Petra: 'Pas nu, veertig jaar later, is het onze tijd'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Al in de brugklas streelde de tekenleraar het oog van Petra Helmus (55). Eén zoen en veertig jaar later zijn ze alsnog een setje. "Ik stapte uit de auto en hij wist: 'die gaat niet meer weg'."
"Het is dik veertig jaar geleden, maar ik weet nog steeds hoe het voelde. Ik zat in de brugklas en zag hem voorbij lopen. De tekenleraar, maar niet de mijne. Hij viel me meteen op. Ik zat op zo’n stropdassenschool waar alle mannen een baard hadden. Behalve hij. Hij was net van de kunstacademie en was de James Dean van de lage landen. Ik was me altijd wel bewust van hem, al duurde het nog twee jaar voordat ik les van hem kreeg. Ik kon wel tekenen en vond het ook wel leuk, toch werd ik alles behalve zijn lievelingetje.
Op de een of andere manier ging het contact steeds verkeerd. Hij was een beetje nerveus en ik was een baldadige puber. Tot hij in de volle klas zei: 'Petra, ik denk dat het beter is dat jij naar de conrector gaat en vraagt of je geen les meer van mij krijgt'. Die vond dat als wij niet met elkaar konden praten, dat ik hem dan een brief moest schrijven over het voorval. Dat heb ik gedaan, en toen kreeg ik een brief terug. Wat ik precies schreef weet ik niet meer, maar ik kwam ermee terug in zijn les en zonder er verder een woord aan vuil te maken begonnen we te schrijven."
"Na dat jaar ging ik naar een andere school, waar ik tekenen in mijn eindexamenpakket kon kiezen. Ondertussen schreven we gewoon door. Hij woonde in Groningen en dat vond ik als guppie in Emmen maar wat interessant. Op een gegeven moment, ik was een jaar of 17 inmiddels, zou ik naar een feestje in Groningen gaan. Van te voren ging ik bij hem langs, voor een glas wijn. En toen gebeurde het. Hij stond aan het aanrecht en ik sloeg spontaan mijn armen om hem heen. We kusten. Het kon allemaal net, qua leeftijd en verhoudingen, maar ik schrok me kapot. En hij ook. 'Hoe vertel ik dit mijn ouders?', dacht ik. Gerhard is vijftien jaar ouder dan ik en ook nog eens mijn docent van vroeger. Uiteindelijk zeiden we er niks over en vertrok ik gewoon naar dat feestje. Ook hierna ging het schrijven gewoon door.
Na mijn eindexamen verhuisde ik naar Nijmegen, want ik kreeg een relatie met de pianist van De Frank Boeijen Groep. Ik had nooit moeite met verkering krijgen, en Gerhard trouwde, maar zo af en toe bleven we schrijven."
Iets ongrijpbaars tussen ons
"Tien jaar met een muzikant bleek meer dan genoeg en uiteindelijk verhuisde ik voor een nieuwe liefde weer terug naar Emmen. Ik kreeg kinderen, Gerhard ook en ons contact verwaterde. Af en toe kwamen we elkaar weer tegen, op een reünie van school bijvoorbeeld of een keer in het theater. Allebei gebonden en allebei verwonderd omdat we elkaar herkenden. Geen gerommel met elkaar, ik had helemaal geen zin in dat gedoe, maar toch zat er altijd wel iets ongrijpbaars tussen ons."
"Nadat mijn derde relatie ook was gestrand, had ik mijn buik vol van verkering. Ik had inmiddels twee kinderen, twee honden en zeven katten en vond het wel best zo. Tijdens een telefoongesprek met een gezamenlijke vriend vroeg ik hoe het nu met Gerhard was. Hij wees me erop dat ik altijd wel oog voor hem had en dat zette me aan het denken. Ik wilde hem wel weer eens spreken, bedacht ik me. Gewoon voor de gezelligheid.
Ik stuurde eerst een bericht op Facebook maar kreeg geen reactie. Dat vond ik gek. Daarna snorde ik zijn mailadres op en nog diezelfde avond kreeg ik een bericht terug. Gerhard nodigde me uit voor koffie en toen ik uit mijn auto stapte, zag hij: die gaat niet meer weg. Nou, dat bleek ook. Die avond was gezellig, ik mocht in zijn bed logeren en hij sliep op de bank. De volgende ochtend zei hij: 'Het lijkt me wel leuk om elkaar weer te zien.' Dat hoeft niet snel, voegde hij er nog aan toe. Maar ja, in no time zaten we in de fase dat we elkaar steeds vaker wilden zien. Al zijn brieven had ik nog."
'Dit is precies de relatie waar ik van hou. Geen gedoe en gezeur, gewoon puur geluk.'
"Inmiddels zijn we bijna twee jaar samen en hebben we van de zomer zelfs een trouwfeest gegeven. Zonder huwelijk overigens, want dat bleek financieel en praktisch helemaal niet zo handig. Mijn kinderen wonen nog thuis en Gerhard is geen kattenmens, dus voorlopig blijven we latten. Maar dat geeft niet, want we zijn toch wel samen. Pas nu is het onze tijd. We zien elkaar vier dagen per week en het mooie is: ik zie hem nu meer dan toen. Als mens dus. Ik denk dat we toen allebei te wild waren om door te gaan met elkaar. Aan de ene kant is dat jammer, het is ons allebei niet gelukt om die dertig jaar samen plus kinderen te halen, maar het geeft ook niet. We waren toen te veel met ons eigen leven bezig.
Nu pas hebben we de rust en de ruimte om echt naar elkaar te kijken en in elkaar te investeren. Al die tijd zat er al iets onder mijn huid, maar dat het zo aangewakkerd kon worden had ik niet verwacht. We waren niets van plan en het is verdorie gewoon hartstikke leuk. We spelen scrabble en we drinken wijn, we praten over kunst en over alles wat ons bezig houdt. En ik denk alleen maar: 'he ja, wat is dit leuk'. Dit is precies de relatie waar ik van hou. Geen gedoe en gezeur, gewoon puur geluk."
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.