'Het is mijn plicht dit ziekenhuis veilig te houden', zegt beveiliger Sarona
Het zijn gekke tijden in Nederland. In deze serie laten we de mensen aan het woord die ons land draaiende houden. Vandaag Sarona (28), die als beveiliger in het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg werkt. "Ik zie vermoeide gezichten."
"Van de week liep ik mijn ronde door het ziekenhuis, en ik zag die lege bezoekershal, het restaurant dat gesloten is, en dacht: het is net alsof ik in een film ben beland.
Het is heel gek: in Tilburg zijn veel coronapatiënten, dat weet iedereen, de ziekenhuizen hebben het zwaar hier, ze zijn heel druk. Maar voor mij voelt het alsof we in een spookziekenhuis werken. We hebben camera's om het pand heen, en in de algemene ruimtes van het ziekenhuis. Ik krijg als beveiliger niet mee wat er op alle afdelingen speelt, hoe het er op de intensive care aan toe gaat. Gelukkig ook maar, misschien."
"Ik merk vooral dat er minder bezoekers komen: tussen 6 en 8 mogen mensen komen op de open afdelingen, maar wel maar één bezoeker per patiënt. Dus er wordt veel meer gebeld door familieleden, die willen weten hoe het met hun vader gaat, of moeder, of oma, noem maar op."
Ongerust, maar begripvol
"Mensen zijn ongerust, maar ze snappen wel heel goed dat ze niet zomaar langs kunnen komen in het ziekenhuis. Iedereen ziet de ernst van de maatregelen wel in. Ik heb nog geen boze mensen gehad, of bezoekers die lak hebben aan de regels.
Ook wij nemen het serieus. We hebben mondkapjes en handschoenen voor als er een calamiteit is, zoals een verwarde patiënt. We kunnen dan fysiek contact niet voorkomen, dus moeten voorbereid zijn."
"Verder ontsmetten mijn collega en ik vaak onze handen, we houden anderhalve meter afstand. Een gezellig praatje met bezoekers of personeel zit er even niet in. Jammer vind ik dat, ik ben een sociaal persoon. Ik stak ook vaak bij mijn rondes even mijn hoofd om de hoek van de ic: 'Alles goed, hier?' Ja. Dat kan nu niet meer. Het spontane is er wel een beetje vanaf.
Kei- en keihard
"Ik zie vermoeide gezichten. Artsen, verpleegkundigen: ze werken kei- en keihard. Het is pittig, heb ik van horen zeggen."
"Ik ben niet bang om besmet te raken, maar wil geen risico lopen; heb net een baby'tje van negen maanden. Dus als ik thuis kom van een dienst, spring ik meteen onder de douche, en mijn kleren gaan meteen in de was. Maar stoppen met werken, tijdelijk, vanwege deze crisis? Daar denk ik niet aan.
Kijk, weet je hoe ik het zie? In dit ziekenhuis knokken mensen voor hun eigen leven, en doktoren knokken voor de levens van anderen. Het is mijn plicht de boel hier veilig te houden."
Zij houden Nederland draaiende
Premier Rutte zei in zijn toespraak op tv tegen heel Nederland: 'We moeten dit met z'n allen doen'. Maar hoe ziet dat er in het dagelijks leven uit?
RTL Nieuws plaatst met deze serie dagelijks verhalen van de mensen die doorwerken. De mensen die ervoor zorgen dat onze samenleving, zo goed en zo kwaad als het gaat, door blijft draaien.
Teruglezen?
Tips, suggesties? Mail naar lisanne.van.sadelhoff@rtl.nl.