Gaby's vriendin stierf aan borstkanker: 'Ik zal haar nooit meer zien lachen'

"Als ik Margriet op het werk in de gang toevallig tegenkwam, gaven we elkaar even een knuffel. Ze was een tengere vrouw, maar werkelijk gek op eten. Haar ogen begonnen te stralen zodra we het over lekkere dingen hadden. Ze kon zich er ook ontzettend op verheugen als we in onze pauze ergens een gebakje gingen eten. Die at ze dan heel langzaam, Margriet genoot van iedere hap.

Dat onze pauzes steevast enorm uitliepen, was dan ook eerder regel dan uitzondering. Margriet was lief en zorgzaam – voor zieke collega’s knutselde ze zelf een kaart in elkaar. Mensen werden blij van haar, en dat gold zeker ook voor mij."

"Ik leerde Margriet kennen toen ze vijftien jaar geleden kwam solliciteren voor een baan bij de gemeente waar ik ook werkte. Ik heb haar nota bene zelf aangenomen, samen met mijn leidinggevende. Binnen vijf minuten wist ik dat ze perfect in het team paste en dat we haar moesten hebben. Daar kreeg ik gelijk in, Margriet was een fijne en goede aanvulling op onze afdeling. Naast goede collega’s werden we ook hechte vriendinnen. Vanaf het eerste moment was er gewoon een enorme klik, ik kan het niet anders uitleggen. We waren er voor elkaar en deelden lief en leed. Zo waren we ook tegelijkertijd zwanger. Er was weinig dat ik niet van haar wist – en andersom.

Vlak na de geboorte van haar tweede kind in 2014 voelde ze iets hards in haar borst. Zelf dacht ze dat het iets te maken had met de borstvoeding die ze gaf – een ontstoken melkkliertje ofzo. Maar de knobbel ging niet weg, dus ging ze langs de huisarts. Voor de zekerheid stuurde hij haar naar het ziekenhuis voor een mammogram en een echo. Vlak na de uitslag belde Margriet mij. Ik hoorde aan haar stem dat er iets was. Ze probeerde moed te verzamelen en haar boodschap te verzachten, maar het nieuws was slecht: het was foute boel. Ze had borstkanker. En vreselijke shock, voor haar zelf en voor iedereen die van haar hield."

"Margriet kreeg eerst borstamputatie en daarna een chemokuur en bestralingen. Ze was ontzettend strijdvaardig. Het was een zwaar en moeilijk traject, maar er was goede hoop op genezing. Net als haar andere vriendinnen ging ik een keer met haar mee naar het ziekenhuis toen ze een chemobehandeling kreeg. Ze stond er niet alleen voor, dat gevoel wilde ik haar heel graag geven. Maar ze wilde anderen niet tot last zijn, daar was ze bang voor. Onzin natuurlijk, ik wilde haar steunen waar het maar kon. En dat gold ook voor haar andere lieve vriendinnen, net als haar man en familie. Ze was zo ontzettend geliefd.

Na de behandelingen krabbelde Margriet langzaam overeind. Ze ging weer werken en pakte haar sociale leven inclusief haar hobby hockey weer op. Maar Margriet vond dat wel zwaar. Ze bleef moe, en vermoedde dat die vermoeidheid een psychische oorzaak had. De kanker had haar ook mentaal een klap gegeven, ze was het vertrouwen in haar lichaam kwijt. En steeds als het tijd was voor een controle in het ziekenhuis, sloegen de zenuwen en onzekerheid weer toe. Maar de vooruitzichten waren positief. Iedere goede uitslag vierde ze op z’n Margriets: met een lekker stukje taart, samen met haar mooie gezin."

"Ook in 2018 was de jaarlijkse check-up goed verlopen, tot Margriets grote opluchting. Langzaam begon ze zich te ontspannen en het vertrouwen in haar lichaam terug te krijgen. Een paar maanden later stuurde ze me een berichtje terwijl ik op huwelijksreis in Lissabon was: 'Wanneer ben je weer terug?' Dat vond ik gek, normaal vroeg ze dat nooit als ik op vakantie was. Ik vroeg haar of er iets was. Ze antwoordde dat ze mijn huwelijksreis niet wilde verpesten en het mij later wel zou vertellen. Daar nam ik geen genoegen mee, ik belde haar meteen op.

Ze moest direct huilen toen ze opnam. En daar, zittend op het bed in die hotelkamer, kreeg ik het afschuwelijke nieuws te horen. De kanker was weer terug, uitgezaaid naar haar buik. En dit keer zou het niet meer goedkomen. Er ging van alles door me heen. Ongeloof, verdriet, angst. In tranen liep ik daarna door Lissabon. Ik zou mijn lieve vriendin gaan verliezen. Dat idee kon ik nauwelijks bevatten."

"Het ging daarna al heel snel slecht met Margriet. Naast haar familie en twee van haar beste vriendinnen wilde ze weinig bezoek meer, en dat respecteerde ik. Op een dag legde ik wat cadeautjes voor haar deur toen ik door haar moeder werd binnen gevraagd. Margriet was toen al zo zwak. Ik zag haar in bed liggen en dacht: eigenlijk is ze al bijna weg. Eerder geloofde ik het haast niet dat ze echt dood zou gaan, maar nu kon ik dat niet meer voor mezelf blijven ontkennen. Ik hield Margriet vast en zei haar dat ik van haar hield.

Zes weken na het verpletterende nieuws dat de kanker was uitgezaaid, overleed Margriet. Op haar uitvaart waren zo veel mensen dat niet iedereen in de zaal paste. Haar vriendinnen spraken, Margriets man vertelde over haar, haar kinderen eerden haar door bellen te blazen. Het was prachtig, hoe gek dat ook klinkt. Het was echt Margriets laatste feestje."

"Al toen Margriet ziek was, had ik gevraagd of ze het goed vond dat ik een boek over haar zou schrijven. Eerder had ik namelijk van mijn uitgever de vraag gehad of ik een roman over borstkanker wilde schrijven. Gelukkig vond Margriet het hartstikke mooi als ik haar verhaal zou vastleggen. Ze koos zelf de naam uit voor haar personage in mijn boek: Jasmijn.

Toen ben ik als een dolle gaan schrijven. Ook haar beste vriendin Joyce hielp me bij het schrijven. Ik gebruikte de namen van haar man en haar vriendinnen één op één in het boek. Ook de appjes die Margriet mij stuurde zijn erin verwerkt. Maar de kinderen van Margriet wilde ik niet in het boek gebruiken, dat vond ik te zwaar. Het is dus ook deels fictie geworden. Een jaar na Margriets overlijden verscheen mijn boek 'Hou me vast zoals ik was'."

Aandacht voor vrienden van kankerpatiënt

Margriet was een groot fan van PSV, dus was de boeklancering in het PSV-stadion. Het boek is een monument voor Margriet geworden. Ze heeft zo veel mensen geraakt, ook na haar dood. In het boek heeft de vriendinnengroep van Margriet een centrale rol. Want vriendinnen hoorden bij Margriet, ze was zelf ook zo’n trouwe vriendin.

En ik vond het belangrijk om een keer een borstkankerverhaal te belichten vanuit het vriendinnenperspectief. Als een jonge moeder en lieve vriendin uit het leven wordt gerukt, heeft dat veel impact, ook op haar vrienden. Een huisarts die het boek las vertelde me dat het boek een eyeopener was en dat ze voortaan ook meer aandacht aan de vrienden van een kankerpatiënt zou gaan besteden."

"Het schrijven van het boek viel me zwaar. Zeker toen ik bij het gedeelte kwam waarin ik haar dood moest laten gaan. Bijna wilde ik ermee stoppen. Maar lotgenoten van Margriet – andere borstkankerpatiënten die ik soms fragmenten liet lezen – en mijn meeleesvriendinnen zeiden dat mijn boek troost en steun kon bieden. Dus ik zette door, en daar ben ik nu heel blij mee. Margriet zou ontzettend trots zijn geweest op het boek.

Ik mis mijn vriendin vreselijk. Nooit meer samen een taartje eten en even de dag doornemen. Maar vooral het feit dat ik haar nooit meer zal zien lachen, doet pijn. Margriet had een speciale lach, zo gemeend, lief en warm. Daar werd ik altijd vrolijk van. Het is stiller, zonder die lach."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl