Malory: 'Iedere keer als een relatie over is, ben ik weer opgelucht'

"Als puber vond ik mijn vriendinnen al belangrijker dan mijn vriendjes. Ik had ze wel hoor, eentje woonde zelfs een tijdje bij me toen ik studeerde. Niet echt samenwonen dus, maar we deelden wel dezelfde gang in het studentenhuis. Ik was in die tijd bezig met mijn studie en met stijldansen, ik danste hoofdklasse en dat gedoe met jaloerse vriendjes kon ik echt niet gebruiken.

Want hoewel mijn danspartner Wesley gay was, waren jongens regelmatig jaloers op hoe sensueel hij met me danste. Jaloezie vond ik een vreselijk onaantrekkelijke eigenschap - en nog steeds. Dus zodra iemand begon te claimen, kapte ik de relatie af."

"Ik ging vaak stappen bij een vriendin in het zuiden en daar ontmoette ik Wilco. Een beer van een vent, grote bek, grote klok, en een klein hartje. Ik viel als een blok voor hem. Zo nuchter als ik de afgelopen 29 jaar was geweest, zo week was ik nu. Al de eerste nacht ging ik met hem mee naar huis, en mijn vriendin met zijn beste vriend. Ieder weekend reed ik vanuit de Randstad naar Brabant en al gauw liet ik de danswedstrijden schieten en trainde ik alleen nog door de week.

Jammer, maar de lol die we met z’n vieren hadden gaf me ook veel geluk. Wilco was meteen serieus. Hij stelde me voor aan zijn vrienden, zijn ouders en haalde speciaal voor mij vanillevla en blauwe bessen in huis. M’n lievelingstoetje. En nooit een greintje jaloezie, dat vond ik misschien nog wel het mooist aan hem. Wij waren alles, zei hij."

Een hele week bij hem

"Na onze eerste oud & nieuw samen, met een grote vriendengroep en veel champagne en nog meer vuurwerk, bleef ik nog een hele week bij hem. Ik had vakantie en het was voor ons allebei vanzelfsprekend dat ik bij hem bleef. Af en toe kwam hij ook wel eens naar mijn huis, maar meestal was ik daar."

"Op de weg terug naar huis voelde ik me niet lekker. Ik was emotioneel, mijn buik voelde beurs en mijn hoofd zeurde. Blijkbaar miste ik Wilco wel erg, dacht ik. Maar toen ik twee weken later niet ongesteld werd, kreeg ik het Spaans benauwd. De roze plus die ik de volgende ochtend uit de toiletpot trok bevestigde wat ik eigenlijk al wist. Mijn grote beer vond het juist alleen maar mooi. Alsof hij me over zijn brede schouder gooide en mee zijn hol in trok. En dus trok ik een maand later bij hem in, vond zelfs een baan in mijn nieuwe stad en werden we zomaar happily ever after."

Toch geen supervader

"Voor even dan. Want toen onze zoon Tobey een jaar was, was er van die supervader weinig meer over. Hij was altijd aan het werk en als hij thuis was, was ‘ie moe en chagrijnig. We spraken er wel over, en hij beloofde beterschap. Het zou maar even zijn, want nu was het druk in de handel, maar straks zou hij echt met Tobey op pad gaan, zodat ik even mijn handen vrij had. Maar hij ging nooit, want er was altijd wel iets.

Na een jaar vol ruzies en verwijten besloot ik dat ik liever alleen was met mijn zoon, dan ongelukkig samen met Wilco. Ik verhuisde terug naar de Randstad zodat ik mijn moeder weer in de buurt had, want haar hulp had ik nu zeker nodig. Hij liet me gaan en beloofde ieder weekend onze zoon op te komen halen. Dat werd al snel om de week en is inmiddels één zaterdag in de maand. Ik vind het zo verdrietig voor mijn kleine schat."

"Inmiddels is Tobey elf en ben ik nog steeds in leeuwinnenmodus. Ik heb niemand nodig en ik regel het zelf allemaal wel. Natuurlijk date ik nog weleens, aan seks ook geen gebrek. Maar met relaties wil het niet meer. Ik heb lieverds gehad, stoere mannen, onbereikbare types en goedzakken. Maar na een paar maanden erger ik me weer kapot aan alles wat bij hem hoort. Zijn grapjes, zijn geur, zijn kinderen. Doodmoe word ik ervan."

Mijn huis, mijn leven

"En nee, dat ligt echt niet aan de man in kwestie maar aan mezelf. Ik heb mijn leven gewoon veel te goed voor elkaar. Dan doet zo iemand hartstikke zijn best, doet leuke dingen met Tobey en dan geniet ik daar wel van. Maar zodra hij zijn was bij mij in de mand gooit, voel ik weer beklemming. Dan komen de vragen over wie er boodschappen doet, of neemt ‘ie zijn kinderen mee als hij bij me komt logeren. En steeds vliegt het me aan, ga ik paaltjes in de grond slaan. Mijn huis, mijn leven.

Soms druipt een man af, soms wordt hij boos. En iedere keer ben ik weer opgelucht als hij weg is. Als het weer gewoon me & Tobey is. Nu de feestdagen er weer aankomen denk ik: heerlijk, niemand om rekening mee te houden. We gaan samen borrelen en films kijken. Misschien dat ik mijn hart weer openstel als Tobey uit huis is. Maar tot die tijd begin ik er niet meer aan. Is voor iedereen beter."

De naam Malory is op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.