Verslaafde Marlijn kickte af via Zoom: 'Gelukt, maar ik raad het niemand aan'

Ze stond op het punt het vliegtuig naar Portugal te pakken. Daar zou ze, na twintig jaar actieve verslaving, eindelijk clean worden. Maar een paar dagen voor ze in het vliegtuig zou stappen, was de persconferentie van premier Rutte. Het was 15 maart 2020. Via de televisie kwamen de inmiddels bekende woorden 'Nederland gaat op slot' bij Marlijn binnen.

"De kliniek in Portugal besloot in dezelfde week vanwege corona tijdelijk geen nieuwe cliënten aan te nemen", vertelt Marlijn. "Daar zat ik dan, helemaal naar de klote bij mijn moeder op de bank."

Lockdown

Tien uur voor ze opgenomen zou worden, was ze, als een soort afscheidsfeestje, volledig losgegaan: coke, wodka, wijn. Nog één keer, en dan zou het klaar zijn. "Wat moest ik doen? Wachten tot de grenzen weer open gingen? Dat was geen optie meer."

Ze belde de verslavingskliniek. "Die had niet meteen een oplossing, maar ze gingen iets bedenken."

Het werd afkicken via Zoom. Inloggen op de computer en samen met counselors, lotgenoten, psychologen praten. Praten, praten en nog eens praten. "Ik dronk water uit het glas dat ik normaal met wodka vulde. Ik at een boterham van het bordje waar ik nog geen week eerder de lijnen coke van snoof."

"Het nummer van de dealer had ik nog niet eens gewist uit mijn telefoon. Het was ongelooflijk moeilijk alle verleidingen te weerstaan."

Opeenstapeling van ellende

Verleidingen waar ze jarenlang, bijna elke dag, aan had toegegeven. Die waren ontstaan door een opeenstapeling van ellende. Door haar ex was ze in de prostitutie beland. Hij stalkte haar voor lange tijd, nadat het haar was gelukt zich van hem los te weken.

Daarnaast overleed haar vader plots, werd ze onverwacht zwanger tijdens haar relatie met een getrouwde man. Weken later volgde een miskraam. "Mijn gebruik was een vlucht van de ellende. Na die miskraam was mijn hel compleet. Ik ben drie maanden helemaal los gegaan. Ik bleef gebruiken, omdat ik dacht: als ik stop, stort de wereld in. Dan voel ik zoveel rouw en verdriet, dat kan ik helemaal niet aan."

Op 1 januari vorig jaar dacht Marlijn: dit gaat niet meer. Ze ging naar haar moeder. "Het duurde uiteindelijk twee maanden voordat ik professionele hulp zocht."

En toen kwam de lockdown. Marlijn deed er alles aan om clean te blijven in een omgeving waar ze al lange tijd niet clean was geweest: haar eigen huis.

De klap

Ze ging op Zoom, leerde lotgenoten online kennen en na de eerste drie maanden leek ze aardig op weg. "Afkicken doet iets met je ego. Ik dacht dat ik de hele wereld aankon, lichamelijk was dat afkicken niet eens zo zwaar."

Maar op dag 90 kwam de klap. "Mijn hele lichaam snakte naar een shot van iets: liefde, alcohol, iets om mijn emoties te verdoven. Om de pijn te verminderen die ik nu onverdoofd weer ging voelen." Ze logde in en deelde haar gevoel in een online meeting.

'Zelfhulpgroepen van levensbelang'

Die anonieme zelfhulpgroepen zijn volgens Marlijn van levensbelang. "Ik vertrouw ze volledig. Bij hen kan ik janken, lachen, al mijn emoties delen. Het is zo belangrijk dat iemand zegt: ik geloof in je, tot je in jezelf gelooft."

"Op wilskracht alleen lukte het me gewoon niet. Er liep een rechtszaak tegen mijn ex, vanwege die stalking. De zitting was heftig en traumatisch. Toen ik buiten stond, was het eerste wat ik dacht: ik wil gebruiken. Nu."

Ze deed het niet.

Inmiddels is Marlijn ruim 1,5 jaar clean. Mensen ontmoeten, echt verbinding maken, dát helpt haar. En schrijven. Ze schreef een boek over haar online afkickproces. Over de worstelingen én over haar succes. "Ik voel me geweldig, maar ik weet ook dat ik heel erg ziek ben. Juist daarom zijn die meetings zo belangrijk. Om nooit meer terug te gaan naar waar ik vandaan kom."

Knuffel is van levensbelang

Ondanks corona komt ze ook fysiek bij elkaar met lotgenoten en counselors. Een knuffel als je er helemaal doorheen zit, is volgens Marlijn ontzettend belangrijk. "Ik heb veel mensen om me heen weg zien vallen vanwege hun verslaving. Die lockdown helpt dan niet. Een herstellende verslaafde die alleen thuis zit, dat is heel gevaarlijk. Echt, ik ben banger voor een terugval dan voor corona."

"Uiteraard zie ik mensen in meetings met mondkapje op en op anderhalve meter, maar als iemand echt aan de grond zit, geef ik zonder aarzeling een knuffel. Die kan van levensbelang zijn."

Afkicken in coronatijd

Tijdens de eerste lockdown in 2020 is de zorg binnen een aantal verslavingszorginstellingen flink afgeschaald, vertelt een woordvoerder van Jellinek. "De acute zorg is altijd doorgegaan, de ambulante zorg en klinische zorg werden veelal anders georganiseerd. De instellingen hebben veel mensen naar huis gestuurd en via beeldbellen hebben ze hun proces voortgezet."

"Veel instellingen hebben het beeldbellen razendsnel geprofessionaliseerd. Zeker voor mensen met lichte verslavingsproblematiek is het een laagdrempelige manier om hulp te krijgen. Maar we merkten na die eerste coronagolf ook dat beeldbellen niet voor iedereen werkt. Daarom is besloten om goed naar de individuele cliënt te kijken of online behandeling passend is. Momenteel vindt er een deel van de hulp online en een deel fysiek plaats. Uiteraard op anderhalve meter afstand."