Voor Sandra nooit meer een gouden kooi: 'Dikke Tesla geen seconde gemist'

"Succes en geld waren niet eens zo lang geleden nog erg belangrijk voor mij. Ook omdat ik gescheiden was en in mijn eentje voor mijn twee jonge kinderen zorgde. Het was een kwestie van trots. Ik wilde aan iedereen laten zien dat ik het wel alleen redde en van niemand afhankelijk was. Kijk mij het eens even goed voor elkaar hebben, dat idee.

En dat hoorde ik ook vaak van anderen, dat ze het zo knap vonden hoe ik een fulltime baan – ik werkte zeker zestig uur per week – met mijn gezin combineerde. Dat plaatje van een succesvolle, single moeder gaf mij voldoening. Terwijl ik er eigenlijk aan onderdoor ging."

"Als klein meisje wilde ik actrice worden, totaal iets anders dan ik uiteindelijk ben gaan doen. Ik kon goed leren en hoewel ik veel spijbelde, haalde ik het VWO op mijn sloffen. Daarna twijfelde ik over wat ik wilde gaan studeren: rechten of psychologie. Hoewel ik psychologie eigenlijk interessanter vond, koos ik toch voor rechten. Het plaatje van een succesvolle advocaat die veel geld verdiende sprak mij wel aan.

Gek, want mijn ouders gaven weinig om status. Maar voor mijn gevoel werd het wel extra gewaardeerd als ik succesvol zou worden. En dat gevoel heb ik bij mezelf laten overheersen. Dus in plaats van mijn hart te volgen, koos ik voor een studie die ik niet heel leuk vond."

Oersaaie baan

"Rechten vond ik saai, maar ik ging makkelijk door de lesstof heen. De ambitie om advocaat te worden liet ik los, want notaris leek me wel wat. Ik zag mezelf al in een mooi, statig pand werken. Na mijn studie rolde ik inderdaad het notariaat in, maar ik vond het oersaai.

Ik stopte er al snel mee en kwam uiteindelijk bij een groot consultancykantoor terecht. Als manager gaf ik organisaties advies over privacywetging en mocht ik een heel team opbouwen. Dat leek me tof en zeker in het begin had ik het echt naar mijn zin."

"Meteen al kreeg ik een heel goed salaris. Ook mocht ik als manager een leaseauto uitzoeken. Dat werd een nieuwe Tesla Model S. Ik was begin dertig en dacht: dit is het. Maar ik werd ongemerkt in een soort fuik gezogen waarin het draaide om geld, dikke auto’s, bonussen en promoties. Ik ging steeds harder lopen, want er werd altijd een dikke worst voor mijn neus gehouden: nóg een promotie, nóg meer salaris."

Harde bedrijfscultuur

"Het was een harde bedrijfscultuur waarbij je boven je collega’s moest uitsteken om die felbegeerde bonus of promotie te krijgen. Collega’s waren dus ook elkaars directe concurrenten. Dan krijg je rare situaties, zoals mensen die met de ellenbogen werken om maar hogerop te komen. Degenen met de meeste omzet maken promotie, dus iedereen wilde op de grote projecten gezet worden waar het meeste geld zat.

Het was steeds een strijd: wie kreeg welke opdracht om te laten zien dat je beter was dan de rest. Dat zorgde natuurlijk voor wrijving en een rare dynamiek, zeker als iemand wél hogerop kwam en daarna leiding moest geven aan zijn vorige teamgenoten. Lang niet iedereen kon deze druk aan, en dan lag je eruit. Ik zag veel mensen uitstromen omdat er zo veel van ze werd gevraagd. Maar ik hield vol, dat moest ik van mezelf."

"Mijn carrière maakte mij gelukkig, zo dacht ik oprecht. Ik werd senior manager, en dit hield nóg meer verantwoordelijkheden en meer salaris in, maar ook nóg meer werkdruk. Sommige mensen in mijn omgeving keken tegen mij op. Maar ondertussen liep ik mezelf voorbij. Door alle stress had ik vaak hoofdpijn en sliep ik slecht. En mijn motivatie verdween. Als ’s morgens de wekker ging, dacht ik vaak: oh nee hè, niet weer die ratrace.

Steeds vaker vroeg ik mezelf af waar ik nou eigenlijk mee bezig was. Maar ik durfde niet echt bij die vraag stil te staan. Dat was namelijk eng. Want ik had toch alles waar ik zo hard voor had gewerkt? Dit was toch wat ik zo graag wilde?"

Alleen maar geld verdienen

"Het keerpunt kwam toen ik op een groot project was gezet met een heel nare opdrachtgever die iedereen tegen elkaar uitspeelde. Ik kreeg nul steun van mijn leidinggevenden. Toen besefte ik dat zij niets om mij als persoon gaven en niet voor mij zorgden. Ze wilden alleen maar geld verdienen. Kort hierna kreeg ik een burn-out.

Het gekke is dat ik toen niet eens wegwilde bij het bedrijf. Ik zat al in het promotietraject om director te worden. Dat wilde ik nog steeds heel graag. Dus ik wilde terugkomen en hoopte dan beter voor mezelf te kunnen zorgen door grenzen aan te geven. Ik bleef in die gouden kooi zitten van poen en prestige."

"Na mijn terugkeer kreeg ik alsnog die promotie. Ik was blij, maar wilde wel dat er dingen veranderden op de werkvloer. Er moest anders met mensen worden omgegaan en daarover voerde ik veel gesprekken, zelfs met de Raad van Bestuur.

Ik wilde iets betekenen voor anderen en mij werd verandering beloofd, maar dat bleek een illusie. Ik voerde een strijd die mij zo veel energie kostte. Langzaam realiseerde ik me dat ik in mijn eentje niet een hele bedrijfscultuur kon veranderen. En ik besefte dat ik bij een club mensen hoorde die heel anders in het leven stond dan ik inmiddels. Daar wílde ik niet eens bij horen."

Kille houding van collega's

"Dus ik zegde mijn baan op. Niemand begreep dit op mijn werk. Ze vonden het oneerlijk: hoe durfde ik weg te gaan terwijl ik net promotie had gemaakt? Hierna werd ik door collega’s genegeerd, er werd amper nog met mij gepraat. Hun kille houding was voor mij een bevestiging dat ik de juiste keuze maakte."

"Ook mijn familie en vrienden begrepen aanvankelijk mijn omslag niet zo goed. Ik kon partner worden in het bedrijf – het hoogst haalbare – waarom gooide ik dat weg? Maar ik was er zo ontzettend klaar mee. Ik zat gevangen in een plaatje dat ik zelf had gecreëerd. Je went snel aan veel geld verdienen en mij werd steeds een andere kans of bonus voor de neus gehouden. Zo blijf je erin meedraaien. Ik vond het heel eng om hiermee te breken. Ik dacht: zo’n salaris krijg ik nooit meer, hoe ga ik mijn kinderen onderhouden? Mijn Tesla moest ik inleveren en met een lening kocht ik een nieuwe auto."

Gelukkiger en relaxter

"Ik begon als zzp’er voor mezelf als consultant en dat ging meteen heel lekker. Ik verdien nu zelfs meer dan toen ik in dienst was. Het is heerlijk om niet meer naar kantoor te hoeven. Ik bepaal zelf mijn werktijden en met welke opdrachtgevers ik in zee ga. Het is zo fijn om niet meer afhankelijk te zijn van de verwachtingen die anderen van mij hadden, maar ook ik zelf. Het beeld dat ik had van 'succesvol zijn' moest ik loslaten. Eerst voelde dat als falen, omdat ik zo naar dat ideaalbeeld had toegewerkt. Maar nu, anderhalf jaar later, zie ik het als een bevrijding.

Nooit meer wil ik vastzitten in een gouden kooi, die ontworpen is om je erin te houden en je nog harder te laten werken. Sinds ik daaruit ben gevlogen, ben ik veel gelukkiger en relaxter. Ik kan weer ademen. En die dikke Tesla heb ik nog geen seconde gemist."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl