Zó hielp Ilse DeLange Duncan Laurence naar de overwinning
In Tel Aviv was onze Duncan Laurence (27) de favoriet voor de winst. Een enorme opsteker en last tegelijk: zie het maar waar te maken. De act moest kloppen en alles moest op het podium bij elkaar komen. Daarnaast speelde ook Ilse DeLange (43) een enorme rol in het succes.
Ilse DeLange
Als iemand de touwtjes stevig in handen had, was het Ilse wel. Dat werd in de documentaire De weg naar de winst al meer dan duidelijk. Ze maakte een gedetailleerd regieplan - inclusief kleurtjes. Wat volgde was een tergende lobby met de Israëlische regie en daarna ook nog... die bal.
In Tel Aviv sprak Aran met Ilse over 'ballengate'. Ze vroeg hem na afloop van een showcase van Duncan backstage te komen in het kleine theater. De tweede repetitie verliep onrustig en de aanwezige pers snapte niks meer van de Nederlandse uitvoering. Er waren twee ballen te zien op het podium. Eentje bleef erop de grond liggen en de ander op een vies vierkant blok met vette vingers erop. Ilse nam ook hier weer de regie en legde in een interview uit wat ze aan het proberen waren. Ze wilde de rust doen terugkeren rondom Duncan.
De Israëlische regie had niks van de gestuurde plannen uitgevoerd, dit tot ergernis van team Duncan. Ilse wilde een heldere bal, zonder zichtbare materie, en liet lastminute speciaal een eigen ontwerp maken en invliegen vanuit België. Dit is uitzonderlijk, omdat je na het indienen van je plan eigenlijk niks meer nieuws meer mag toevoegen.
Ilse vertelde hoe moeizaam het ging, maar dat het tóch lukte die bal erin te krijgen. Tijdens de repetitie moest de bal zweven boven Duncan en de piano. Dat lukte echter niet. Na lang praten en aandringen kreeg ze het voor elkaar dat de Israëlische omroep speciaal voor Nederland een extra technische repetitie hield. De nieuwe bal hing toen wel waar hij hangen moest en kwam op het juiste moment uit het plafond zakken.
Door geduld te hebben en vriendelijk te blijven probeerde Ilse de juiste weg te vinden. Tussen de repetities van de veertig andere landen door kreeg ze het uiteindelijk voor elkaar. Ballengate was slechts één detail in het hele proces, maar typeert hoe de Nederlandse delegatie alles op alles zette om de act tot een succes te maken.
Ding-a-Dong
Cornald blikt in de documentaire ook met Getty Kaspers terug op haar overwinning. Getty won in 1975 met Teach-In het songfestival en stond tot twee jaar geleden bekend als de laatste Nederlandse artiest die de winst behaalde. De docu laat een duidelijk contrast zien tussen de manier waarop de delegatie in 1975 aan de slag ging en het plan van aanpak van de Nederlandse delegatie vorig jaar. Waar Teach-In geen choreograaf mee had, geen act klaar had liggen en Getty haar make-up zelf moest doen, was er 44 jaar later geen ruimte voor losse flodders.
Om het songfestival te winnen is het lied nog steeds het uitgangspunt, maar de act en alle details eromheen zijn net zo belangrijk: de gedachte erachter en hoe je het in beeld brengt. Die éne kans om het gevoel over te brengen naar de miljoenen kijkers. Dat, gecombineerd met een integere song, is de sleutel tot succes.