'Soms verlang ik terug naar de tijd dat er nog geen internet was'

Meestal vind ik mezelf best flitsend en hip met mijn 44 jaar. Puk (10) en Olle (7) zijn het niet met me eens. Toegegeven: soms zit ik ook echt met mijn mond vol tanden als zij iets doen waarvan ik niet eens wist dat het überhaupt mogelijk was.

Zo blijkt op een dag mijn telefoon vol te staan met foto’s van een bewerkte Olle. Olle met konijnenoren, Olle bedolven onder de dollarbiljetten, Olle met zestien mini Olle-hoofdjes op zijn hoofd. 

"Hoe dan?!?" roep ik uit als ik door mijn galerij scroll. Olle komt naast me zitten en legt geduldig uit hoe ik ook van die kekke plaatjes kan schieten.
"Oh, voegt hij eraan toe", je hoeft ook niet de hele tijd drie keer te klikken als je foto’s wilt maken. Hier zit de sneltoets."

Soms vrees ik dat ik nu al te oud voor internet ben, want zo langzamerhand raak ik af en toe het pad al een beetje kwijt. Vooral als het aankomt op passwords. 

De een wil een password van 8 tekens. De ander van 12. Steeds meer websites vragen tweetraps-authenticatie, waardoor mijn telefoon inmiddels vol staat met verschillende authenticator-apps. Omdat ik altijd vergeet welke waar bij hoort, moet ik altijd een rijtje apps openen tot ik de juiste heb gevonden. 

Lost in virtual reality 

Soms verdwaal ik in virtual reality. Dat gaat ongeveer zo: Google: Voer een nieuw password in. Ik: Typtyptyp. Google op een ander device: je password is veranderd. Vul je password in. Ik: Geen. Idee. Meer. Het leek zo’n makkelijk password, was was het nou? AARGGHH!!!

En dan opeens zit ik klem. Kan ik geen kant meer op. Opgeslokt door Google. Met authenticator, zonder authentificator, op verschillende devices, allemaal ergens anders. Of ik ter verificatie een sms wil ontvangen, op ‘JA’ wil drukken op mijn telefoon, een code gepust wil krijgen, op een ander mailadres een geheime code wil accepteren of een geheime vraag wil beantwoorden.

Misschien kan ik mijn telefoonnummer toevoegen om mijn accounts extra te beschermen? Of voor de derde keer een alternatief e-mailadres invoeren. Alles in een digitale kluis is ook een optie natuurlijk, duh. Het lijkt The Matrix wel, waarin ik eerste een robbertje moet vechten om te kunnen ontsnappen...

... Hé, zie ik daar nou Neo lopen? Even mijn leesbril opzetten. 

Ik kijk naar mijn kinderen en zucht. De digitbeet in mij wordt met de dag groter en elke keer als ik vastloop, verlang ik naar de analoge wereld. Denk ik met weemoed terug aan de kaartenbakjes in de bieb. Met vriendinnen gezellig bellen en brieven schrijven die we uitwisselden op school. Uren in de rij staan om kaartjes te kopen voor onze favoriete artiest. 

Papieren krantjes & platen

De wereld is er vast beter op geworden hoor, in de tussentijd. Maar soms snap ik gewoon niet wat er mis was, met papieren krantjes, ratelende typemachines, walkmans. Met MTV Unplugged en je Tamatochi in leven proberen te houden. 

Borrels met blokjes kaas en een zilveruitje erop en dikke plakken leverworst. Sigaretten voor 4 gulden in plaats van 47 euro per pakje, gezellig in een glaasje voor de gasten. Lekker roken binnen, in de knaloranje zitkuil. Glanzende leggings en een Madonna-singletje op de platenspeler. Beste mensen, was dat gezellig of wat? Dat waren nog eens tijden! 

Nou ja. Aan de andere kant: zonder internet had ik deze blog nooit kunnen tikken, wat ik zo tof vind om te doen. En had ik ook niet de Johnny Depp-trial live kunnen volgen, urenlang. Of Puk gezellig kunnen appen, met aapjes en hartjes enzo. 

Laat maar. 

Nog een jaartje of twee. Dan kunnen Puk en Olle me onder begeleiding van een flinke dis vast hun arme digibete moedertje helpen. "Jezus mam, je bent toch geen dinosaurus ofzo?", gevolgd door een fikse eyeroll en zucht. Ik kan niet wachten tot het zover is. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen