'Zes mensen doken in het ijskoude water, toen was het alweer voorbij'

Het was januari, we hadden geen kater, de zon scheen, we hadden zin in een uitje. Naar het strand rijden om een officiële nieuwjaarsduik te zien, zat er niet in. Daarvoor was het al te laat. Opeens schoot het me te binnen. Was er niet ook gewoon een nieuwjaarsduik in onze burgerlijke buitenwijk?

"Schiet op, als we met de auto gaan, zijn we nog op tijd", zei ik tegen manlief terwijl ik het lokale krantje online had doorgespit. We zwaaiden Puk (12) en Olle (10) gedag, die meer last hadden van een late avond dan wij, en vertrokken naar het haventje.

"Waarom zijn er geen mensen?" vroeg ik. "Het stond overal aangekondigd, zelfs op de borden bij het begin van het dorp. Of zijn we soms te laat, ofzo?" Manlief keek om zich heen. "Nee, ik denk dat ze nog moeten. Kijk maar, de band is nog aan het optuigen."

Geen publiek

Ik keek de tent in die voor de gelegenheid was opgetuigd. Verrek, er stonden vijf grijsharige vrijwilligers hun instrumenten uit te pakken. "Nou, misschien moet het publiek nog komen, dan", mompelde ik en speurde de haven af of ik al mensen zag in een zwembroek.

In het water was de reddingsbrigade bezig een lijn met balletjes te spannen. Blijkbaar moest de nieuwjaarsduik hier in de haven worden afgebakend tot een gebiedje van tien bij tien meter, van het ene trappetje naar het andere.

We wachtten tien, twintig minuten. "Wat staat die wind hier hard, hè?" vroeg ik, en trok mijn capuchon nog verder over mijn oren. Van een lekker weertje was geen sprake meer. De zon was weg, het regende als vanouds. "Je zou nu dat water maar in moeten", zei manlief. "Het is echt heel koud, denk ik."

De band begon te spelen. Er kwam een handjevol mensen uit de tent in badjassen. "We gaan beginnen!" schalde het door de speakers, gevolgd door een luid gepiep - waardoor we het moment suprême misten. Voor we er erg in hadden, sprongen vier puberjongens, een moeder én een vader in het ijskoude water. Eén keer knipperen en ze waren er alweer uit.

'Was dit het??'

Ik keek naar een van de pubers. Hij was een jaar of zestien, gokte ik. Hij keek heel moeilijk, alsof hij pijn had gekregen van die tien seconden in het koude water. Dat begreep ik maar al te goed en daarom stak ik mijn duim naar hem op bij wijze van aanmoediging. "Waar blijft de rest nou?" vroeg ik. De band speelde Happy New Year van Abba. Ik zag mensen weglopen.

"Wat? Was dit het??" Vroeg ik? Hebben ze die tenten, de band, en die duizenden oliebollen daar in die kraam opgetuigd voor zes waaghalzen? Waarvan vier stoere jongens? Hè? Dat meen je niet?

Ik geloofde het nog niet helemaal, maar het bleek echt waar. We bleven nog tien minuten op de kade staan, het publiek was vertrokken, de band pakte zijn spullen weer in. "Nou, volgend jaar blijven we maar gewoon weer ouderwets met een kater in bed", zei manlief. En dat vond ik een heel goed plan.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen