Sterre: 'Dat jij het beste bent dat iemand ooit heeft gehad, is het enige wat telt'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we 'm graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Sterre (26) uit Amsterdam is marketing- en pr-medewerker bij een uitgeverij. Voor haar slotakkoord heeft zij een opvallende plaat in gedachten.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Mine door de cast van de serie Glee."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Het is een heel mooi nummer over pure liefde. Over hoe er van je wordt gehouden, ook als je niet perfect bent. Ik vind het heel mooi om op die manier lief te hebben. Glee is best een over the top serie, maar ik heb er een zwak voor. Het was hier ook voor het eerst dat ik zo’n liefde zag, tussen twee cheerleaders die allebei vrouwelijk zijn.
Ik heb het voordeel dat ik ben opgegroeid in een queerfriendly wereld, en toch was dit de eerste keer dat ik twee vrouwelijke vrouwen zag in plaats van één masculiene en een meisje-meisje. Ik zag Glee als 13-jarige af en toe op tv en pas later ben ik het bewust gaan kijken, ook al is het een heel slechte serie in een bepaald tijdsbeeld.
Dwars door al die chaos en imperfectie heeft het iets fijns voor mij gebracht. Het woord 'mine' heb ik op mijn schouder getatoeëerd, omdat de tekst en alles waar dit nummer voor staat zo belangrijk voor me is. Die pure liefde die ik in dit nummer voel overstijgt alles. Je wordt gevormd door je omgeving, maar het idee dat je het beste bent dat iemand ooit heeft gehad, is het enige wat telt."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Ik ben in een fijne en liefdevolle omgeving opgegroeid, queer zijn was nooit een issue. Met wie je ook thuiskomt, het was altijd goed. Ik heb nooit gedacht dat het verkeerd was, maar het was wel iets om zelf vrede mee te vinden. Toen ik het voor het eerst merkte dat ik meisjes leuk vond, stopte ik het weg als probleem voor later. Ik had het niet van mezelf verwacht, ook al zag ik wel mijn creativiteit en de vrije manier waarop ik mijn leven leid. Kennelijk was mijn beeld toch heteronormatief (de norm en verwachting dat mensen heteroseksueel zijn, red.) gevormd.
Zo rond mijn 18e werd ik me er bewust van en het hielp wel dat ik toen ging studeren in Amsterdam, waardoor ik mezelf meteen als queer kon introduceren. Ik heb een label ook lang niet nodig gevonden voor mezelf. In mijn omgeving vond ik genoeg queers en blijkbaar trokken we elkaar aan als vrienden.
De negativiteit uit de media kreeg ik wel mee. Tijdens het daten was ik me wel bewust van de mogelijke reacties van andere mensen. Nog steeds kijk ik goed om me heen of ik ergens hand in hand over straat zou kunnen lopen, daar dacht ik eerder niet over na. Amsterdam was lang een van de plekken waar je veilig was als queer, maar inmiddels lijkt het wel de plek waar je juist moest oppassen."
"Amsterdam was lang een van de plekken waar je veilig was als queer, maar inmiddels lijkt het wel de plek waar je juist moest oppassen."
"Ik reis veel alleen, daarbij let ik wel op waar het veilig is. Ook al zie je niet aan me dat ik queer ben, ik bezoek geen landen waar het verboden is. Alleen reizen is een bewuste keuze, het is mijn manier om op te laden. Vaak is dat een citytrip, maar soms ook twee weken rondtrekken. Het is fijn om mijn eigen ritme te bepalen, om drie uur in een museum rond te lopen of juist de hele middag op mijn bed te hangen."
Reizen op eigen tempo
"Ik heb een chronisch vermoeidheidssyndroom en word licht in mijn hoofd als ik niet goed heb geslapen of te veel doe. Er komt niet genoeg zuurstof in mijn hersenen wanneer ik niet plat lig, en daardoor voelt het vaak alsof ik ga flauwvallen. Soms gebeurt dat ook.
Ik reis daarom het liefst helemaal op mijn eigen tempo. Het sociale aspect kost me veel energie, hoe leuk het ook is. In mijn eentje laad ik het beste op. Ik probeer ieder jaar wel een keer naar Londen te gaan, want ik ben dol op grote steden en op musicals. De shows daar zijn het beste, er zijn veel boekwinkels en ik navigeer inmiddels moeiteloos door de stad. Midden in de drukte daar voelt het toch alsof ik even helemaal niks hoef."
Waar droom je van?
"Ik heb geen beeld van hoe mijn chronische ziekte zich gaat ontwikkelen. Mijn simpele droom is zo lang mogelijk steady en gelukkig leven, zoals nu, maar het zou zomaar kunnen zijn dat ik over een paar jaar bedgebonden ben. Het feit dat ik nu fulltime kan werken is al uitzonderlijk. Ik heb gelukkig een matige vorm.
Ik heb echt balans moeten zoeken om mijn ziekte onder controle te krijgen, en dat is met ADHD een kunst, kan ik je vertellen. Waar mijn hoofd zegt 'ga doen' en 'aan! aan! aan!', zegt mijn lichaam: 'ga liggen'. Dat levert geregeld een conflict met mezelf op, want ik moet mezelf vaak afremmen. Het gaat om keuzes maken. Als ik op zaterdag afspreek kan ik op zondag niks doen. Soms ga ik er overheen, en dan heb ik mezelf ermee. Gelukkig gaat het tegenwoordig best vaak goed, en ik hoop dat dat nog een tijd zo blijft."
Wat is je guilty pleasure?
"Daar doe ik niet aan, want ik vind alles wat je plezier geeft per definitie niet guilty. Voor veel mensen zal de manier waarop ik van musicals houd - ik heb Wicked inmiddels vier keer in de bioscoop gezien - guilty zijn, maar het maakt mij echt niet uit of het sociaal geaccepteerd is of niet. Als ik het leuk vind, waarom niet? Laat me lekker joh."
Wat is jouw Slotakkoord?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl