'Mijn relatie strandde bijna door mijn ADHD'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Relatietherapie was de redding voor Ingrid (39) en Wouter (47). Het onverwachte advies van de therapeut bracht ze dichter bij elkaar.
"De relatietherapeut vroeg of ik weleens getest was op ADHD. Ze vertelde dat het bij vrouwen vaak pas laat wordt gediagnosticeerd, omdat wij vaak van jongs af aan leren de symptomen af te leren en eromheen te werken. Pas wanneer vrouwen vastlopen in het leven, of in de liefde zoals Wouter en ik op dat moment, komt zo'n anders werkend brein aan het licht."
"Mijn diagnose bleek onze redding. Dat testen ging overigens niet makkelijk, als volwassene moet je langs veel loketten voordat iemand je wil onderzoeken, maar het lukte. Ik ben die psycholoog huilend om de nek gevlogen. Ineens viel alles op zijn plek. Waarom ik altijd maar bezig was, waarom ik zoveel begon en nauwelijks iets afmaakte. Hoe de irritaties tussen Wouter en mij vaak hoog opliepen, omdat ik niet opruimde en altijd te laat kwam. Of kom, want daaraan is niet veranderd."
"Het verschil is dat ik mezelf nu beter begrijp en dat geldt ook voor Wouter. Veel van onze ruzies gingen over zien en gezien worden. En dan vooral het gebrek daaraan. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg was voor Wouter, dat hij me wilde veranderen in iemand die ik niet was. Voor Wouter voelde het juist alsof ik hem niet serieus nam als ik weer een keukenkastje open liet staan, terwijl hij me er regelmatig op wees. 'Het leek wel sarren', zei hij. Daar had ik tot dat moment nooit bij stilgestaan."
Nu we elkaar zien voor wie we echt zijn, vind ik het alleen maar leuker"
"Ik ben naar groepstherapie gegaan, waarbij volwassenen met ADHD vaardigheden leren zoals plannen en prioriteiten stellen. Wouter ging mee op de partnerdagen, daardoor leerden we elkaar veel beter begrijpen. En ook weer opnieuw waarderen, want het bekvechten had zo'n schaduw over ons geworpen."
Spontane acties
"Voorheen kon Wouter altijd lachen om mijn drukte en enthousiasme. Dan huurde ik spontaan een camper om mee naar Hamburg te rijden, omdat daar een band speelde die hij graag wilde zien. Wouter deed dat soort spontane acties nooit, maar hij kon er wel van genieten als ik hem zo'n zetje gaf."
"Op mijn beurt vond ik juist rust bij zijn kalmte en het vertrouwen dat Wouter het overzicht had van de reis die we maakten, of de verbouwing die we planden. Of gewoon van het weekend dat voor ons lag. Maar steeds vaker gingen we ons ergeren aan wat we ooit zo waardeerden. Alles aan Wouter begon ik saai te vinden, en degelijk. De manier waarop hij thuiskwam zelfs. Schoenen uit, jas uit, toilet en dan pas de kamer binnenlopen. Leef nou eens man! dacht ik dan, maar ik wist ook dat ik dan onredelijk was."
'We hebben het gered'
"Nadat ik tot twee keer toe droomde dat ik verliefd werd op een ander, en al zinspeelde op een minnaar, wist ik dat het tijd was voor actie. Gelukkig wilde Wouter mee naar een therapeut. Daar ben ik blij om, want ze heeft onze relatie gered. We leerden elkaar, en onszelf, beter kennen."
"Het vergt ook acceptatie, hoor. Nog steeds. ADHD gaat niet meer over, en schijnt door de menopauze alleen maar heftiger te worden. Gelukkig duurt dat nog even. We hebben een volkstuintje gehuurd, met een huisje erop, waar we heerlijk aanklooien in de aarde en de tijd vergeten. Soms samen en soms alleen."
"Vriendinnen zeiden eerder tegen me: 'Je kunt toch gewoon weggaan?' We hebben geen kinderen en geen hond, we zijn vrij om weg te lopen. Maar ik wil bij Wouter blijven, dat voelde ik de hele tijd. Ik wist alleen even niet meer zo goed hoe. Nu we elkaar eindelijk kunnen zien voor wie we echt zijn, vind ik het alleen maar leuker. Wouter is mijn man en ik ben zijn vrouw, juist omdat we allebei zo anders zijn. Mijn relatie strandde bijna door mijn ADHD, maar met een beetje hulp en goede wil hebben we het gered."
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.