'Tijdens het homeschoolen kraste ik uit pure frustratie Olles rekenboek onder'

Puk (9) zat al in quarantaine toen Olle (7) haar kwam vergezellen. Niet met corona, maar met de waterpokken. Kon er ook nog wel bij. En al mag je van de GGD dan weer rap deelnemen aan het openbare leven, de school wilde het niet hebben. We haalden zijn schoolboeken op.

Zo soepel als het lesgeven van Puk ging, zo stroef ging het met Olle. Dat kwam vooral omdat de juf Puk via Zoom lesgaf, en wij het met Olle maar moesten uitzoeken. En zo werden we teruggeworpen naar het begin van de coronacrisis, toen het homeschoolen nog een zooitje was. Gewoon niet te doen, bleek ook nu weer. Lesgeven, dat is een vak. Een vak waarvoor ik duidelijk geen talent heb.

Terwijl ik boven zat te tikken, hoorde ik manlief en Olle beneden tegen elkaar schreeuwen. Werken met geschreeuw op de achtergrond, dat doet iets met je zenuwgestel. Ik liep naar beneden. Mij lukte het vast beter. Ik gaf manlief een strenge 'laat mij maar effe'-blik en ging aan de slag.

"Ik snap deze som niet", klonk het na drie minuten. Ik bekeek de som. Makkelijk toch, je moest gewoon ditenmedat. Ik zag het hoofd van mijn zoon verstrakken. "Nééhéé", zei hij op dringende toon. "Kijk maar, want als je dat doet, klopt dit niet." Verrek, hij had gelijk.

Dít zijn rechte lijnen!

Zo ging het som na som. "Wat is dit voor opdracht, ik snap er geen hol van?!" Ik zag de frustratie in Olles kleine lieve lijfje, vol waterpokken, met de minuut toenemen. "Schrijf eens netjes in je schrift", bleek ook al geen opmerking die mijn nageslacht kon waarderen.

Bij som 4 blok 3 week 2 ging het mis. Olle moest rechte lijntjes trekken door een soort sudoku-sommen. Hij maakte v-tjes. "Een réchte lijn, Olle, dit is geen rechte lijn." Wat volgde was gekrijs. Ik verloor mijn zelfbeheersing. "Kijk, dít zijn rechte lijnen", riep ik, en kraste zijn rekenboek onder.

We schreeuwden, stampten naar onze kamer en smeten met de deur. Een kwartier later stond hij voor mijn neus. "Sorry mama." "Sorry ventje." "Zullen we het nog één keer proberen?" "Ja." We probeerden het nog één keer. Het lukte.

Sporen niet uitwissen

Ik maakte mijn werk af terwijl Olle zijn rekensommen invulde en manlief de tafel dekte voor de lunch. "Eten!" klonk van beneden. Olle sprintte de trap af.

Ik pakte de gum en probeerde snel de krassen die ik in zijn rekenboek had gemaakt te verwijderen.

Maar zo makkelijk lieten de sporen van mijn matige moederschap zich niet uitwissen.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.