'De kinderen hadden wel een heel bijzonder griepje te pakken'

Blue Monday, de meest depressieve dag van het jaar, begon met gekuch van de kinderen. "Mam, ik heb zo’n keelpijn", hoorde ik Puk vanuit haar bed jammeren. "Blijf dan nog maar even lekker liggen, schatje", antwoordde ik. 

Beneden ontdekte ik nog een kind met keelpijn. Met grote, theatrale gebaren ging Olle met zijn handjes langs zijn keel. "En ik heb ook een beetje hoofdpijn", zuchtte hij. Om te illustreren hoe ziek hij wel niet was, hoestte hij een paar keer hard in het wilde weg.

Het verbaasde me niets. Zelf had ik de gehele zondag hangbuikzwijnend voor de tv doorgebracht, te moe om ook maar iets te ondernemen. Op Twitter had ik gelezen dat zo’n beetje iedereen in een straal van 15 kilometer keelpijn had. "Maar naar de teststraat? Ho maar!", had iemand boos getwitterd.

Ook Puks beste vriendinnetje bleek die dag ziek thuis. Met keelpijn. Kortom, het heerste. De kinderen hielden hun pyjama’s aan en nestelden zich voor de tv, terwijl manlief en ik naar onze werkkamers vertrokken. Fingers crossed dat we wat werk konden verzetten. Helaas. Al binnen een uur hoorde ik geschreeuw, een pets, huilen. Het teken dat mijn werkdag ten einde was.

Taart bakken? Buitenspelen?

Nadat ik de Wii had uitgezet en manlief de kinderen hun tienuurtje had geserveerd, zeiden de kinderen dat ze zich verveelden. "Mag ik een taart bakken?", vroeg Puk. Olle vroeg of hij een vriendje mocht ophalen om buiten te spelen. "Eh nee, je bent ziek en iedereen zit gewoon op school, weet je nog?", zei ik.

En toen viel het kwartje. Ik keek de kinderen aan. "Jullie waren toch zo ziek?", vroeg ik, lichtelijk geïrriteerd. Ik prikte een thermometer in hun oor: allebei keurig koortsvrij. De kinderen bleken een wel heel apart griepje te hebben.

Dit was geen normale griep, dit was ook geen corona, noch een of andere mysterieuze keelziekte. Nee, ze waren simpelweg ouderwets schoolziek – misschien met een klein toefje verkoudheid. Schoolziek, zonder koorts, gehang, gehuil, gesnotter of warme, rode wangetjes. Maar wel mét kinderen die zich dood verveelden terwijl de regen tegen de ramen kletterde.

Ik gromde. Dook mijn boek over prins Harry weer in. Ik had nog 600 e-book-pagina’s te gaan en dus nog heel wat werk te verzetten. Puk en Olle verruilden hun pyjama’s voor joggingpakken, bakten samen een taart en versierden ’m met glazuur. Daarna bingeden ze Heel Holland Bakt (zou Mercedes winnen?) en Wie is de Mol plus alle afgeleide programma’s (tunnelvisie volledig op Ranomi, hier). 

Tergend saaie rotdag

De regen bleef maar vallen, de kinderen bleven zich maar vervelen, ik bleef maar chagrijnig in mijn boek staren. En ook al bleek Blue Monday een pseudowetenschappelijke pr-stunt en helemaal niet per se de depressiefste dag van het jaar, ik kon toch niet anders dan concluderen dat het een tergend saaie, stomme, slome rotdag was geworden.

De volgende dag scheen de zon en wisten de kinderen niet hoe snel ze naar buiten moesten sprinten voor een gezellige dag op school. Vanaf nu kon het alleen maar beter worden. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.