'Het grote verdriet van het moederschap: niet ziek kunnen zijn'

"Waarom houd je je glas tegen je wang?", vroeg manlief verbaasd. "Omdat mijn wangen fikken", antwoordde ik vermoeid. "Dan ga je toch even lekker liggen?" Verbaasd keek ik hem aan. "Liggen?! Hoe dan?! Dit artikel moet maandag af zijn, ik moet nog drie wasjes draaien want anders hebben de kinderen morgen geen sportkleren en daarna zijn de kinderen uit. Oh, en ik moet nog voor de komende twee dagen koken, want daar heb ik morgen geen tijd voor. Dus nee."

"Weet je wel zeker dat ik weg kan, dan?", vroeg hij, onder de indruk van mijn waslijst aan taken. Ik knikte ja-no-worries, want ook al voelde ik me hondsberoerd, dat was nog geen reden om roet te gooien in zijn eerste uitje sinds corona. Hij verheugde zich er al maanden op: een weekendje weg met vrienden. Dat ik nu uitgerekend snot-, maar dan ook snotverkouden moest worden, daar kon hij ook niets aan doen.

 "Ik sla me er wel doorheen met een stripje Nurofen", zei ik en hoopte dat dat stoer genoeg klonk, al voelde ik me totaal niet oké en wilde ik maar één ding doen: een paar dagen plat in bed met een laptop vol Netflix-series. En zo vertrok manlief naar een zonnig resort in Portugal en bleef ik met mijn eeuwige to-dolijst achter, een regenachtig weekend tegemoet.

Het weekend verliep met horten en stoten. Tijdens de freerunning-les van Olle viel ik in slaap op de leren bank in de kantine. "Bel me als ik je moet komen helpen", antwoordde vriendin Anne toen ik haar appte dat ik daar heel gênant wakker was geworden van mijn eigen gesnurk. Dat vond ik heel erg lief van haar, maar ik wilde ook haar weekendschema niet in de war gooien. Dus belde ik haar niet.

Al strompelend haalde ik de finish, met een bonkend hoofd en opgezwollen bijholtes. Op maandag leverde ik het artikel in en kwam manlief terug met een heerlijk uitgerust, gebruind hoofd vol avontuurlijke verhalen. Zodra hij klaar was met vertellen, barstte ik in tranen uit. "En nu ga je echt naar bed, anders zeg je maar wat deadlines af", zei hij streng.

Twee hele dagen in bed

De alarmbellen waren afgegaan en manlief kwam in actie. Hij racete naar de apotheek, pakte de stofzuiger en bracht Puk en Olle naar allerhande sportclubjes en speelafspraken. "Puk en ik koken vanavond", riep hij kordaat vanuit de keuken. "En we zoeken zelf wel even uit wat we moeten doen met die ene aardappel die blijft drijven." Zo durfde ik eindelijk los te laten en gunde ik mezelf welgeteld twee hele dagen in bed voordat mijn to-dolijst uit elkaar zou knappen van onafgevinkte taken. 

"Het grote verdriet van het moederschap", slackte een collega-vriendin, toen ik na twee dagen bed wankelend weer aan het werk ging, "is dat je nooit meer een paar dagen ziek kunt zijn." Die (h)erkenning voelde als een warm bad. "Het wordt makkelijker als je kinderen ouder worden", voegde ze er geruststellend aan toe. Gelukkig maar. Dan had ik nog maar een paar jaar te gaan.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.