'Nee, mevrouwtje, ik kan u echt niet binnenlaten'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week wil ze de bloemetjes buiten zetten, maar wordt haar de toegang geweigerd. "Wat een gedoe met die &%$@*#$@#-coronapas. Niet te doen, dit."
Alweer een tijdje geleden kocht ik de kaartjes. Samen naar een concert van de lievelingsband van mijn man, een die een heleboel Hollandse hits had gescoord. Daar had ik me een partij zin in. De kaartjes hingen maanden geduldig aan het prikbord. Vrijdag was het zover.
We vonden zowaar een nieuwe oppas. De oude oppassen waren uitgevlogen en studeerden in verre steden. Gelukkig ging het via via vrij vlot, ondanks dat oppassen schaars zijn op dit moment – die hangen zelf ook maar wát graag in de lampen na die vreselijke lockdown.
Olle (7) vond het enorm spannend, een nieuwe oppas. Ik gaf hem mijn telefoon. Dan kon hij filmpjes kijken, door mijn foto’s scrollen als hij ons miste en papa makkelijk bellen indien nodig. We lieten een zak chips en fles cola achter en gingen op pad.
"Coronacheck, coronacheck!" Ik keek manlief met grote ogen aan. De kaartjes had ik keurig geprint op papier, maar met een coronacheck had ik geen rekening gehouden. Ik liep naar de beveiligingsmevrouw: "Die regel gaat morgen toch pas in?" Ja, die ging morgen pas in, maar hier hadden ze ‘m alvast ingevoerd.
Ik vloekte en belde de oppas. De oppas maakte Puk wakker. Puk zocht in mijn telefoon naar de CoronaCheck-app. De oppas maakte een foto die ze via WhatsApp naar manlief stuurde. Ik toonde de foto aan de beveiligingsmevrouw. "Niet geldig", blafte ze. Ik smeekte, maar ze was onverbiddelijk. "Nee, ik kan u echt niet binnenlaten, mevrouwtje." Er zat maar één ding op: terug naar huis.
"Wat een gedoe met die &%$@*#$@#-coronapas. Niet te doen, dit", vloekte ik. Eenmaal thuis griste ik mijn telefoon uit de handen van een snurkende Puk, zwaaide de oppas wederom gedag en vertrokken we voor poging twee. Ik toonde de beveiligingsmevrouw met mijn kaken stijf op elkaar de app. Ze vroeg mijn geboortedatum. Ik blafte mijn geboortedatum, adres en schoenmaat. Vervolgens stampte ik naar binnen.
Echtelijke ruzie
Manlief stond op het punt een echtelijke ruzie te ontketenen over mijn kinderachtige gedrag toen we tegen vrienden opbotsten. Vrienden die we al héél lang niet hadden gezien. Zo gezellig! "Waarom staan jullie hier helemaal achterin?" vroegen we. "Zij was haar telefoon vergeten, dus we moesten &%$#%#@ terug naar huis", was het antwoord. Gevolgd door: "Wijntje?"
Dankbaar nam ik een glas in ontvangst. Van het concert kreeg ik maar weinig mee, we hadden jaren in te halen qua gespreksstof. Mijn telefoon, beloofde ik manlief en mezelf, zou ik nooit meer vergeten. Maar fan van deze situatie zou ik niet gaan worden, wist ik.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen