Tonny: 'Blijkbaar had Jan het gevoel dat hij z'n drankgebruik moest verbergen'

"De Anonieme Alcoholisten klonk voor mij als iets Amerikaans, maar mijn man bleek er ook een. 46 jaar waren we getrouwd en nooit had ik door dat zijn drankzucht zo problematisch was. Jan lustte ‘m graag, dat wel. Toen de kinderen nog klein waren en hij per week betaald werd, bracht hij soms de helft naar de barman, maar na een paar flinke ruzies was dat wel klaar.

Hij werd leraar en iedereen liep met hem weg. ‘s Avonds zat hij boven vaak lessen voor te bereiden, soms tot laat. Maar ja, ik sliep ook vroeg omdat ik altijd om zeven uur op m’n werk moest zijn. Ik zocht er niks achter. En ik merkte ook niks. Ook van anderen hoorde ik nooit dat ze zich zorgen maakten. Jan functioneerde gewoon."

"Precies dat steekt nu zo. Dat ik dacht dat alles goed was, terwijl hij blijkbaar leed. Waarom had hij altijd een kalmerend borreltje nodig? Was hij standaard verdoofd, zonder dat ik het doorhad? Ik kan het hem niet meer vragen. Jan overleed aan het coronavirus, binnen twee weken was het gedaan.

Maanden liet ik zijn kleren in de kast hangen, zijn jas aan de kapstok. De deur van zijn werkkamer deed ik pas weer open toen ik de eerste flessen had gevonden. Achter een stapel truien vond ik een halfvolle fles wodka. Ik was verbaasd, want Jan dronk in het weekend vooral bier, en whiskey als het feest was. Dus wat deed die fles wodka daar?"

Een probleem of slordig?

"Onderin, bij zijn oude schoenen, vond ik er nog twee. En stapels in zijn werkkamer, ook flessen rum. In zijn bureau, achter de ordners in zijn boekenkast, verstopt in de poot van de lamp. In de schuur zelfs, waar hij nauwelijks kwam. Eerst was ik verbaasd. Toen boos. Inmiddels verdrietig. En soms weer boos.

Durfde hij me niet in vertrouwen te nemen? Was het echt een probleem of was hij gewoon slordig? Mijn zoon werd laaiend op zijn vader, mijn dochter vindt dat ik me druk maak om niks. Jan was toch gewoon Jan? En goed voor ons? Maar ik voel me verloochend. Verraden."

"Iedereen heeft weleens een geheim, of houdt iets voor zichzelf. Maar dit is grootschalig. Het is toch geen minnares, vindt m’n dochter, maar zo voelt het wel. Een belangrijk deel van zijn dagelijks leven hield Jan bewust voor mij verborgen. Ik kan dat niet bevatten. En wat betekent het voor mijn herinneringen? De keren dat we zo gelachen hebben, was hij dan eigenlijk dronken?"

Gezamenlijke rekening

"Ik begrijp gewoon niet waarom hij zo vaak een roesje nodig had. Hij was niet depressief ofzo. We deelden een gezamenlijke rekening, dus ik begrijp ook niet dat ik het nooit heb gezien.

Er gingen geen bakken met geld naar de slijterij, maar aan de hoeveelheid flessen te zien kocht Jan regelmatig wat. Hij heeft dat allemaal gepland en geregeld buiten mij om. Daar zit de pijn."

"Ik voel me ook schuldig. Dat ik dit niet heb gezien. Zijn worsteling. Dat Jan blijkbaar het gevoel had dat hij zijn drankgebruik van me verborgen moest houden. Of erger: dat hij blijkbaar niet bij me terechtkon. We waren zo lang samen, geliefden en vrienden. En toch kon ik er op dit vlak niet voor hem zijn. Liet hij me er niet zijn."

Dubbele rouw

"Ik ben met de huisarts gaan praten, en die vertelde dat verslaafden zich vaak schamen. Wellicht is dat het. Maar ook dan staat onze relatie in een ander licht dan toen Jan nog leefde en dat voelt voor mij als dubbele rouw."

Gezocht: Liefdeslessen

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.