Yvonne wil nooit meer een auto-ongeluk meemaken

"In het begin had ik last van survivor's guilt: schuldgevoel omdat ik de enige was die het ongeluk overleefd heeft. Ik voelde me ook schuldig naar Turguts familie toe, want zij hadden al eerder een zoon verloren bij een verkeersongeval. Mijn omgeving begreep mijn gevoelens niet altijd. Dan kreeg ik te horen dat ik juist blij moest zijn dat ik het overleefd had. Maar zo simpel is het niet. Als ik op het nieuws iets hoor over sole survivors, zoals dat jongetje dat als enige de ramp met een kabelbaan in Italië overleefde, dan raakt me dat enorm. Ik hoop dat hij de ruimte en het medeleven krijgt die nodig zijn om je leven weer op te pakken. Daar weet ik alles van."

Noodlot

"Ik was pas 29 en de wereld lag aan mijn voeten toen het noodlot toesloeg. Destijds werkte ik als hostess voor twee reisorganisaties in Bodrum. Het was mijn droombaan, ik wilde altijd al graag in het toerisme werken. Het contact met andere culturen vind ik verrijkend, ik vond het heerlijk om in de zomermaanden in Turkije te wonen en daar de hotelgasten te ontvangen. Ik was gelukkig met mijn vriend Turgut. Ik hem had ik via mijn werk ontmoet, hij was de frontdeskmanager van een groot hotel. Vanaf het eerste moment dat hij mij zag was hij verkocht, daar liet hij geen twijfel over bestaan. Voor hem was het liefde op het eerste gezicht, hij was onder de indruk van mijn ogen. Bij mij moest de liefde groeien. Ik was helemaal niet op zoek naar een relatie, mijn focus lag op het werk. Ook had ik weinig vertrouwen in de liefde door de scheiding van mijn ouders. Turgut moest echt moeite doen om mij voor zich te winnen."

"Soms botsten we vanwege onze cultuurverschillen. Zo vond hij het moeilijk dat ik mannelijke vrienden had, dat begreep hij niet. Maar gelukkig hadden we meer raakvlakken dan verschillen. Beiden waren we ambitieus, daarin vulden we elkaar aan. Turgut droomde ervan ooit een eigen hotel te hebben, ik weet zeker dat hem dat was gelukt. Ook konden we samen ontzettend lachen. Hij sprak perfect Duits - ik niet - en hij lag helemaal in een deuk als ik een Nederlands woord op z’n Duits uitsprak omdat ik het Duitse woord niet kende en maar bleef volhouden dat het Duits was. Turgut was beschermend, zorgzaam en lief, hij was de eerste man die mijn ware ik zag en moeite deed om het muurtje om mij heen af te brokkelen. Hij hield écht van mij."

Verrassing

"Het toeristenseizoen liep op z’n eind en mijn moeder kwam mij in september voor het eerst opzoeken in Turkije. Ze landde op Izmir, een flink eind van Bodrum af. Eigenlijk had ik geregeld dat een collega haar op de luchthaven zou oppikken, maar Turgut stond erop dat wij haar zelf zouden ophalen. Als verrassing stonden wij haar op te wachten. Ik weet nog dat ik mijn moeder bij de bagageband zag staan, en dat ik haar riep en naar haar zwaaide. En ik herinner me dat we buiten naar onze auto liepen."

"Verder is het een zwart gat. Ik weet niets meer, terwijl we nog uren met z’n drietjes hebben doorgebracht in de auto en het restaurant waar we geluncht hebben. Turgut reed, ik zat naast hem en mijn moeder zat achter hem. Het moet een harde klap zijn geweest, want een tegenligger kwam door een verkeerde inhaalmanoeuvre op onze weghelft terecht en botste frontaal op onze auto. Als chauffeur heeft Turgut nog geprobeerd het aankomende gevaar te ontwijken. Daardoor overleefde ik het ongeluk, maar vingen hij en mijn moeder de grootste klap op. Zij overleden ter plekke aan hun verwondingen."

"Zelf was ik zwaargewond. Ik had een klaplong, een zware hersenschudding, gebroken ribben en letsel aan mijn rechterknie en uitval in mijn linkerbeen en -voet. Ook waren mijn heupen en bekken verbrijzeld. In het ziekenhuis werd ik in coma gebracht, twee dagen later werd ik met een ambulancevliegtuig naar Nederland teruggevlogen. Pas tien dagen later ontwaakte ik uit de coma. Vrienden van mij zat bij mijn bed. Zij vroegen mij of ik wist dat ik een ongeluk had gehad. Ik knikte van nee, want doordat ik een slangetje in mijn keel had kon ik niet praten."

Dood

"Op een briefje schreef ik de vraag waar mijn moeder was. Toen kreeg ik te horen dat ze dood was. Daar begreep ik niets van, want ik had geen herinneringen meer aan de autorit. Ik wist nog wel dat mijn moeder mij zou komen opzoeken, ik dacht dat ze bij een vliegtuigongeluk was omgekomen. Mijn vrienden legden toen uit dat het een auto-ongeluk was geweest waarbij ook Turgut was overleden. Een vriend van mij heeft een dagboek bijgehouden vanaf het moment dat hij mijn moeder naar Schiphol bracht tot en met haar uitvaart. Dat is zeer waardevol voor mij, omdat hierdoor de puzzel met ontbrekende herinneringen wat completer werd. Zo wist ik zelf niet meer hoe ik op het verschrikkelijke nieuws reageerde, maar ik las in zijn dagboek dat ik emotioneel werd."

"Op een brancard in de ambulance reed ik achter de rouwstoet aan tijdens mijn moeders uitvaart. De pijn was hevig op de harde brancard en ik kreeg morfine, zodat ik de dienst kon volhouden. Helaas heb ik mijn moeder niet meer gezien, wat later mijn rouwproces heeft bemoeilijkt omdat ik maar lastig kon bevatten dat ze er echt niet meer was. Ik las haar rouwkaart, maar het drong gewoon niet tot mij door. In het begin belde ik haar nog geregeld, en dan was ik oprecht verbaasd dat ze niet opnam. Turgut was de dag na zijn overlijden al in Turkije begraven, zijn uitvaart heb ik gemist. Twee jaar na het ongeluk heb ik zijn graf bezocht, net als het hotel waar hij werkte. Zo gek, maar ergens had ik de verwachting dat hij mij vrolijk tegemoet zou komen lopen. Hij was zo abrupt uit het leven weggerukt, dat ik amper kon geloven dat hij echt overleden was."

Overleven

"Mijn revalidatie nam jaren in beslag. Veel moest ik opnieuw leren, zoals zitten, plassen, staan en lopen. Ook onderging ik meerdere operaties. Ik was aan het overleven, er was amper ruimte voor rouw. Pas later kwamen de klap en het besef. De twee mensen die het dichtst bij mij stonden, waren er niet meer. Ik weet nog hoe ik in het voorjaar in mijn rolstoel naar buiten ging. Ik hoorde de vogels fluiten en zag de krokussen uit de donkere aarde opkomen naar het licht. Toen wist ik: ik heb nog een lange weg te gaan, maar het komt goed. Ook voor mij komt er licht aan het einde van de tunnel."

"Mijn moeder en Turgut sterkten mij om iets van mijn leven te maken, zij hadden niet gewild dat ik alleen maar zou treuren. Ik ben gelovig, en daar haalde ik veel steun uit. God heeft niet voor het ongeluk gezorgd, maar Hij geeft mij wel de kracht om met tegenslag in mijn leven om te gaan. Natuurlijk ben ik door een donkere periode gegaan en in momenten heb ik het nog steeds soms zwaar. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twaalf was."

Wijze vrouw

"Mijn moeder en ik hebben samen veel meegemaakt en dat schepte een band. Ze was een wijze vrouw en mijn alles. Regelmatig komt een van haar uitspraken voorbij: 'Als je van te voren weet wat je moet doormaken, dan denk je: dat overleef ik niet. Maar als je ervoor staat, ga je door.' En dat is precies wat ik gedaan heb."

"Volgend jaar is het ongeluk dertig jaar geleden. Na Turgut heb ik nog twee relaties gehad die beide sneuvelden. Nooit meer heb ik de liefde gevonden die ik van hem kreeg. Soms denk ik: wat als hij was blijven leven? Waren we dan nog samen, hadden we een gezin gehad? Maar dat is koffiedik kijken, daar schiet ik niets mee op. Alles in het leven gaat zoals het moet gaan. Voor de dood ben ik zelf niet meer bang. Ik ben ervan overtuigd dat mijn moeder mij opwacht, samen met Turgut en iedereen die mij is voorgegaan. Die gedachte troost mij en maakt mij een gezegend mens."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl