Marieke raakte haar kinderen kwijt in een vechtscheiding: 'Intens eenzaam'

"Acht jaar lang hebben mijn ex en ik een relatie gehad. Achteraf vraag ik me af hoe ik het zo lang heb volgehouden. Ik had veel eerder moeten weggaan, zeker voor mijn kinderen die dingen hebben gezien die zij nooit hadden moeten zien. Hier heb ik me lang schuldig over gevoeld.

Door eerder op te stappen, had ik mezelf en mijn zoon en dochter veel ellende kunnen besparen, waarbij hun uithuisplaatsing het trieste dieptepunt was."

"Al vrij snel in onze relatie ontstonden er problemen, die vooral te maken hadden met de wietverslaving van mijn ex. Hij blowde ontzettend veel. Niet alleen kostte dit veel geld, ook sliep hij de halve dag waardoor ik er alleen voor stond wat betreft de zorg van ons zoontje. Vrij vroeg in onze relatie was ik onverwachts zwanger geraakt. We besloten er samen voor te gaan, maar in de praktijk kwam alles op mijn schouders terecht. Dit zorgde voor stress en ruzies in huis."

Bont en blauw

"Onze zoon was anderhalf toen het geweld begon. Het was Moederdag en mijn ex wilde met onze zoon naar de achterbuurman gaan. Dat vond ik niet gezellig, ik wilde graag met z’n allen bij mijn ouders langsgaan. Er ontstond een flinke ruzie, waarbij ik door mijn ex werd geslagen en geschopt terwijl ik onze zoon stevig vasthield. Hij keek angstig om zich heen en snapte niet wat er gebeurde. Mijn benen waren daarna bont en blauw.

Ik stelde mijn ex voor een ultimatum: of hij ging afkicken of ik was weg. Hij koos voor het eerste en kickte af. Daarna ging het een tijd veel beter tussen ons. Ik kreeg weer vertrouwen in onze toekomst. We kregen een nieuw huis en wilden graag een tweede kind. Dolgelukkig was ik toen onze dochter werd geboren."

"Helaas viel mijn ex terug in zijn oude patroon. Hij deed werkelijk niets in huis – zo vertikte hij het om ook maar een luier te verschonen, want dan 'ging hij over zijn nek'. Ook gebruikte hij drank en pillen om beter te slapen.

Onze relatie ging nog meer bergafwaarts toen ik hoorde dat hij was vreemdgegaan. Daar had hij in geuren en kleuren over verteld bij zijn vrienden en uiteindelijk lekte dit uit naar mij. Ik had al zo’n vermoeden, want hij gedroeg zich afstandelijk en was ineens veel weg." 

 Gechanteerd en gemanipuleerd

"Mijn ex werd steeds agressiever. Niet alleen ik, maar ook onze zoon moest het ontgelden en werd door hem geslagen. Dan sprong ik ertussen om hem te beschermen. Zo vaak heb ik op het punt gestaan om te vertrekken. Maar waar moest ik heen? Ik leek wel bevroren, niet in staat om actie te ondernemen.

Ook werd ik steeds door mijn ex gechanteerd, dan dreigde hij de kinderen bij mij weg te halen. Nooit had ik verwacht dat ik in zo’n relatie zou belanden. Ik heb echt wel mijn woordje klaar en laat niet over mij heenlopen. Maar mijn ex had mij zo gemanipuleerd dat ik niets meer durfde."

"Onze vele ruzies werden opgemerkt door de buren die bezorgd Veilig Thuis inschakelden. We kregen thuisbegeleiding, wat ik erg fijn vond. Maar mijn ex stond niet open voor hulp of gesprekken. Dat vond ik heel frustrerend, waardoor we nog meer ruzie kregen.

Lang had ik tegen beter weten in goede hoop, maar ik besefte dat dit nooit ging veranderen. Mijn ex zei altijd: 'Ik trouw maar één keer en ik ga nooit scheiden.' Dus ik wist dat hij mij niet makkelijk zou laten gaan."

Scheiding aangevraagd 

"Toch vroeg ik eindelijk de scheiding aan en ik was best trots op die stap. De brief van mijn advocaat legde ik op de eettafel, daarna ging ik naar een verjaardag. Toen mijn ex die brief vond, sprong hij uit zijn vel.

Hij flipte en schreeuwde dat als hij de kinderen niet kreeg, ik dan ook niet. Hij gunde mij onze zoon en dochter niet, terwijl hij er zelf gewelddadig en verslaafd was en niet eens voor ze kon zorgen."

"Er ontstond een nare vechtscheiding waarbij mijn ex mij vals beschuldigde van kindermishandeling. Hij beweerde foto’s te hebben van onze zoon met blauwe plekken die ik veroorzaakt zou hebben. Die foto’s heb ik nooit gezien en bovendien: híj was degene die onze zoon mishandelde. Mijn ex weigerde ons huis te verlaten, en een blijf-van-mijn-lijfhuis leek me nogal een heftige plek voor de kinderen. Dat wilde ik hen niet aandoen."

Niet meer veilig thuis

"Door de kinderbescherming werden er gesprekken gevoerd met de school en opvang van de kinderen, mijn familie en een goede vriendin, en ook met mijn ex. Uit dit beraad kwam volgens de Raad voor de Kinderbescherming de conclusie dat de kinderen thuis niet meer veilig waren. Per direct werden ze uit huis geplaatst, zo werd ons verteld door een begeleider van de kinderbescherming.

Ik zat als versteend op de bank en kon niet geloven dat dit nu echt gebeurde. De kinderen lagen op bed. Als ik niet meteen vertrok, zouden ze uit bed worden gehaald en meegenomen naar mijn zus, bij wie ze gelukkig geplaatst konden worden. Dat trauma wilde ik hen besparen, dus ik ben onmiddellijk naar het huis van mijn ouders gegaan. Mijn zus bleef bij de kinderen slapen en zou ze de volgende dag meenemen naar haar huis."

"Daar zat ik dan bij mijn ouders, zonder mijn kinderen. Ik heb echt de ogen uit mijn kop gejankt die avond. Het was allemaal heel verwarrend voor mij. Ik was zelf ook slachtoffer van mijn ex, waarom werd ik dan gestraft? Het voelde zo leeg om mijn kinderen niet bij me te hebben, want ik zorgde al jaren dag en nacht voor ze.

In het begin mocht ik ze maar een keer per week vijfenveertig minuten zien. Die bezoekjes maakten me zo verdrietig. Natuurlijk was het een geruststelling dat mijn kinderen bij mijn zus woonden en niet bij een onbekend pleeggezin of in een instelling. Nu waren ze tenminste op een vertrouwd adres. Maar ik miste ze enorm en mijn hart brak iedere keer als we afscheid namen."

De oude Marieke

"Ik besefte dat er iets moest veranderen in mijn leven en ik besloot deze periode goed te benutten. Ik ging aan mezelf werken, want dat was hard nodig. Door te sporten zorgde ik ervoor dat ik weer gezond en fit werd. Ik praatte ik veel met vriendinnen en familie om alles te verwerken.

Deze rotrelatie had mij veranderd. Ik had weinig zelfvertrouwen en een kort lontje, en dat was ook niet fijn voor de kinderen. Ik werkte eraan om weer de oude Marieke te worden."

"In het begin schaamde ik me voor mijn situatie. Ik wilde niet dat iedereen wist dat mijn kinderen uit huis waren geplaatst, want dat voelde als falen. Welke moeder zorgt nou niet voor haar kinderen?

Gelukkig mocht ik ze steeds vaker en langer zien. De eerste keer dat ze weer bij mij mochten slapen, was ik zó blij. Mijn ex traineerde onze scheiding enorm, maar uiteindelijk werd deze vier jaar geleden officieel. Ook vertrok hij eindelijk uit ons huis. Daarna kon ik verder met mijn leven."

Verademing

"Er volgden vele rechtszaken om de kinderen terug te krijgen, met een hoop bureaucratie, regeltjes en andere rompslomp. Gelukkig kreeg ik hulp van een goede advocaat en een stichting die ons een nieuwe, fijne voogd toewees. Mijn zus steunde mij in alles, ook zij vond dat de kinderen inmiddels beter af waren terug bij mij.

Twee jaar na hun uithuisplaatsing kreeg ik mijn zoon en dochter terug. Dit hebben we samen gevierd met gebak, friet en een film op de bank. Wat een verademing. Maar vooral in het begin was ik steeds bang dat ik ze opnieuw zou kwijtraken, die angst bleef sluimeren. Gelukkig verzekerde onze gezinsvoogd dat dit echt niet zomaar gebeurt en dat ze er alle vertrouwen in hebben dat de kinderen bij mij op hun plek zijn."

"Nooit meer wil ik mijn kinderen kwijtraken. Dit was echt een nachtmerrie. Ik was een moeder, maar dan zonder kinderen. Ik heb zó diep gezeten, en was intens verdrietig en eenzaam.

Anderen wil ik adviseren om echt eerder weg te gaan bij huiselijk geweld, en probeer een vechtscheiding te voorkomen want daar wint niemand iets mee. Je kinderen worden er de dupe van."

Welterusten kussen 

"Ik ben heel blij dat mijn zoon en dochter weer veilig en wel bij mij zijn en dat ze het goed kunnen vinden met mijn huidige vriend, die een vaderfiguur voor ze is. Hun eigen vader doet nog steeds moeilijk over veel dingen, zoals de bezoekregeling.

Mijn kinderen zijn beiden erg verdrietig en voelen zich afgewezen door hun vader. Er lopen nog meerdere rechtszaken. Ik probeer daar niet te gestrest over te raken en koester het feit dat ik mijn kinderen weer iedere avond welterusten kan kussen. Dát is geluk."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl