Samira: 'Dit huwelijk had niks met liefde te maken'

"Het was een gouden kans, dat voelde ik aan alles. Ik was sinds mijn twintigste alleenstaande moeder, woonde alleen op een flat met mijn zoon van zes en had net mijn diploma gehaald. Met Sven had ik een fijne weekendrelatie, waarin we leuke dingen deden. Hij was anders dan de gladjakkers die ik eerder datete. Sven vroeg niet of ik oppas kon regelen, hij toonde interesse in mijn kind en ook zij klikten leuk samen. Ik viel als een blok voor hem."

"'Laten we opnieuw beginnen', stelde hij voor, 'samen in een andere stad.' Ik voelde er wel wat voor. Sven vroeg me ten huwelijk en ik zei ja. Dit is een goede man, ik wilde graag bij hem zijn. En ik wilde graag zijn Nederlandse achternaam. Ik ben half Marokkaans en half Nederlands en dat is soms knap irritant. Mensen hebben altijd vragen en vooroordelen, bij sollicitaties lig ik toch vaker onderop de stapel. Ja, met een andere naam heb ik ook wel eens gesolliciteerd en toen werd ik wel uitgenodigd.

Ik oog niet echt Marokkaans en ben hartstikke Nederlands opgevoed, maar mensen willen toch weten of ik moslim ben, waar ik vandaan kom en hoe ik de cultuurverschillen beleef. Meer dan eens dacht ik: wat zou het mooi zijn als ik toch eens van die achternaam afkom."

Nooit meer verliefd

"We verhuisden in september, trouwden in oktober en in november zat ik al in een dip. Voordat we trouwden had ik een heel druk leven, ik deed mijn studie en nam kinderen van school mee naar huis voor mijn zoontje, werkte daarnaast nog en zag vriendinnen. Nu zat ik ineens in stilte, letterlijk, zonder vrienden of baan in een nieuwe stad. Buiten die omslag bekroop me ook het gevoel: mag ik nu nooit meer verliefd worden?"

"Ik hield mijn gevoelens lang voor mezelf. Dit leven had ik toch zelf gewild? Ik had toch alles wat mijn hartje begeerde? Sven was echt een lieverd en ook mijn zoontje was dol op hem, dus ik vond dat ik moest doorzetten. Zeker een jaar lang hield ik mijn gevoelens voor mezelf, daarna durfde ik ze met mijn moeder te delen. Haar reactie was duidelijk: geen haar op je hoofd die eraan mag denken om weg te gaan. Ook mijn oma vond dat ik mezelf aan de kant moest zetten, in het belang van mijn kind. Dus dat deed ik. Hopend dat het inderdaad wel zou meevallen."

Alle vrienden laten vallen 

"Maar het viel niet mee. Ik werd regelmatig depri en meldde me soms ziek op mijn werk om in bed te liggen. Ik voelde me heel alleen, ook omdat mijn eigen familie achter hem stond in plaats van achter mij. Ook financieel zag ik dat weggaan een slecht idee was. Dus ik schikte me weer en probeerde er het beste van te maken.

Pas jaren later durfde ik mijn gevoelens met Sven te delen. Het luchtte op om me uit te spreken, en we besloten om in relatietherapie te gaan. Sven had al zijn vrienden laten vallen sinds we samen waren, en ik had daar geen nieuwe vrienden. Voor hem was het goed zo, hij dacht: ik ben klaar voor de rest van mijn leven, maar voor mij gold dat niet."

"We hebben een lange tijd geprobeerd de situatie te accepteren en leefden als broer en zus. Hij heeft echt zijn best gedaan om mij te houden, maar ik kon niet meer. Zelfs niet voor mijn kind. Bovendien vind ik het geen goed voorbeeld voor kinderen als je alleen voor hen maar bij elkaar blijft. Dan maar de schuldsanering in, dacht ik. Het was zijn huis en ik wilde hem geen poot uitdraaien. In plaats van spullen hadden we schulden te verdelen.

Het luchtte enorm op. Eindelijk voelde ik weer rust in mijn eigen huis. Niet dat Sven vervelend was, integendeel, maar ik liep zo op mijn tenen de hele tijd. Voor mijn zoon vond ik het wel heel erg, hij had zoveel verdriet van de scheiding dat hij wel driekwart jaar boos op me is geweest. Hij was toen dertien en echt aan Sven gehecht. Nu hebben ze nog steeds contact en af en toe gaat mijn zoon bij hem langs."

Rondkomen van veertig euro

"Het waren eenzame jaren in mijn huwelijk, maar weggaan maakte wel alles beter. Hoe zwaar het ook was. Ik moest rondkomen van veertig euro per week, met een kind. Ik ben naast mijn baan gaan schoonmaken om wat extra geld te verdienen voor zijn sport of nieuwe schoenen. Mijn familie draaide gelukkig bij en hielp me met een nieuw huis. Sven heeft me nog geholpen met het leggen van een vloer en kwam op mijn zoons verjaardag."

"Ik had vervolgens drie jaar last van een vroege midlifecrisis en heb mijn leven weer vol in bloei gezet. Inmiddels heb ik een nieuwe relatie en woon ik samen met een man voor wie ik wel liefde voel. Ik was vier jaar geleden verliefd en ben dat nog. Dat is het verschil. Mijn zoon is net het huis uit en ik voel: nu ben ik aan de beurt.

Waar ik eerst mijn verantwoordelijkheid nam in opvoeden en een kind op de lagere school, hoef ik nu niet meer te trouwen om een vaderfiguur voor mijn kind te bewerkstelligen. Al mijn schulden zijn afbetaald en ik ben gewoon intens gelukkig als alle rekeningen zijn betaald en de koelkast is gevuld. Ik kan samenzijn met mijn vriend omdat ik dat zelf wil, en voel."

Op mezelf vertrouwen 

"Ik heb geleerd om op mezelf te vertrouwen en toch ook om niet alleen naar mijn eigen belangen te kijken. Met Sven trouwde ik om verkeerde redenen en dat verdiende hij niet. Als de nood aan de man is, moet je het toch echt zelf doen. En dat is gelukt. Ik ben sterker geworden en dat geldt ook voor mijn relatie nu. Sterk en liefdevol."

Samira is een gefingeerde naam. Haar echte naam is bekend bij de redactie. 

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.