'Ik ben een gebroken moeder: echt alles mis ik aan Wesley'

Zijn moeder Lotte:

"Ik liep net door de supermarkt en of ik het nou wilde of niet: iedereen begon toch weer over Wesley. Het was echt een bekende Nederlander hier, iedereen kende mijn zoon. Niet gek, want Wesley was echt een flirter. Een héle mooie jongen, met prachtige bruine ogen en een oogverblindende lach.

Na het overlijden hebben we meer dan duizend rouwkaarten gekregen en het huis stond vol met meer dan driehonderd boeketten. Ongekend. Wesley wordt echt gemist, maar vooral door mij."

"Ik was 17 jaar toen ik zwanger was van Wesley, ik was een meisje dat nog op school zat, een kind dat een kind kreeg. Toen, zo'n veertig jaar geleden, werd je in zo'n situatie gewoon van school geschopt. Je kon vertrekken en zocht het maar uit. Thuis kreeg ik ook geen hulp, mijn ouders vingen me niet goed op. Toch was ik vastbesloten: ik wilde dit kindje houden, dit was van mij en dat zou niemand mij afpakken. Ik ben heel hard gaan werken om alles zelf voor elkaar te krijgen. Het wiegje, de kinderwagen, ik heb alles zelf bij elkaar gespaard. 

Toen Wesley geboren werd, was ik dolgelukkig. Aanvankelijk leek het een kerngezonde baby te zijn, maar toen hij maar niet ging kruipen, en later ook niet ging lopen, voelde ik dat er iets aan de hand was. Mijn huisarts was ouderwets en zei: 'Och, je hebt vast een luie baby, het komt wel goed.'

Maar het kwam niet goed. Ik moest met Wesley de medische molen in en uiteindelijk bleek dat hij een hersenbloeding had gehad bij mij in de buik, of toen hij een paar maanden oud was. Daarbij was hersenweefsel verloren gegaan waardoor hij spastisch was en ernstige epilepsie ontwikkelde."

"Wesley kon niet lopen of praten. Hij zat in een rolstoel en maakte via zijn ogen duidelijk hoe hij zich voelde. Hij kon het heel goed laten merken als hij verdrietig was, en onwijs goed laten zien als hij boos was. Dan gooide hij alles van zijn blad af. Zijn boosheid maakte dan snel weer plaats voor een grote lach, want hij vond het geweldig als die spullen door de woonkamer vlogen.

Tot zijn 20e heeft Wesley bij mij thuis gewoond, samen met mijn huidige man en zijn twee broertjes en twee zussen die we later kregen. Hij draaide altijd gewoon mee in het gezin, alsof hem niks mankeerde. 

Ik heb geprobeerd Wesley zo lang als mogelijk bij me te houden, maar de zorg voor hem werd steeds zwaarder. Uiteindelijk zo zwaar, dat mijn schouder ervan uit de kom raakte en ik ernstige vermoeidheids- en spierklachten kreeg. Gelukkig kwam er toen een mooie kans voorbij: Wesley kon in een appartement gaan wonen met drie andere bewoners, hij had er alle voorzieningen en hulp die hij maar kon wensen."

"Ik werd wel echt ziek van heimwee, en hij ook. Toch konden we allebei wennen aan de situatie, en gelukkig kwam Wesley zeker drie keer in de week op bezoek bij mij. Dan dansten we samen in de woonkamer op muziek van de Toppers, of fleurde hij mij op met zijn prachtige lach als ik weer even verdrietig was.

Maar toen corona in Nederland kwam, werden de bezoekjes minder. Hij mocht nog maar één keer per week langskomen. Begrijpelijk, want ik wist als geen ander hoe gevaarlijk corona zou zijn voor Wesley. Juist daarom was ik ook zo voorzichtig: ik eiste vanaf de eerste golf al dat de chauffeurs die Wesley vervoerden een mondkapje zouden dragen, daarnaast mocht niemand hem aanraken en ook de kinderen mochten hem geen kusjes geven.

Die eerste golf overleefden we, maar tijdens de tweede golf kwamen er steeds meer besmettingen in het huis van Wesley. En twee weken terug, toen Wesley weer even op bezoek kwam, ging het ook met hem niet zo goed. Hij was aan het hoesten, en ik hoopte nog dat het met een extra pufje goed zou komen.

"Twee dagen later werd ik door de begeleiding gebeld. Wesley was benauwder geworden en ze vertrouwden het niet. Er werd een coronatest gedaan, en helaas bleek hij besmet te zijn. 

Toen wist ik het al: dit gaat het moment worden dat ik Wesley ga verliezen. Natuurlijk wist ik mijn hele leven lang al dat Wesley geen honderd jaar zou worden. Maar nu al? Dat kon echt nog niet.

Wesley werd aan de beademing gelegd in het ziekenhuis, en daar had ik een moeilijk gesprek met de artsen. Ze zeiden: 'Mocht het zo ver komen dat Wesley naar de intensive care moet, of dat hij gereanimeerd moet worden, dan gaan we dat niet doen.' Ik was verbijsterd, snapte er niets van. 'Hoezo niet?', riep ik. 'Jullie moeten alles voor mijn kind doen wat jullie maar kunnen.'

Later werd mij uitgelegd dat een bezoek aan de ic, of een reanimatie, Wesley gewoon geen goed zou doen. Hij zou er veel te slecht uitkomen, hoe dan ook. En daarom hield ik hoop dat het zo ver niet zou komen. Hij had immers al zo veel doorstaan in het leven, het was zo'n sterke gozer. Tot ik werd gebeld op zondag, het ging steeds slechter en slechter met hem."

"Ik ben naar het ziekenhuis gegaan en daar zag ik mijn zoon knokken voor zijn leven. Geloof me, ik heb nog nooit iemand zo hard zien vechten. Ik heb nog één keer gesmeekt voor zijn leven, gesmeekt bij de artsen om hem te redden. Maar ze noemden het een lijdensweg, zijn lichaam was gewoon op en ik moest afscheid gaan nemen. Toen heb ik hem verteld hoeveel ik van hem hield, dat hij zo veel voor mij heeft betekend.

In drie dagen tijd was Wesley er niet meer, opeens overleden.

Ik vind het vreselijk dat het zo is afgelopen, ik heb ontzettend veel verdriet. Ik ben niet iemand die nu op de bank als een treurmenietje voor zich uit zit te staren, dat kan ik niet. Ik heb nog andere kinderen en kleinkinderen waar ik voor moet zorgen.

Maar geloof me, ik ben een gebroken moeder en ik mis alles wat met Wesley te maken had. Ik kon me geen leven voorstellen zonder hem, we deden alles samen. Dat dat nu op zo'n abrupte manier is afgebroken, is het ergste wat je als moeder kan overkomen."

Eerbetoon

Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.

Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.