Patricia zat midden in een vechtscheiding en had 60.000 euro schuld
De dure decembermaand heeft zijn sporen nagelaten en dus is het in januari tijd om op de centen te letten. In dat kader vertellen lezers deze maand hoe zij in de schulden zijn beland en hoe zij er weer vanaf kwamen. Deze week: Patricia (43) zat drie jaar lang in de schuldsanering.
In de schulden
"Twaalf jaar geleden wilde mijn ex een eigen bedrijf beginnen. Daar hebben hij en ik toen allebei een hoop eigen geld in gestoken. We gingen zelfs een lening aan voor de financiering. Maar het kwam niet van de grond. Tegelijkertijd bleven de aanmaningen maar binnenstromen en wat deden wij? We staken ons kop in het zand. Op een gegeven moment raak je het overzicht kwijt. En als er meer geld uitgaat dan dat erin komt, zit je binnen de kortste keren vast. Dan maakt het eigenlijk niet eens meer uit hoe hoog je schuld is. Die is namelijk hoog, of heel hoog.
Onze relatie ging ook niet goed, we gingen uit elkaar. We zaten middenin een vechtscheiding, we hadden een dochter van 4 jaar oud en ik zat met een schuld van 60 duizend euro. Ik? Ja ik. Kijk, als je allebei voor een lening hebt getekend kan de bank jou alleen alsnog voor 100 procent aansprakelijk stellen. Mijn ex trok zijn handen overal vanaf, want hij was depressief en het ging allemaal niet. En dus moest ik het zware traject in: de zogeheten WSNP, wet schuldhulpverlening.
Waarom ik voor alle schuld opdraaide? Ik had een dochter om voor te vechten en ik wilde door. En ik vond het wel zo fair om mijn verantwoordelijkheid te nemen. Thuiszitten en klagen gingen mij niet verder helpen, daarmee maakte ik het alleen maar erger. En dus had ik eigenlijk geen keus. Ik moest naar de rechtbank in Den Haag om verantwoording af te leggen. Daar kreeg ik twee opties te horen: of ik kon ervoor kiezen om drie jaar lang fulltime te gaan werken, mijn volledige inkomen in te leveren bij de bank en te leven van het kleine potje dat ze me gaven. Of niks doen, parttime blijven werken en elke dag deurwaarders aan de deur.
Ik moest hier uit zien te komen dus het werd optie 1, dat was duidelijk. Dit waren nou eenmaal de regels, ik moest er maar het beste van proberen te maken. Zo gezegd zo gedaan, ik zocht een leuke fulltime baan en mijn dochter ging elke dag na school naar de buitenschoolse opvang. Het was drie jaar lang tanden op elkaar en vol gas aan de bak. Vanuit het WSNP-traject kreeg ik een klein potje per maand om van rond te komen.
'Ik kon geen aanspraak maken op potjes van de gemeente, of aankloppen bij de voedselbank'
Mijn auto moest ik inleveren, we konden niet op vakantie, geen grote cadeaus kopen met verjaardagen, Sinterklaas of Kerst. Het was echt op een houtje bijten. In het begin is dat wennen ja, maar op een gegeven moment weet je niet beter. Omdat ik een goed salaris had, dat ik weliswaar allemaal moest inleveren, kon ik geen aanspraak maken op potjes van de gemeente, of aankloppen bij de voedselbank. Heel krom. We konden niks, maar toch hebben we het nooit echt heel slecht gehad."
Uit de schulden
"Het is verbazingwekkend hoeveel goeds mensen om mij heen in zich hebben. Van vriendinnen kreeg ik een nieuwe winterjas als ik daar echt aan toe was of ze stopten met verjaardagen of kerst een envelopje toe. Mijn dochtertje en ik mochten vaak mee-eten of ik kreeg een tas met tweedehands kleren. Dat zijn wel de lichtpuntjes die me er doorheen hebben getrokken.
Tijdens deze gitzwarte periode was er nog een klein lichtpuntje: ik ontmoette mijn huidige geliefde. Zijn huis stond onder water en hij moest ook op een houtje bijten. Nou, als je samen zo’n zware periode doorkomt, moet de liefde wel heel sterk zijn, toch? We genoten van de kleine dingen. Samen met een flesje rode wijn op de bank, een kaasje erbij en uren kletsen. Niks sjiek uit eten voor ons of dure tripjes. Nee, heel puur en enorm gezellig eigenlijk. Als je allebei niet zoveel hebt, geniet je meer van de kleine dingen.
'Natuurlijk was het niet slim om al mijn geld in het bedrijf van mijn ex te steken'
Tijdens het WSNP-traject heb ik altijd het heft in eigen hand mogen houden. De rekeningen bleven bij mij binnenkomen in plaats van bij mijn begeleidster. Dat vond ik fijn, zo had ik overzicht wat er betaald moest worden, ook al liepen die betalingen vervolgens natuurlijk wel weer via mijn begeleidster. Ik ben ook altijd in gesprek gebleven met mijn schuldeisers. Heb ze uitgelegd dat ik in de schuldhulpverlening zat en dat ik zeker zou gaan betalen wat ik kon.
Ik heb ook hulp gezocht bij een maatschappelijk werkster. Ik leerde om mijn situatie te accepteren. Als je je ertegen blijft verzetten, red je het niet. In het begin schaamde ik me natuurlijk enorm, dat ik in de schulden zat. Toch denk ik dat zoiets iedereen kan overkomen. Natuurlijk was het niet slim om al mijn geld in het bedrijf van mijn ex te steken en samen een gigantische lening aan te gaan. Maar ja, ik was nog jong en naïef. En verliefd destijds.
'Vijf jaar mocht ik geen nieuwe contracten afsluiten: geen nieuw telefoonabonnement, geen nieuwe zorgverzekering, geen nieuwe hypotheek'
En toen, drie jaar later, moest ik opnieuw naar de rechtbank. Ik vond dat enorm spannend. Ik heb me aan alle regels gehouden maar zou dat genoeg zijn? Het verlossende woord viel: ik mocht met een schone lei beginnen. Ik heb staan huilen van vreugde. Toch krijg je nog vijf jaar 'voorwaardelijk', uit zogenaamde zelfbescherming. Vijf jaar lang mocht ik geen abonnementen en nieuwe contracten afsluiten. Dus geen nieuw telefoonabonnement, geen nieuwe, goedkopere, zorgverzekering en geen nieuwe hypotheek voor een minder duur huis.
Het moeilijkst aan deze periode was dat ik mijn dochter zo weinig heb gezien. Ik was altijd maar aan het werk. Als ze ziek was kon ik niet een dagje bij haar thuis blijven. Ze moest altijd weg. Dat heb ik later wel van haar teruggekregen. Gelukkig beseft ze inmiddels ook dat ik geen keus had en dat ik het sowieso anders had gedaan als ik niet in deze situatie had gezeten. Inmiddels heb ik met mijn nieuwe vriend twee kinderen gekregen en ben ik heel veel thuis met ze. Daarnaast run ik mijn eigen praktijk als masseuse en coach.
De stress die ik tijdens de periode dat ik in de schulden zat heb gehad wil ik nooit meer voelen. Het was afschuwelijk. Nog steeds heb ik een haat-liefdeverhouding met geld. Het brengt je veel, maar kan ook een hoop kapot maken. Gelukkig lacht het leven me weer toe en genieten we meer dan ooit met ons hele gezin. Positief was ik altijd al, maar sterker ben ik nu ook. En vastberaden dat ik het nooit meer zo ver laat komen als toen."
Dit zegt de expert
Financieel coach Monica Helbig van cijfersencenten.nl: "Wat een herkenbaar verhaal. Een beslissing die anders uitpakt dan verwacht met grote financiële gevolgen. Dan komt er ook nog een scheiding overheen. Op een gegeven moment wordt het een lawine van schulden. Wat je vaak als eerste reactie ziet is dat mensen hun kop in het zand steken. Wat ik mooi vind is dat Patricia haar verantwoordelijkheid heeft gepakt en hard gewerkt heeft aan de oplossing.
Er wordt vaak neergekeken op de schuldhulpverlening, maar het kan echt een cadeautje zijn. Vroeger liep je de rest van je leven met een bult schulden op je schouders. Nu is het 3 jaar heel zwaar, maar kun je daarna wel met een schone lei verder. Verder vind ik het heel goed dat Patricia hulp heeft gevraagd. Door de schaamte zie ik vaak dat er geen hulp wordt ingeroepen. Naast hulp voor de financiële kant is ook hulp om met de situatie om te gaan een goede stap geweest. Samen bespreek je dan bijvoorbeeld hoe je denkt over geld en hoe je het beste uit jouw situatie kan halen. Ik ben het helemaal met Patricia eens: het kan echt iedereen overkomen. Praat erover en zoek hulp."