Mirjam: 'Na mijn moeders dood heb ik vier jaar lang geen muziek geluisterd'
De dood hoort bij het leven, al staan we daar liever niet te lang bij stil. Denk jij wel eens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Mirjam (46) uit Purmerland is sport- en eventdirector en heeft ook het draaiboek voor haar persoonlijke levensviering al in haar hoofd.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"The promise van Tracy Chapman."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Op het moment dat mijn leven niet mooier kon - net getrouwd en bij de Olympische Spelen in Beijing - overleed mijn moeder plotseling in Dubai. In één klap ging ik van honderd naar nul. Ik was 33 en had nog nooit zo dichtbij iemand verloren. Ik voelde me voor het eerst emotioneel knock-out geslagen door het leven. Had geen idee wat ik moest doen.
Het enige waar ik een beetje houvast in vond op dat moment was muziek. Mijn vrouw wees me op dit nummer. Het begint rustig met een gitaar, en dan volgt een prachtige en mooie tekst: If you wait for me, then I’ll come for you. Steeds wanneer ik dit nummer hoor, moet ik huilen, en voel ik een hole in mijn hart. Al heeft het ook iets troostends, de gedachte dat ik dan weer bij mijn moeder ben. Meestal haal ik niet eens het einde van de plaat."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Uiteindelijk draait het hele leven toch om liefde? In al haar vormen? We hebben allemaal een vader, moeder of iemand anders die we liever niet willen missen. Hopelijk geef ik mensen een mooie herinnering mee als het zover is met deze plaat, zoals ik ook terugdenk aan mijn moeders begrafenis. Het was warm en liefdevol, zoals zijzelf.
Ik heb lang gedacht dat ik Together Again van Janet Jackson wilde laten horen, dat gaat over haar overleden lhbti-vrienden. Een grote hit toen ik ongeveer achttien was en zelf in mijn coming-out zat. Maar toen mijn moeder overleed wilde ik meer diepgang, en zo kwam ik bij Tracy, die toevallig ook nog lesbisch is. Dat wist ik toen nog niet eens.
Ik zet me al jaren in voor de Pride Amsterdam op het gebied van sport en gezondheid. Ik vind het fijn en belangrijk om met evenementen iets achter te laten. Iets krachtigs en een mooie belevenis. Het is belangrijk dat iedereen zichzelf kan zijn in sport en in bewegen, en een positieve ervaring opdoet.
Veel LHBTI’ers hebben de lol in sport verloren door negatieve ervaringen. Van jongs af aan altijd als laatste gekozen bij gym, nooit jezelf kunnen zijn op de club, dat is echt zonde. Ik was proftennisser en nu zet ik me bewust in voor de Sport Pride foundation omdat ik wil dat alle LHBTI’ers een gezond en gelukkig leven leiden, zonder onveiligheid en oordelen."
Waar luister je het liefst naar muziek?
"Na mijn moeders dood heb ik vier jaar lang geen muziek geluisterd. Overal waar ik kwam moest de muziek uit. Het raakte me te diep. Na twintig jaar doorjakkeren en diepe rouw had ik behoefte aan rust en stilte. Met mijn werk in de evenementen was mijn leven al vol genoeg. Een paar jaar geleden heb ik het rustig opgebouwd, met Radio 1 in de auto. Nu is het vooral 538 en SLAM! en thuis luister ik muziek in de tuin, heerlijk voor de ontspanning."
Hoeveel lijstjes heb je op Spotify?
"Nul, want ik heb geen Spotify. Dat is voorgekauwde muziek. Ik wil verrast worden. Niet alleen in mijn eigen zone van muziek hangen, maar uitgedaagd worden door nieuwe nummers. Ik luister in de auto, via YouTube of Deezer. Ik kijk naar mijn mood en kies dan wat ik luister."
Wat is je guilty pleasure?
"Bette Midler. Toen ik voor het eerst in een LHBTI-kroeg kwam in Arnhem trof ik daar een club met een grote draaiende bar en werd The Rose van Bette Midler gedraaid. Iconisch in de scene, nog steeds. Ik was toen heel verlegen, maar dat heb ik de afgelopen jaren wel goedgemaakt."
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl