'Ben ik in 2022 een #fitmom? Na één yogales liep ik drie dagen kreupel'

Vriendin Nienke appte. Of ik zin had samen sportlesjes te doen in die ene grijsmetalen sportschool aan de rand van het dorp. Ik trok een vies gezicht. Van buiten zag die sportschool er vreselijk onaantrekkelijk uit. Soms scheen er groen licht naar buiten, soms paars. Bovendien zat-ie zo’n beetje óp de snelweg en was het net te ver fietsen van huis.

Een week lang pijnigde ik mijn hersens over deze kwestie. Het werd wel weer tijd om te sporten. Dat wel. In het begin van de coronaperiode was ik fanatiek begonnen met hardlopen, maar na een paar regenachtige maanden kwam de klad erin. Sporten met Nienke was natuurlijk onwijs gezellig en motiverend. Maar ja. Die sportschool… Die zweetlucht, die harde muziek, vol jonge dames en heren die nog wél kogelronde billen hadden.

Ik besloot me over mijn afkeer heen te zetten en een proefles te nemen. Zonder Nienke, dan kon ik objectief oordelen of het wat voor me was. Ik klikte op de proefles-banner op de website en scrolde door de prijslijst. Sodeju! Niet te lappen! Nou ja, het was voor een goed doel. 2021 was niet gelukt, maar als ik nu begon, kon ik 2022 als een #fitmom over het strand paraderen. Dat was me wel wat waard.

Zondagochtend vroeg stond ik in een grote zaal met een handdoek onder mijn armen geklemd. De juf zette een headset op en er schalde een enorme piep door de zaal. Daarna nam het geluid van een kabbelende beek het over.

Easy, dacht ik, bij het doen van de eerste vijf oefeningen. Het leek niet helemaal op de yoga die ik de afgelopen jaren had gedaan. Ik herkende geen enkele houding, maar het kwam vast goed. De juf ratelde en ratelde, en voor ik het wist was er bijna een uur voorbij.

Tijdens een van de laatste oefeningen moesten we in een gedraaide houding liggen, om afvalstoffen af te voeren en alles lekker vrij te maken. Hoe moeilijk kon dit zijn? Voor ik het wist lag ik in de houding en hoorde ik een knak. Auauauauaua! Mijn rug. WTF?

Bokszak in elkaar meppen

Zo snel ik kon, strompelde ik naar buiten, voordat het meisje van de intake doorhad dat ik ertussenuit was geglipt. Ik keek bij het verlaten van deze ellendige situatie nog even snel opzij naar de boksklas in de zaal ernaast en rilde toen ik een man van twee meter hoog een zak volledig in elkaar zag meppen. Dat zou ‘m ook nooit gaan worden, wist ik nu al.

De volgende dagen liep ik kreupel. Met kromme rug en ministapjes strompelde ik door de dagen heen. Ik appte Nienke dat, hoe gezellig ook, haar aanbod afsloeg. Het meisje van de intake deed twee verwoede pogingen om me telefonisch een abonnement aan te smeren, maar ik hield mijn poot stijf. Dat was niet zo moeilijk, want ik kon helemaal niets meer met mijn arme pootje.

Inmiddels heb ik het hardlopen weer opgepakt. Nou ja, hardlopen, het is joggen in slakkengang. Maar het is goed te doen en blijkbaar is er toch iets van conditie blijven hangen. We zullen wel zien, of ik 2022 een #fitmom ben. Misschien moet ik dan ook eens iets concreets gaan doen aan al die lekkere hapjes die ik sinds coronatijd met iets te veel enthousiasme naar binnen schuif. Maar ja. Dat is weer een heel andere kwestie – waarover een volgende keer graag meer.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.