'Wat zijn jullie hangry! Hongerige kinderen zijn echt verschrikkelijke monsters'

"Stommerd! Stommerds!", gilde Olle (7), gevolgd door indrukwekkend gegrom waar een gemiddelde pitbull nog een puntje aan kan zuigen. "Honger! Ik. Heb. Honger!!!", schreeuwde hij nogmaals. "Je moet nog even wachten", zei ik, in opperste concentratie bezig met het roeren van de groenten. "Sorry, we zijn laat vandaag, maar het kon even niet anders." "GRRRRRR", deed Olle, liep naar de bank en begon erop te meppen.

Het was mijn schuld. Het was allang half-zes-Croma-tijd geweest. Ik heb me er altijd over verbaasd dat mensen vrolijk aan tafel kunnen zitten met kinderen in een restaurant om 19 uur ’s avonds. Bij ons thuis lukt dat niet. Tegen die tijd hebben Puk en Olle als een stelletje hooligans de boel al afgebroken. Nee, zelfs tien minuten later dan stipt half zes de pot serveren is vragen om problemen.

"Dekken jullie even de tafel?", vroeg ik terwijl ik de rijst afgoot en kalm probeerde te blijven. Puk (9) zuchtte diep "En-Olle-dan-die-moet-ook-meehelpen-het-is-niet-eerlijk-altijd-hetzelfde-liedje-en-watkanikeraandoendan-mopper-mopper". "Begin jij nu ook al? Jeetje mensen, we eten een kwartiertje later dan normaal. Doe effe rustig." Dat was het moment dat Olle flipte en keihard begon te krijsen.  

"Naar boven, hop!", zei manlief streng, en daar gingen Olle en zijn woede stampend de trap op. "Jezus, wat is die gast hangry, niettedoen", zei ik, en zette de laatste dingen op tafel. Terwijl wij de roerbakgroenten opslobberden, hoorden we Olle boven woest tekeer gaan. "Wat doet-ie nou? Zou hij met speelgoed aan het gooien zijn?", vroeg ik. Zo klonk het wel in ieder geval.

We hoorden hem schreeuwen. We hoorden hem mopperen. We hoorden hem een trap geven tegen de deur. Toen werd het stil. Dat bleef het een tijdje. "Hongerige kinderen zijn écht verschrikkelijk", zei ik tegen niemand in het bijzonder. "Oh sorry hoor", snauwde Puk, maar ze had inmiddels al een paar happen op, dus heel overtuigend beledigd klonk het al niet meer.

Een kwartier later hoorden we geritsel op de gang. Ik nam een kijkje. Olle had van zijn Hot Wheels-racebaan een weg van twee meter gemaakt, van de trap helemaal naar beneden. Over de baan suisde een auto naar beneden, mijn kant op. Bovenop de auto zat een briefje vastgeplakt. Ik pakte de auto en trok het briefje los. "Soooorie mama en pappa ik zal niet meer zo hard sreewen", stond erop, met nog wat onleesbaar gebrabbel ernaast.

Razende duivel tot dansende engel

"Het is goed, mannetje", zei ik, en gaf hem een kus. Hij nam plaats aan tafel. Tien minuten later sloot hij aan bij Puk, die Spotify had opgezet. Samen dansten ze op vrolijk door de kamer op het nieuwe liedje van Kinderen voor Kinderen, over alles worden wat je wil. Ze zongen uit volle borst en vermoeid vroeg ik me af hoe het toch mogelijk was om binnen een kwartier van razende duivel naar dansende engel te gaan.

"Nou, je kunt inderdaad alles worden wat je wil, Olle. Maar in jouw geval zou ik wél een baan kiezen waarbij je stipt om half zes aan je prakkie kan", zei ik. En ik schoof de borden de vaatwasser in.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.