Esther: 'Laat elkaar alsjeblieft niet los. Nooit'

"We hebben de eerste twaalf jaar flink geworsteld met onze relatie en meerdere keren op het punt van scheiden gestaan. Ik was achttien en de zevende van een gezin van elf kinderen. Als dochter van de dominee werd van mij verwacht dat ik niet zou samenwonen, maar meteen zou trouwen. Mijn man kwam uit een gebroken gezin met een zieke vader en ging op zijn dertiende naar de binnenvaartschool om de spanningen thuis te ontlopen. Een goed voorbeeld van het huwelijk heeft hij niet meegekregen.

Je brengt je eigen gebrokenheid mee in een relatie en wij voelden meteen: we moeten naar het buitenland, anders komen we nooit los van de familie. We vertrokken naar Schotland. Daar bleek ik na zes weken zwanger, dus op mijn twintigste werd ik moeder. We waren nog jong, we waren beiden nog gebroken en zaten samen in het buitenland: er was geen andere optie dan heel veel praten met elkaar."

"Twee jaar later kwamen we weer terug in Nederland, met een kapotte auto, een kapotte wasmachine en een baby van bijna een jaar. Dat was alles wat we hadden. Geen huis, geen spullen, geen geld. Doordat mijn man het gevoel had te falen als voorziener voor zijn gezin, kwam hij in een zware depressie terecht. Hij voelde een grote verantwoordelijkheid om te zorgen voor zijn vrouw en kind, terwijl ik juist ontwikkeling miste en niks kon ondernemen met een klein kind om me heen. Op het dieptepunt bleef hij een hele nacht weg, belde ik ongerust de politie, terwijl hij gewoon in de kroeg bleek te hangen.

Daarna besloten we: we zijn twee jaar getrouwd, we zijn ouders en ook al voelen we nu geen verliefdheid meer, we gaan dit repareren en we blijven samen. Als wij iets van ons leven willen maken, dan moeten we stappen zetten. Ik dacht aan een briefje van de kerk dat we kort daarvoor in de bus hadden gekregen en daar zochten we hulp. We moesten leren hoe we een goede basis konden maken, hoe we kinderen moesten opvoeden en hoe we met elkaar om moeten gaan."

Broer-zusrelatie

"Als je zelf gebroken bent, is dat bijna niet te doen. We committeerden ons bewust aan een broer-zusrelatie en na een tijdje veranderde die weer en kwamen de gevoelens weer terug. Het is super kwetsbaar om het daarover te hebben, maar het heeft ons gered.

Vaak ga je ervan uit dat je afgewezen wordt als je je kwetsbaar opstelt, maar het maakt de ander ook kwetsbaar en daardoor ontstaat juist weer verbinding. Kort daarna raakte ik zwanger van onze tweede dochter."

"Ons huwelijk heeft veel seizoenen doorgemaakt. Mijn man was fysiek heel sterk, maar toen hij anderhalf jaar geleden covid kreeg, werd hij geconfronteerd met zijn eigen zwakte. Het is niet zo gek dat je op je 62e geen wasmachine meer optilt, maar het deed wel wat met hem.

Ondertussen kreeg ik ook covid en werd ik in coma gebracht, wat voor hem heel verdrietig en onzeker was. Hij heeft op aanraden van de IC-verpleegkundige een dagboek bijgehouden en dat uiteindelijk honderd dagen volgehouden. Na twee weken werd ik langzaam uit coma gehaald. Nadat ik wakker was had ik een zware delier, waardoor ik Bart niet meer herkende, allerlei waanbeelden en vreselijke nachtmerries had. Dat komt vaak voor na coma en in plaats van tegen me in te gaan, ging Bart vragen stellen. Stukje bij beetje hielp hij me om het verhaal kloppend te krijgen."

Dikke streep door dromen

"Dit proces van herstel heeft maanden geduurd. Eenmaal thuis moesten we het beiden een plek geven. Mijn man had het zwaar met alle veranderingen want had hij ineens een gehandicapte vrouw. Ik ben links namelijk gedeeltelijk verlamd en heb nog maar 60 procent longinhoud als gevolg van de coma en corona.

En dat terwijl we juist op een punt in ons leven waren dat we van de randstad naar het platteland waren verhuisd om samen een B&B en een kookschool te runnen. Door onze dromen werd ineens een dikke streep getrokken. Met wat hulp van buitenaf vonden we elkaar weer terug in gesprekken, ook aan de hand van zijn ic-dagboek."

"Deze hele periode is voor ons en onze kinderen heel traumatisch geweest. We hebben allebei ingeleverd op wie we ooit waren en daar hebben we samen om gehuild. Dat hadden we nooit kunnen doen als we niet bewust hadden gekozen en geleerd om kwetsbaar te zijn. Inmiddels zijn we voor een groot deel weer gelijkwaardige partners in plaats van mantelzorgers, maar dat ging echt niet van een leien dakje.

We hebben de mazzel dat we ook twee volwassen dochters hebben die veel vragen durven te stellen, ook de moeilijke. 'Hoe gaat het en wat gebeurt er nu met jullie?', wilden ze weten en dat hielp ons. Helaas zijn er inmiddels nieuwe medische ontwikkelingen, waardoor het perspectief voor de toekomst weer onzeker is. Maar ook hier slaan we ons samen doorheen."

Liefde op de juiste manier voeden 

"Een goed huwelijk krijg je niet alleen, daarvoor heb je ook mensen om je heen nodig en je moet er hard voor werken. Blijf elkaar opzoeken, praat met elkaar over je zwakte, over je kracht, je dromen en je wensen. Kijk hoe je het beste in de ander naar boven kunt halen. Houd van elkaar en laat elkaar niet los. Nooit.

Ook al voel je soms de liefde niet, diezelfde liefde gaat niet voorbij, zolang je haar op de juiste manier blijft voeden. Met elkaar en met een beetje hulp wanneer dat nodig is."

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.