Matthijs is 30 en weduwnaar: 'Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben zonder Eva'

Hij woonde net samen met Eva toen zij een bult in haar nek voelde. Zal wel niks zijn toch? Huisarts, koorts, MRI, biopt. Een appartement in het centrum van Tilburg, hun leven nog voor zich. Totdat de bult kwaadaardig bleek, en Eva op haar 22e de diagnose longkanker kreeg, en duidelijk was dat ze nooit meer beter zou worden. 

"Alles werd zwart toen ik het hoorde. Een soort waas, waarvan ik me maar nauwelijks kan herinneren hoe ik me voelde of wat er precies gezegd werd. Vanaf dat moment stond mijn leven in het teken van Eva."

Eerste jaar zonder Eva

Door Eva's uitbundige én innemende persoonlijkheid duurde het niet lang voordat heel Nederland met haar meeleefde. Op Instagram hield ze haar volgers wekelijks op de hoogte van haar leven, ziekte en alle ontwikkelingen en pakte Matthijs vooral de bijrol. Toch pakt hij nu voor even de hoofdrol, en komt hij in navolging van Eva, die in haar boek Longeneeslijk, uitgebreid over haar leven en haar ziekte vertelt, zélf met een boek: Onvergetelijk - Een jaar later, over Eva, gemis en het fijne van herinneren. 

"Er is veel gebeurd dit jaar, en toch voelt het alsof de tijd stilstaat. Voor mijn eigen verwerking en omdat Eva mij heeft meegegeven in het nu te leven, heb ik besloten om het hele verhaal nog één keer te vertellen. Het schrijven was emotioneel, maar ook heel fijn. Ik vertel over de laatste weken met Eva en hoe dit eerste jaar zonder haar is geweest."

Eva is zijn eerste serieuze relatie. Matthijs ontmoette haar negen jaar geleden in een club in Tilburg, terwijl ze allebei geen uitgaanstypes zijn. Na drie dates was het aan, want het voelde meteen vertrouwd, gezellig en serieus. Na twee jaar woonden ze samen. Matthijs en Eva kennen elkaar vier jaar als zij ziek wordt en trouwen een jaar later. "De mooiste dag uit mijn leven. Alles was fijn en Eva voelde zich die dag heel goed. Ze was echt prachtig en zo ontzettend blij."

Nooit uitgepraat 

Ook al waren ze nog jong toen ze samen kwamen, Matthijs en Eva konden heel goed praten. "Eva nam altijd het initiatief, dat moet ik wel toegeven. Ik ben wat meer gesloten, maar met Eva raakte ik nooit uitgepraat. Het voelde altijd natuurlijk en fijn, ook als we even niets zeiden. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat ik heb leren communiceren door Eva." 

Door haar ADHD voelde ze de stemmingen van anderen altijd meteen aan. Als hij moe thuis kwam van werk en kortaf was, vroeg ze meteen of er iets was, of dat ze iets verkeerd had gedaan. "Ik was me van geen kwaad bewust. Een sarcastisch grapje nam ze heel serieus. Ze interpreteerde signalen anders dan dat ik het bedoelde, daarin zijn we wel echt gegroeid samen." 

"In mijn relatie met Eva heb ik geleerd om me te uiten. Ik was best een introvert, vooral in groepsverband. In de kern ben ik dat eigenlijk nog steeds. Toch merk ik dat ik sneller ontdooi en vaker met mensen durf te praten. Doordat Eva zo open was, spraken mensen mij ook vaker aan. Dat is wel fijn, zeker wanneer ze zelf een vraag hebben. Dat gebeurde vaak in de periode dat Eva ziek was, en nu nog weleens, al is het duidelijk minder."

Tijdens Eva’s ziekte was veel ruimte om te praten over hoe het ging, en veel belangstelling. Nu ze overleden is, lijkt het verhaal voor veel mensen gesloten. Of ze denken dat een gesprek over Eva alleen maar verdrietig en beladen is. "Misschien denken ze dat ik er niets over wil horen, maar het liefst praat ik de hele dag over Eva. Ik zoek haar familie graag op om over haar te kletsen en herinneringen op te halen. Ik denk dat iedereen die iemand verloren heeft, niets liever doet dan praten over die persoon." 

'Ik denk continu aan Eva'

Overlijden doet pijn, natuurlijk, maar daarnaast blijft er zoveel moois en leuks om te delen, vindt Matthijs. "Mensen lijken bang voor verdriet, alsof het alleen negatieve emoties oproept. Daardoor durven ze minder vragen te stellen, misschien juist nu, omdat het langer geleden is. Maar ik denk continu aan Eva, iemands vraag verandert daar niets aan. Het lijkt soms alsof mensen bang zijn mij opnieuw verdriet te bezorgen."

In het begin vroeg iedereen ernaar, nu doen nog maar een paar mensen dat. "Mijn ouders natuurlijk, mijn broer en zus. Heel fijn. Na een paar maanden merk je wie echt wil weten hoe het met je gaat, dat zijn vaak mensen die zelf iets soortgelijks hebben meegemaakt of mensen met veel empathie. Ik vind het juist raar als het onderwerp helemaal ongemoeid blijft, alsof er een roze olifant in de kamer staat."

Veel mensen vrezen dat het hele gesprek dan alleen over dat verlies zal gaan, maar het helpt al als het even genoemd wordt, al is het maar voor tien minuten. Onder vrienden is het onderwerp soms helemaal verdwenen. "Misschien weten ze niet hoe ze de diepere vragen moeten stellen. Ik neem ze dat niet kwalijk; ik vraag zelf ook niet altijd wat ik nodig heb, dus ik snap dat het moeilijk is om dat gesprek te beginnen. Soms blijft alles daardoor een beetje aan de oppervlakte en dat voelt vreemd."

In het begin wilde ik het nog zelf steeds ter sprake brengen, maar inmiddels accepteer ik dat sommige mensen er niet op dezelfde manier mee omgaan. Het hoeft ook niet bij iedereen. In groepen geef ik vaak een sociaal wenselijk antwoord in plaats van mijn hart te luchten, dan voelt het toch even alsof dat beter past."

Langzaam in slaap gebracht

De laatste weken met Eva waren surrealistisch, zegt Matthijs. De boekpresentatie van Longeneeslijk werd op advies van haar arts tot twee keer toe vervroegd, en ook al ging haar gezondheid steeds verder achteruit, Eva bleef haar best doen om boekenleggers te signeren, de laatste zaken met de uitgeverij te regelen en haar volgers op de hoogte te houden. 

Op de dag van de boekpresentatie geniet Eva van haar feestje. De dag erna begint het afscheid nemen en wordt ze uiteindelijk langzaam in slaap gebracht. "Die periode is nog steeds een soort zwarte vlek voor mij. Het was zo hectisch, dat ik moeilijk bij mijn gevoel kon komen. Het voelde ook stom, want we waren aan het wachten op iets wat we helemaal niet wilden. We waren aan het wachten tot Eva er niet meer was."

"Palliatieve sedatie kan best een paar dagen duren, of zelfs een week. Het is heel kil, want alles wat er was, is niet meer. Eva kon niet meer communiceren, ik kon niet meer vragen hoe het gaat. Ik had geen idee waar ik rekening mee moest houden, of wat ik moest doen. Ik deed maar gewoon wat ik voelde. Ik lag naast Eva en hield haar vast."

In Eva's Uitvaart Handboek stond beschreven hoe ze haar afscheid graag wilde. Ze had overal over nagedacht. Zo wilde ze niet overlijden in hun bed, want daar moest Matthijs nog in slapen, maar in een gehuurd hoog-laagbed. Dat is gelukt. Ze wilde ook graag thuis opgebaard liggen en had daar speciaal een tuinhuisje voor gevonden. Een opbaarhuisje. 

"Eva wilde dat huisje voor mij, maar zonder huisje bleek het veel fijner. Ze lag er zo mooi bij, in het spijkerpak van haar boekpresentatie, dat haar moeder en haar zus haar hadden aangetrokken, en met mooie make-up. Ze zag er zo lief en zacht uit, met een glimlach op haar gezicht. Uiteindelijk heb ik in overleg met Eva’s familie het opbaarhuisje afbesteld en heeft Eva de hele week in de woonkamer gelegen."

'Wat staat me te wachten?'

Eva’s uitvaart was op maandagmiddag, midden in het bos. Volle zaal, prachtige dag en totaal onwerkelijk. "Door de jaren heen had ik vaak geprobeerd om me dit moment voor te stellen, en toch was het anders. Iedereen was er en alles was mooi. Maar die uitvaart ging voorbij, en de borrel met familie stopte op een gegeven moment ook. 

Helemaal gesloopt kwam ik thuis, en daar voelde ik de punt. Dit was de eerste dag dat Eva er echt niet meer is. Superkut. Punt. Nu begint het pas, wist ik. Wat staat me te wachten? Hoe ga ik me voelen? Wat ga ik doen?"

De kerstboom stond al, die had hij samen met Eva versierd. December is echt haar maand en nu was ze er zelf niet bij. Weer zo’n ongemakkelijke eerste keer. December was afschuwelijk. De eerste kerst zonder Eva, de eerste jaarwisseling zonder Eva. 

"En dat zijn dan de grote momenten, terwijl het gemis juist zo voelbaar is in alle kleine eerste keren. In mijn eentje naar buiten gaan voelde bijvoorbeeld heel surrealistisch. Mensen liepen gewoon over straat alsof er niks was veranderd Iedereen in de supermarkt maakte zich druk over de aanbiedingen, terwijl ik alleen maar dacht: wat maakt het nog uit? De wereld is anders nu."

Niet gewoon een jasje, háár jasje

Eva heeft allemaal instructies achtergelaten, over wat er met haar spullen moet gebeuren. Sommige kleding is voor haar zussen, andere spullen zijn voor haar familie of vriendinnen. "Dat voelt nu als iets voor ooit. Haar haarwerken liggen nog in doosjes. Ik moet er echt over nadenken hoe ik dat ga doen, maar ik heb daar nog helemaal geen zin in. De keuze hiervoor liet Eva aan mij, dus ik schuif het nog even voor me uit."

"Ik had niet verwacht van mezelf dat ik hier zo’n moeite mee zou hebben. Ik ben best nuchter en praktisch, maar blijkbaar is dat makkelijker als iemand er nog is. Dan is een jasje gewoon een jasje, nu ineens is het háár jasje. Aan alles kleeft een herinnering en het is fijn om die dichtbij te houden."

Tijdens haar ziekte vonden Matthijs en Eva veel steun bij elkaar. Eva maakte zich zorgen over met wie hij zou praten als zij er niet meer zou zijn. "Ik zei dat het wel goed zou komen, dat ik met mijn ouders zou praten. Maar nu blijkt dat verwerken toch lastiger: bij niemand voel ik wat ik bij Eva voelde. Mensen willen met me praten en staan voor me klaar, maar niemand is mijn vrouw zoals Eva dat was. Daar heb ik me op verkeken." 

Rondje fietsen

Je kunt je daar niet van tevoren op voorbereiden, ondervond Matthijs. In het begin belde hij soms mensen wanneer het verdriet te groot was, maar dat doet hij steeds minder. "Ik trek me meer terug nu ik eraan begin te wennen dat ik alleen ben. De paniek is minder geworden, maar het verdriet blijft." 

Wat helpt? Onder de mensen zijn, een rondje door de stad, iemand even gedag zeggen. En fietsen. "Als ik chagrijnig wakker word en nergens zin in heb, dwing ik mezelf een rondje te gaan trappen, dat helpt altijd."

Het besef dat ze zo weinig tijd hadden, maakte hun relatie juist mooier en sterker, vindt Matthijs. "We wisten nooit precies waar we aan toe waren, kort werd relatief." In plaats van weg te lopen voor moeilijkheden kozen ze er juist voor meer bij elkaar te zijn en elkaar te steunen en stelde hij zijn leven en planning vaak af op Eva. 

"Ik ging mee naar alle doktersafspraken en ging bewust sporten in de uren dat zij een middagdutje deed. Het is voor mij vanzelfsprekend om jezelf op de tweede plaats te zetten als je partner ongeneeslijk ziek is. Mijn tijd komt later wel, dacht ik. Daarin vullen we elkaar perfect aan."

Prachtig liefdesverhaal 

Het voelt natuurlijk om Eva bij alles te betrekken, vindt Matthijs, die bewust zo veel mogelijk in de tegenwoordige tijd over haar praat. "Ik heb beloofd mijn trouwring te blijven dragen, wat er in de toekomst ook gebeurt. Eva laat me daar vrij in, maar ik vind dat heel belangrijk. Of en wanneer ik ooit opensta voor een nieuwe relatie weet ik niet, dat zal wel een keer komen."

"Eva zei altijd: 'Rouw is geen klok met een vast aantal jaren, doe alsjeblieft wat goed voelt'. En dat doe ik. Het voelt oneerlijk dat we elkaar moesten loslaten op het hoogtepunt van onze relatie. Mijn enige referentie is dit prachtige, intense liefdesverhaal. Hoe kan een toekomstig iemand daar ooit aan tippen?" 

Een nieuwe relatie begint weer op nul, daar ziet hij tegenop. Je moet elkaar immers weer helemaal leren kennen, en alle mijlpalen maakte hij al met Eva mee. "Ik ben bang dat ik iemand onbewust te snel afwijs omdat het niet voelt zoals bij Eva. Ja, ik heb een kinderwens, maar voorlopig voel ik nog geen haast. Ik moet niet iemand gaan zoeken uit eenzaamheid, eerst moet ik zelf weer gelukkig zijn. Soms denk ik: misschien heb ik mijn portie liefde al gehad. Het is goed zo."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.