject bezig. Ze zeiden: we kunnen je niet beter maken, maar wel helpen beter met deze situatie om te gaan. Dat is confronterend, hoor. Je moet maar hopen dat je beter wordt."

Nu de wereld weer helemaal 'open' is, is de confrontatie met zijn beperkingen nog zwaarder, zegt Joris. "Drie maanden geleden moest iedereen afzeggen voor feestjes. We hadden hetzelfde probleem. Nu moet alleen ik afzeggen."

Daardoor ziet hij nu nog scherper wat hij mist. "Hopelijk herstel ik snel en gaat het leven voor mij ook weer verder. Ik wil me weer nuttig voelen. Ik kan niet wachten."

Covid sinds maart 2020

Ongeveer in hetzelfde schuitje zit Sjoukje (40), ook uit Noord-Brabant. Zij kreeg corona in maart 2020 - al wist niemand het toen zeker, want een test bestond nog niet.

Kerngezond, was ze. Nooit problemen met haar gezondheid. "Ik ben wel negen of tien weken flink ziek geweest. Maar dan nog denk je: binnenkort is het voorbij."

Dat gebeurde echter niet. Haar conditie bleef slecht. Moe na elke inspanning. "Niet benauwd, maar wel hijgerig. Ik voel me hoogbejaard."

Overgevoelig voor prikkels

Sjoukje is overgevoelig voor prikkels. Licht, geluid, soms is het allemaal te veel. Haar concentratie is ver te zoeken. Soms zit ze drie kwartier naar dezelfde krantenpagina te kijken, en weet ze nóg niet wat er staat.

"Ik zoek naar dingen die me door de dag slepen, om bezig te blijven, maar die me tegelijk niet uitputten. Dat valt niet mee. Je wordt er moedeloos van."

Termijn losgelaten

Net als Joris gunt ze Nederland de herwonnen vrijheid. En ook zij meent het. "Hopelijk kan ik er zelf binnenkort ook weer deel van uitmaken. Ik heb elke verwachting van een termijn inmiddels losgelaten. Uit zelfbescherming. Want elke keer die teleurstelling dat het nóg niet over is, dat sloopt je."

En: ze wil mensen op het hart drukken toch nog een klein beetje voorzichtig te zijn. "Als je covid hebt, denk een beetje aan jezelf. Niet te snel weer te veel willen. Want de wereld is weer los, maar er is nog steeds een risico dat je in mijn situatie terecht komt."