'Ik denk nog altijd dat ze zo terug kunnen komen uit Spanje, zoals ieder jaar'

Hun dochter Astrid:

"Mijn ouders overwinterden al bijna dertig jaar in het Spaanse Benidorm. Ze vonden het heerlijk daar. En zoals ze altijd zeiden, konden ze zo ontsnappen aan die 'klotewinters' van Nederland. Het weer was daar altijd goed, wat ook fijn was voor de spieren van mijn moeder.

Jarenlang stonden ze in Spanje op de camping en dit jaar verbleven ze voor het eerst in een appartementje. Het zou ook het laatste jaar zijn dat ze naar Benidorm zouden afreizen, het was wel mooi geweest na al die tijd. Ze kregen gelijk: het werd het laatste jaar..."

"Op 2 april zouden ze terugkeren naar Nederland. Zou, want de vlucht werd vanwege corona opeens geannuleerd. De enige kans om terug te keren naar hier, was een repatriëringsvlucht. Toen die keuze gemaakt moest worden, was Benidorm een veiligere plek dan hier in Roermond, dus we besloten samen dat ze daar bleven.

Spanje ging in lockdown en mijn ouders bleven netjes binnen. Ze konden ook niet anders, want als je de straat op zou gaan, had je de politie aan je broek hangen. Daar waren de regels veel strenger dan hier. We belden vaak, en na een paar dagen gaf mijn moeder aan dat ze last had van een hoestje. Niets aan de hand, dachten wij, dat had ze zo vaak. Maar toen begon papa ook. En na een tijdje werden we gebeld door de beheerder van het appartementencomplex, hij zei dat hij mijn ouders al een aantal dagen niet had gezien.

Daarom ging hij met onze permissie het appartement van mijn ouders binnen en hij trof daar mijn vader en moeder heel ziek aan in bed. Wij belden snel de Spaanse huisarts en die besloot dat ze allebei moesten worden opgenomen in het ziekenhuis."

"Daar werd geconstateerd dat mijn ouders besmet waren met het coronavirus. Hoe dat kon, weten wij nog steeds niet, maar we denken dat het moet zijn gebeurd voordat het land op slot ging. Mijn ouders kwamen daarna namelijk nergens meer.

Aanvankelijk ging het goed in het ziekenhuis. Mijn vader lag wel aan het zuurstof, maar mijn moeder had dat niet eens nodig.

Uit het niets stond op 31 maart mijn broer, hier in Nederland, opeens in mijn woonkamer: 'Ze is dood'. Wat? Huh? Ik begreep er niets van. Mijn moeder was blijkbaar, opeens, heel hard achteruit gegaan. Er was niets meer aan te doen. Mijn vader lag naast haar op de kamer in het ziekenhuis en heeft haar zien sterven, zo verdrietig."

"Wat was het erg dat we niet naar mijn vader toe konden op dat moment. We hebben alles geprobeerd, vaak gebeld met de ambassade, maar ook voor ons werden er geen uitzonderingen gemaakt. We konden niets, alleen maar bellen, en ook dat was moeilijk omdat mijn vader aan het zuurstof zat. We kregen hem op 1 april wel aan de lijn. Hij was fel en zei: 'Regel de begrafenis, ik wil erbij zijn.' Hij hing daarna op want de cardioloog zou zo langskomen, vanwege zijn benauwdheid.

Vlak na het telefoongesprek met mijn vader ging de telefoon weer. Ah, dat zal de cardioloog zijn, dachten wij. Nee, het was een andere arts, mijn vader was ook overleden, opeens, een dag na mijn moeder.

We hebben geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder, geen afscheid kunnen nemen van mijn vader. Er was geen enkel signaal dat ze opeens zouden overlijden, alles kwam voor ons als een grote klap."

"We hebben daarna alles in het werk moeten stellen om mijn ouders terug naar Nederland te krijgen. We kregen eerst te horen dat ze in Spanje gecremeerd zouden worden, de as zouden we later wel opgestuurd krijgen. Het zou de grootste angst van mijn moeder zijn geweest: verbrand worden.

Gelukkig, na een spannende periode, konden we mijn ouders via België terugkrijgen. Daarna konden we ze nog één keer zien. In het uitvaartcentrum lag mijn vader links in de kist, mijn moeder rechts. Het was zo raar, confronterend en onwerkelijk, alsof ik in film van iemand anders leven liep.

Nu zijn we het huis aan het leeghalen, je zit natuurlijk met al die spullen. Maar het besef is er nog lang niet, het voelt als lijkenpikkerij wat we hier doen. Omdat ik nog altijd denk dat ze zo terug kunnen komen uit Spanje, zoals ieder jaar."

"Mijn ouders waren elkaars eerste liefde, al meer dan zestig jaar verliefd op elkaar. Iedereen zegt nu: gelukkig zijn ze weer samen. Ja, dat zal natuurlijk best, maar ik haal er nog geen troost uit. Ik hoop dat ik er later wel kracht uit kan halen, maar op dit moment vind ik het vooral allemaal heel oneerlijk allemaal.

Als één van je ouders overlijdt, is dat kut. Als er twee overlijden, is dat dubbel kut. Maar de situatie om het overlijden van mijn ouders maakt het echt niet te beschrijven hoe erg dit wel niet is.

Ik zit nu met zo veel verdriet, wil niets anders dan uithuilen op een schouder, maar zelfs dat mag niet door corona."

Eerbetoon

Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.

Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.