Barbara: 'Mijn partner zal altijd opvoeder zijn, maar nooit de vader van mijn kind'

"Mijn moeder leeft met me mee, maar toch voel ik dat niemand zo trots is op Aiden als ik. Ik denk dat je dat gevoel alleen kunt delen met de andere ouder. Dat vind ik weleens zwaar."

"Moeder worden stond nooit zo op m’n verlanglijstje. Reizen wilde ik. Na de havo ging ik backpacken door Australië en Nieuw-Zeeland, daarna ging ik studeren en werkte ik nog twee jaar op een duikschool in Bonaire."

"Op het moment dat mijn vriendinnen vaste verkering kregen en hun eerste huis kochten, zocht ik mijn eerste vaste baan. Ik scharrelde wel wat, maar kreeg het al benauwd als zo’n jongen plannen voor over drie weken wilde maken. Aan mezelf had ik vaak al genoeg."

"Tot ik bijna 36 was. De vader van mijn beste vriendin van de basisschool overleed en op zijn begrafenis werden foto’s getoond. Van zijn jeugd, van Tamara en mij, van zijn vaderschap. Ineens voelde ik hoe rijk dat moest zijn, de liefde voor een kind. Zo wakkerde mijn mamavlam in razend tempo aan."

Op zoek naar een donor 

"Ik datete op dat moment met een man die steeds niet echt voor mij ging en kapte dat af. Bij nieuwe contacten bleek die kinderwens hoog op de agenda te staan. Ineens ontmoette ik mannen die er bewust naar vroegen en soms ook meteen duidelijk maakten dat dat niet voor hen was."

"Uiteindelijk besloot ik het moederschap niet van een man te laten afhangen en ging ik op zoek naar een donor. Die vond ik uiteindelijk via een kliniek in Denemarken. Al bij de tweede poging was ik zwanger. Negen maanden lang voelde ik me fantastisch en prachtig en het leek wel of ik meer aandacht van mannen kreeg dan ooit."

"Drie jaar geleden is Aiden geboren, zo’n fijn lief ventje is het. Ik kon het wel alleen, dat wist ik en dat voelde ik. Mijn ouders helpen me, vriendinnen springen bij en ik heb een hele batterij aan oppasmeisjes voor als ik iets voor werk moet doen of iets sociaals heb."

"De gebroken nachten vielen me mee, Aiden lag het eerste jaar toch naast me in de co-sleeper. Het feit dat het mijn huis, mijn regels zijn, past me ook wel. Geen gedoe en genoeg hulplijnen om te bellen als ik me ergens druk om maak."

"De moeilijkheid blijkt juist in het positieve te zitten. Het blijkt namelijk zo jammer dat ik de mooie momenten met niemand kan delen. Dat mis ik echt. Toen hij voor het eerst liep, filmde ik dat en stuurde ik dat naar mijn ouders. Natuurlijk waren ze ook trots. Maar toen Aiden laatst voor het eerst een grapje maakte was ik zo blij en ontroerd tegelijk, maar ik kon het niet kwijt."

Gemis van een vader

"Mijn moeder leeft met me mee, maar toch voel ik dat niemand zo trots is op Aiden als ik. Ik denk dat je dat gevoel alleen kunt delen met de andere ouder. Dat krijg ik ook niet met een nieuwe partner, natuurlijk. Ik ga nu met een leuke man om, die op zijn beurt echt zijn best doet voor mij en voor Aiden. Hij maakt hem aan het lachen en ze spelen samen met de dino’s."

"Maar zelfs als het ooit tot samenwonen komt, en die kant lijkt het wel op te gaan, zal er toch een ongelijkheid blijven. Mijn partner zal altijd een opvoeder blijven, wat ook echt fijn is, maar nooit een vader worden. Dat gemis had ik me van te voren nooit gerealiseerd."

"Voor het eerst voel ik dat mijn zelfstandigheid me ook in de weg kan staan, en dan ook nog eens bij het belangrijkste in mijn leven. Dat laat mijn vriend me nu ook wel zien. 'Je hoeft het niet alleen te doen', zegt hij. 'Ik ben er nu toch?' Hij leert me dat delen pas echt sterk is."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.