Margje (40) moet afscheid nemen van haar kinderwens

Margje: "Geen trappelende voetjes meer in mijn buik. Geen spannende echo's, geen kamertje inrichten. Nooit meer dat euforische moment wanneer je je kind voor het eerst op je borst gelegd krijgt en verwonderd naar de natte plakhaartjes, mini-vingertjes en dat kleine mondje kijkt en die enorme golf van liefde voelt. Geen luiers, flesjes en rompertjes meer in huis. Nu ik weet dat ik geen baby meer zal krijgen, zijn er veel dingen waarvan ik in gedachten afscheid moet nemen. Ik snap de keuze van mijn man en ik weet dat het goed is zo. Maar toch doet het pijn en zal het tijd kosten om het te verwerken, zelfs al weet ik dat ik eigenlijk niets te klagen heb."

Geen geboren moeder

"Maarten en ik hebben al een koningskoppel: een zoon van 6 en een meisje van 5. Daar ben ik ongelooflijk blij mee. Ik ben geen 'geboren' moeder zoals sommige van mijn vriendinnen dat wel zijn. Vroeger speelde ik nooit met poppen, ik liep niet met knuffelbeesten in een poppenwagen en was vooral buiten aan het ravotten. Ook later fantaseerde ik niet over bolle buiken en een eettafel vol blije kindersnoetjes. Tot mijn 30ste was het voor mij vooral belangrijk om níét zwanger te raken – een ongeplande zwangerschap en de keuzes die je dan wellicht moet maken leken mij rampzalig. Maarten is de allereerste man bij wie ik dacht: ja, met jou wil ik graag kinderen. Hij is stabiel, heeft humor en bakken meer geduld dan ik."

Geluk

"Het lukte niet meteen om zwanger te raken toen Maarten en ik besloten om ervoor te gaan. Anderhalf jaar heeft het geduurd voordat ik het tweede streepje op de zwangerschapstest zag verschijnen. Nog niet eens ontzettend lang, er zijn vrouwen die jarenlang tevergeefs op die positieve test wachten, maar toch was ik ineens bang geworden dat het ouderschap ons niet gegeven was. Ik was blij en dankbaar dat het gelukt was. We wilden niet weten wat het werd. De babykamer werd geel met een tropisch behangetje erbij, de witte kleertjes lagen frisgewassen in de kast."

"De bevalling was pittig, maar de pijn dubbel en dwars waard toen ik Ties voor het eerst in mijn armen hield. Maarten en ik waren er snel over uit dat we graag een broertje of zusje voor Ties wilden. Ik ging ervan uit dat een tweede zwangerschap weer wat langer op zich zou laten wachten, maar nu was het ineens wel snel raak. Natuurlijk is een gezond kind krijgen het allerbelangrijkste, maar eerlijk is eerlijk: stiekem had ik de voorkeur voor een meisje. Dit keer wilden Maarten en ik dus wel het geslacht weten en lieten we daarvoor een speciale echo maken. Ik kreeg tranen in mijn ogen van geluk toen bleek dat we een meisje zouden krijgen."

Deadline

"De eerste jaren dácht ik niet eens aan nog een kind. Ik was hartstikke druk met alle slaapjes, fruithapjes, peuterdriftbuien en korte nachten. Maar sinds onze dochter Mabel ook naar school gaat, is er rust in de tent gekomen. Fijn, maar ik merkte tot mijn eigen grote verbazing dat ik het mis, zo’n écht kleintje in huis. Gekruip over de vloer, een pamperkont in een schattig broekje, die gulle lach als je zo'n dreumes 's morgens uit het ledikantje tilt. Ineens begon het een paar maanden geleden te kriebelen. Zou ik dan toch…?"

"Het idee om nooit meer zwanger te worden greep me ineens naar de keel. Ik besloot mijn wens rustig te onderzoeken. Drie maanden geleden werd ik 40. Dat zag ik altijd als een soort magische deadline, zo van: daarna is het écht klaar met kinderen krijgen, dan moet ik het idee simpelweg uit mijn hoofd zetten. Maar zo simpel werkt dat natuurlijk niet. Een derde kind bleef maar door mijn hoofd spoken."

Zenuwachtig

"Een paar weken geleden gooide ik het onderwerp op tafel bij Maarten. We kennen elkaar al zo lang en zo goed, maar toch was ik daar zenuwachtig voor. Want hij is altijd heel duidelijk geweest: twee kinderen vindt hij meer dan genoeg. Hij hoorde me aan, toonde wel degelijk begrip voor mijn wens maar zei ook dat hij een derde kind nog steeds niet ziet zitten. Helemaal niet, zelfs. Hij wil niet terug naar de luiers en gebroken nachten en is juist blij dat we iets meer vrijheid hebben gekregen nu de kinderen wat ouder zijn. Ook vindt hij een derde kind financieel een te zware belasting. Ik snap zijn argumenten, stuk voor stuk. Maar stiekem had ik gehoopt dat hij het wel zag zitten, nog zo'n hummeltje van ons samen."

Leugen

"Maarten en ik hebben de afgelopen tijd een paar gesprekken gehad en ik weet inmiddels dat hij echt niet van gedachten gaat veranderen. Dat kan ik jammer of zelfs stom vinden, maar ik heb geen andere keuze dan dit te respecteren. Ik weet dat er vrouwen zijn die in dit geval de natuur een handje helpen en hun partner erin luizen. Dat zou ik nooit doen. Je kunt een nieuw leven niet beginnen met zo'n grote leugen. Dan zou ik me eeuwig schuldig voelen, zowel naar het kind toe als naar Maarten. Zeker als ik het vergelijk met mijn eerdere zwangerschappen: hoe door het dolle heen Maarten en ik waren met de positieve testen, hoe blij we altijd gingen lunchen na een goede echo of controle om het te vieren. Dat zou nu dan toch anders zijn, als we er niet beiden achterstaan. Dus ik moet mijn wens loslaten en blij zijn met wat ik wel heb: twee heerlijke kinderen die intens gewenst en geliefd zijn."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit meer-tag hieronder en vervolgens links bovenin op 'volgen'