Margaretha wil nooit meer verlegen zijn: 'Ik liet alles toe. Ik werd gepest en genegeerd'

"Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik verlegen was. Als kind vond ik alles goed en wilde ik het vooral anderen naar de zin maken. Kinderen mochten mijn speelgoed afpakken en vriendinnetjes mochten altijd kiezen wat we gingen doen. Ik vond alles best. En al vond ik dat niet; van me afbijten durfde ik niet. Anderen stonden altijd boven mij. Een échte, gelijkwaardige vriendin had ik niet. Ik was veel alleen. Dat deed me pijn, want ik was een heel gevoelig kind. Dan speelde ik in mijn eentje buiten of luisterde ik op mijn kamer naar muziek.

Mijn verlegenheid maakte mij op school natuurlijk een makkelijk doelwit. Omdat ik alles maar toeliet, werd ik gepest in de klas. Kinderen zijn heel hard en weten precies wat de pikorde is. Als we naar de gymzaal liepen, werd ik geduwd. Mijn gymkleren werden onder de douche gegooid. Dan deed ik niets, ik liet het gewoon toe. Maar meestal werd ik gekleineerd met woorden. Wat er precies werd gezegd, weet ik niet eens meer. Dat heb ik geblokt. Maar wat ik wel weet, is dat woorden zelfs nog veel meer pijn doen dan klappen."

"Op de middelbare school was ik nog steeds introvert en een buitenbeetje. Vanaf een afstand keek ik toe hoe anderen lol maakten en met elkaar op stap gingen. Ik ging met een paar meiden om, maar echte vriendinnen had ik niet. Op mijn sociale vervolgopleiding ging het beter. Ik vond het een leuke opleiding en voelde me veilig in de klas.

Maar mijn zelfbeeld was nog steeds erg laag. Met complimenten kon ik niet omgaan. Zei iemand dat ik er leuk uitzag, dan zakte ik door de grond. En: ik geloofde het compliment gewoon niet. In groepen of als ik nieuwe mensen ontmoette, sloeg ik nog steeds dicht. En in het middelpunt van de belangstelling staan, vond ik al helemaal vreselijk."

"Ik was achttien toen ik mijn eerste relatie kreeg. Mijn vriend was rustig, net als ik. Dus dat paste goed bij elkaar. Samen kregen we twee kinderen. Toch hield onze relatie geen stand, vooral omdat we slecht met elkaar communiceerden. Daarna kreeg ik een paar andere relaties. Maar ik trof mannen die mij niet goed behandelden. Bij eentje kon ik niets goed doen. Het huishouden deed ik verkeerd en mijn kledingstijl was slecht en slobberig.

Alles was altijd mijn schuld en als hij boos werd, kreeg hij een duivelse blik in zijn ogen. Dan was ik echt bang. Ook werd ik vaak genegeerd. Er werd niet maar me geluisterd, door me heen gepraat of dagenlang niet op appjes gereageerd. Het was alsof ik niet meer bestond voor hem, en dat deed me zoveel pijn. Negeren is een heel akelig machtsspelletje."

'Anderen pleasen, mezelf wegcijferen'

"In zulke situaties schoot ik weer terug in mijn oude mechanisme: dan ging ik anderen pleasen en mezelf wegcijferen. Dat was natuurlijk niet gezond. Ik kreeg lichamelijke klachten. Vooral pijn in mijn borst, waardoor ik benauwd werd en ging hyperventileren. Wat voelde ik me klein en ellendig."

"Het ging niet goed met me, dat was duidelijk. Ik was down, had nergens zin in en kreeg last van negatieve gedachten: wat had het leven eigenlijk voor zin? Na een woordenwisseling met een kennis waarin ik me niet gehoord voelde – dat triggerde weer de oude pijn – stortte ik vorig jaar in. Ik wilde echt niet meer leven. Een vriend schakelde toen de GGZ in. Uiteindelijk belandde ik bij een fijne psycholoog. In therapie bleek dat ik een hooggevoelig persoon ben. Dat betekent dat ik een langere tijd nodig heb om dingen te laten bezinken en dat ik mijn emoties – en die van anderen – intenser voel. Precies waar ik al mijn hele leven mee worstelde. Het was heel fijn dat het eindelijk een naam had."

Veel woede 

"Nu krijg ik de hulp die ik nodig heb. Door middel van psychomotorische therapie leer ik naar mijn gevoel te gaan. Soms gaan we terug naar een situatie in het verleden, en dan leer ik daar anders mee om te gaan. Ook merkte ik toen pas dat ik veel woede over wat mij was aangedaan in me had. Ik leer die boosheid te analyseren én naast me neer te leggen, want het kost te veel negatieve energie. Daar wil ik mijn tijd niet aan verspillen."

"Het grootste inzicht dat ik deed, was dat ik te veel over me heen heb laten lopen. Ja, nog steeds ben ik verlegen. Maar nu trek ik mijn mond open als iets me niet zint. Als iemand mij negeert en door me heen praat, zeg ik nu: 'Ik ben aan het praten, waarom onderbreek je mij?' Dat is echt een grote omslag. Niet iedereen vindt dat leuk, sommige mensen moeten wennen aan mijn nieuwe assertiviteit. Maar dat is niet mijn probleem, ze mogen best weten hoe ik me voel. Ik voel me nu sterk, onafhankelijk en niet meer angstig. Nooit meer wil ik me laten kleineren, en nooit meer wil ik me laten belemmeren door mijn onzekerheid.

Momenteel ben ik vrijgezel, maar ik sta open voor de liefde. Ik wil iemand die mij begrijpt, respecteert en accepteert. Iemand bij wie ik me gezien en gehoord voel. Ik heb zin in de toekomst, samen met mijn kinderen. Voor het eerst voel ik rust in mezelf. Dat is zo fijn. Alsof alles op z’n plek is gevallen."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl