Nooit meer alleen met kerst, dankzij die éne moedige oproep: Bryan (30) wil nu anderen helpen

160 tekens. 34 woorden. Zoveel had Bryan Vreijsen ervoor nodig om zijn leven voorgoed, en drastisch, te veranderen. "Het was de beste keuze die ik maken kon."

Hij moest er wat moed voor elkaar rapen, voor hij in 2019 twitterde: 

Voel me dagelijks alleen. Ik zou graag iemand hebben om leuke dingen mee te doen. Ik vind moeilijk aansluiting in de maatschappij omdat er gewoon te veel van me verwacht wordt voor mijn gevoel. 

Dit kan zo niet langer

Hij kende Twitter eigenlijk niet zo goed, had niet eens zo veel volgers, maar zat achter de pc, en voelde ineens: dit kan zo niet langer. De eenzaamheid was hem teveel geworden. Zijn vader overleed op vroege leeftijd, 50 was hij, aan asbestkanker – hij heeft altijd in de bouw gewerkt. Met zijn moeder heeft Bryan nu wel weer contact, 'gelukkig', maar in die periode was zij buiten beeld.

Bryans broer en zus gingen al snel hun eigen weg. Vrienden had hij niet: door zijn pestverleden had hij moeite met contact maken. "Ik heb op zes verschillende basisscholen gezeten. Maar als je eenmaal op één basisschool gepest wordt en daar onzeker door wordt, dan voelen ze dat op al die andere scholen ook. Ik was een mikpunt."

Ze scholden hem uit. Wachtten hem op, na schooltijd. Gooiden in de klas papiertjes naar hem. "Stap dan nog maar eens op iemand af, om vrienden te worden. De drempel was voor mij veel te hoog geworden."

Toen Bryan uit huis ging, op zijn 17de, besefte hij: ik heb bijna niemand. "Eenzaamheid is moeilijk uit te leggen aan mensen die het niet kennen. Maar het is voor mij het gebrek aan een plek waar je heen kan voor de mooie of juist de moeilijke momenten. En het is voor mij een gebrek aan verbintenis. Echt contact."

Hopen op 2 januari

Het was er altijd, maar vooral rond de feestdagen was het voor hem extra voelbaar. Kerstreclames met lachende opa's en oma's, kokende ouders, blije kinderen: auw. Foto's op sociale media van een hele familie aan een lange tafel, of een groepsfoto vol vrienden die samen oud en nieuw vierden: ook auw. Het voelde dat als een steek: waarom zij wel, dacht Bryan, en ik niet?  

Hij bestelde pizza tijdens kerst, gamede de hele dag door en hoopte dat het snel weer 2 januari zou zijn. "Nu heb ik nog steeds weleens als ik tijdens kerst een Thuisbezorgd-scooter zie rijden, me herinner: oh ja, ooit was dat mijn kerstdiner."

'Je bent hier welkom'

Dit jaar kookt hij met vrienden en met zijn vriendin, die hij 'via via' leerde kennen. Hij heeft vrienden – en dat komt allemaal door die éne tweet. "Het was niet eens een serieuze oproep. Het was meer een noodkreet. Ik had geen idee van tevoren dat dat bericht viral zou gaan. Mensen die ik niet kende begonnen hem te liken, te delen, en ik kreeg tientallen, en in totaal duizenden – ik overdrijf niet – berichtjes binnen van mensen die me uitnodigden: 'Kom maar hier eten', 'Ik wil wel een keer met je naar de bios', tot: 'Ik weet hoe je je voelt' en 'Ik ben ook alleen'."

Hartverwarmend, dus, enerzijds: "Er zijn heel veel lieve mensen in de wereld", en hartverscheurend, anderzijds: "Er is heel veel eenzaamheid in de wereld."

Er hangt vaak een sluier van schaamte omheen. "Mensen willen het niet zien, ze willen er niets over horen, en als ze wel naar je luisteren, dan kijken ze je aan van: arme stakker. Je doet er niet toe als je geen groot sociaal leven hebt, in de ogen van veel mensen."

Soms probeerde hij zijn schaamte te overwinnen en het aan te geven, bijvoorbeeld op zijn werk, hij was op dat moment bij de Albert Heijn in dienst. "Daar zat ik een beetje tussen de jongeren in, die daar een bijbaan hadden, en de ouderen, die echt al ouder waren en een eigen gezin hadden. Als ik daar vertelde dat ik bijna niemand had, en vrienden zou willen, zeiden ze eigenlijk niet meer dan: 'Dan moet je bij een sportclub gaan'."

Ze blijven toch niet

Maar wie zo lang geen vrienden heeft, durft ze ook niet zo makkelijk te maken, ervoer Bryan. "Ik was doodsbang om afgewezen te worden. Ik dacht: ze blijven toch niet."

Na zijn tweet ging het balletje rollen. Of zeg maar gerust: bal. Als Bryan had gewild, had hij zijn agenda voor de maanden die volgden, helemaal vol kunnen plannen. Hij besloot om in een restaurant in zijn woonplaats Tilburg af te spreken met een groepje van vijftien mensen die ook allemaal naar vriendschap verlangden. "Die tweet plaatsen, daar moest ik een drempel voor over, maar afspréken met die mensen, dat was helemáál eng."

Knikkende knieën, 'je mag het best weten', en piekerend:

Hoe zal het gaan, wordt het wel gezellig? Wat moet ik tegen die mensen zeggen?

Het ging goed. Het werd gezellig. Hij zei van alles.

"Het mooie was: we hadden van tevoren allemaal al uitgesproken: ik ben eenzaam. Anders zaten we hier niet. Dus die schaamte, die was eigenlijk alláng weg."

Ze spraken dingen uit die ze eerder nooit hadden uitgesproken, omdat er nooit iemand wás die kon luisteren. "Maar het ging ook over ons werk, onze studie, onze hobby's. En het leuke is: de herinneringen die die avond zijn gemaakt, heb ik nog. Denk dan echt: voor een buitenstaander is dit gewoon een groep vrienden die elkaar al jaren kent. Alleen maar lachende gezichten. Gezelligheid."

Onzichtbaar

Het laat hem zien dat eenzaamheid onzichtbaar is. En dat dingen op sociale media ook niet altijd zijn wat ze lijken. "Als ik nu foto's online zet, vertel ik ook het echte verhaal erachter. Zodat mensen niet diezelfde steek voelen als ik al die jaren heb moeten voelen. Foto's van je eigen geluk kunnen anderen echt heel eenzaam doen voelen. Dat beseft niet iedereen."

Bryan kan nu zulke foto's maken, met een lachende vriendengroep. Hij heeft een vriendin, die hij kan bellen als hij zich alleen voelt, en hij heeft vrienden, 'genoeg voor een gezellig kerstdiner'. Neem nou Roy en Kim, die hem vragen hoe het gaat, met wie hij lacht, met wie hij verjaardagen en kerst viert. Hij ontmoette ze via de activiteiten die Bryan begon te organiseren voor eenzame jongeren. Hij lacht: "Ik zocht vrienden, maar werd een meldpunt."

Zijn taak als meldpunt neemt hij serieus. Brabant Maatjes is Bryans stichting-in-wording, die evenementen organiseert voor mensen tussen de 18 en 35 die meer contacten zouden willen, en Bryan is inmiddels gestopt bij de Albert Heijn om hier fulltime mee bezig te kunnen zijn. Roy en Kim helpen hem – en misschien, als dit goed loopt, willen ze het niet alleen in Brabant uitrollen, maar door heel Nederland.

De planning

"We gaan schaatsen met een groepje, er staat een escape room op de planning, we gaan een kasteel bezoeken, in februari gaan we naar een carnavalsoptocht kijken. En iedereen die wil, mag mee." Eergisteren, de dag voor kerstavond begon, organiseerde hij een kerstborrel. Er kwamen tientallen mensen – mensen die anders misschien wel niets te doen hadden met kerst.

Bryan was ook hier weer bij – zoals hij met heel veel activiteiten meegaat. Niet om eigen vrienden te zoeken, maar om anderen aan vrienden te helpen.

'Het voelt heel veilig'

Dankzij Brabant Maatjes leerde Sandra (30) uit Etten-Leur nieuwe vrienden kennen. "Ik heb altijd in een dorp gewoond", vertelt ze, "maar toen mijn moeder na haar scheiding een nieuwe relatie kreeg, gingen we verhuizen." Ze zat toen in het vierde jaar van de middelbare en moest helemaal opnieuw beginnen – in een andere stad. Elk contact met leeftijdsgenoten eindigde in radiostilte. "Op een gegeven moment had ik eigenlijk niemand meer." Tot ze 'iets' las over Brabant Maatje in de krant.

In 2019 ging ze voor het eerst op pad, poolen met een groep. "Je komt steeds meer dezelfde personen tegen, en dan kun je iets opbouwen met iemand."  Afgelopen sinterklaas had ze een surpriseavond met mensen die ze nog niet zo goed kende, met diezelfde groep staat er ook weer iets nieuws op de planning. "Ik durfde de stap eigenlijk niet zo goed te zetten, maar ben toch blij dat ik het heb gedaan. Het voelt veilig om met andere mensen die ook vrienden zoeken, samen te zijn." De eenzaamheid is minder, geeft ze toe, maar: "Ik blijf op zoek naar nieuwe contacten."

En zo kwam het laatst dat Bryan bij een dierentuin stond en besloot om de boel gewoon even te observeren. Hij zag vijf mensen bij elkaar staan, zij kenden elkaar al van een eerdere activiteit met Brabant Maatjes, en er kwamen twee meisjes bij – zij kenden nog niemand en hadden Bryan van tevoren aangegeven: 'Ik vind het spannend', en 'Ik ben best zenuwachtig'. "En binnen no time stonden ze met z'n vijven te kletsen, en te lachen. Alsof ze elkaar al jaren kenden."

Dat is wat eenzame mensen nodig hebben, zegt Bryan. Iemand die hen het gevoel geeft: je bent welkom, je mag erbij. Hij kreeg het dankzij die 60 tekens. "Het vergde veel moed om die tweet te plaatsen, maar het was voor mij levensveranderend. En ik ben nog steeds dezelfde, maar ik ben een stuk zelfverzekerder geworden. Ik game niet meer zo veel en voel me voor het eerst nuttig." En – het moet gezegd: hij eet geen pizza meer met kerst.

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.