Nathalie wil nooit meer naar haar schoonmoeder: 'Klaar met haar verwijten'

"Nooit eerder had ik een 'echte' schoonmoeder gehad voordat ik Ralf ontmoette, omdat ik voor hem slechts kortere relaties had. Ik had dus geen idee wat ik ervan kon verwachten. Natuurlijk kende ik de lacherige horrorverhalen over vreselijke schoonmoeders, maar die nam ik niet zo serieus. Wist ik veel dat daar soms toch een kern van waarheid in zit, dat werd mij ook pas later duidelijk.

Ik weet nog goed dat Ralf en ik verloofd waren en ik mijn schoonmoeder Agnes meevroeg om trouwjurken te gaan passen. Onze band was toen al niet superhecht dus het was een beetje een moetje, maar ik wilde haar ook niet buitensluiten. In de winkel koos ik een prachtige jurk met bijpassende schoenen. Op de terugweg naar huis flapte mijn schoonmoeder er plots uit dat ik een 'dikke kont' had in mijn jurk en dat ik andere schoenen had moeten kiezen. Ik stond met mijn mond vol tanden."

"Toen Ralf en ik elkaar zeventien jaar geleden via een datingsite ontmoetten, was het al snel serieus tussen ons. We werden verliefd op elkaar en al na twee maanden werd ik voorgesteld aan zijn moeder. Ik vond haar best aardig, ze kwam vriendelijk en zorgzaam over. Wel vond ik haar heel anders dan mijn eigen ouders. Die laten mij vrij en vertrouwen erop dat ik niet in zeven sloten tegelijk loop. Toen Ralf en ik voor het eerst samen op vakantie gingen, zei mijn moeder simpelweg: 'Veel plezier!'

Ralf’s moeder daarentegen gaf ons tig waarschuwingen mee. Dat we voorzichtig moesten zijn, op onze spullen moesten passen en ga zo maar door. En toen we naar huizen gingen kijken in een nieuwbouwproject, riep Agnes dat we daar absoluut niet moesten gaan wonen. Ik vond haar gedrag opmerkelijk, maar haalde mijn schouders er maar over op. Die eerste jaren was ons contact oppervlakkig maar best oké."

Rare incidenten 

"Naarmate de tijd verstreek ging de zorgzaamheid van Agnes steeds meer over in bemoeizucht. En dat stond mij steeds meer tegen. De vader van Ralf heb ik nooit gekend, die is al jong overleden. Agnes is daarna alleen gebleven, er is dus niemand om haar af te remmen. Er deden zich steeds vaker rare incidenten voor. Zo bleef ze jaren terug een keer logeren en toen ik na mijn werk thuiskwam, had ze onze hele hoekbank verplaatst om daar eens flink achter te stofzuigen. Vast goed bedoeld, maar mij gaf het een raar gevoel. Alsof ik niet goed genoeg was.

Ook gaf ze Ralf een keer een stapel nieuwe overhemden waar de kaartjes nog aan hingen. Zogenaamd waren die eigenlijk nog voor zijn vader gekocht, maar ik zie heus wel het verschil tussen overhemden van vijfentwintig jaar geleden en nu. Agnes zei wel vaker op kritische toon tegen Ralf: 'Wat heb je nú weer aan?' Waarschijnlijk voelde ze zich geroepen om nog steeds kleding voor haar ruim volwassen zoon te kopen. Heel wonderlijk, vond ik."

"Het omslagpunt kwam toen Ralf en ik kinderen kregen. Daar ging een heel proces aan vooraf. Het lukte ons niet om zwanger te raken en we verdiepten ons in adoptie. Toen we dit aan mijn schoonmoeder vertelden, riep ze uit dat we daar niet aan moesten beginnen: 'Daar komt alleen maar ellende van!' Onze beide dochters zijn uiteindelijk via IVF verwekt, dat was een pittig traject. Ook toen was er vanuit Agnes weinig steun of empathie. Wel was ze toen ik zwanger was heel blij dat zij uiteindelijk toch oma zou worden. Alsof het allemaal om haar draaide."

Kritiek op de opvoeding

"Onze dochters werden geboren en ik deed mijn best om het contact met Agnes goed te houden. Hoe ouder de meiden werden, hoe meer kritiek Agens had op mijn manier van opvoeden. Ze vond – en vindt – mij veel te streng. Alleen maar omdat ik niet wil dat er de hele dag snoep op tafel staat, iets wat Agnes heel normaal schijnt te vinden. Ook bewaak ik de grenzen van mijn oudste dochter, die een 'rugzakje' heeft, snel overprikkeld raakt en veel structuur nodig heeft. Dat vindt Agnes maar onzin."

"Natuurlijk zijn het allemaal kleine, onbenullige voorvallen. Maar als je het allemaal bij elkaar optelt, dan raakt de emmer op den duur toch vol. Het dieptepunt kwam afgelopen zomer. We gingen samen met de meisjes een nachtje bij Agnes slapen, zodat we twee dagen samen konden doorbrengen. Onze hond nam ik ook mee. Meteen al merkte ik dat ik weinig goed kon doen. Agnes gaf continu afkeurende, kleine speldenprikjes. De sfeer was om te snijden.

Op een gegeven moment zei Agnes dat ze een vest wilde breien voor de kinderen. 'En die ga je niet weggooien, zoals je met andere cadeautjes van mij hebt gedaan', sneerde ze. Nou heb ik inderdaad weleens kleren weggedaan die Agnes gegeven had, omdat die simpelweg te klein waren voor onze dochters. Of ze kregen een plastic prul cadeau dat al na een paar dagen stuk was en daardoor bij het afval belandde. Maar moedwillig haar cadeaus weggooien heb ik nooit gedaan."

"Ik reageerde dus verbaasd op haar uitspraak en vroeg wat ze bedoelde. Toen stak mijn schoonmoeder een tirade af. Over hoe ik haar nooit een oma had laten zijn voor de kinderen, en dat ze nog geen luier had kunnen verschonen. Onze kinderen zijn inmiddels zes en negen, dus blijkbaar zat dit haar al jaren dwars. Ze woont honderdvijftig kilometer van ons vandaan en heeft geen auto, dus een vaste oppasdag zat er niet in. Maar we gingen wel eens per maand bij haar langs. Mijn ouders wonen bij ons om de hoek en passen wel veel op, misschien zat dat haar dwars."

Nooit meer langskomen

"Ook gilde ze dat ze geen foto’s en video’s van de meisjes op haar telefoon heeft. Dat is bijzonder, want ik appte haar vaak genoeg beeld van de meiden en ik heb een hele stapel foto’s voor haar laten afdrukken. Tot slot riep ze dat ik onze hond niet had mogen meenemen. Toen was ik klaar met de verwijten. Ik pakte de hond op en zei dat ik nooit meer bij haar in huis zou komen. Daarna liep ik weg."

"Die uitbarsting is inmiddels een half jaar geleden. Sindsdien heb ik geen contact meer met Agnes. Ik weet dat ik me wat subtieler had moeten uitdrukken, maar ik was er helemaal klaar mee. Onlangs was onze oudste dochter jarig. Wat mij betreft was Agnes gewoon welkom op haar feestje, maar ze wilde niet komen. Mijn dochter was daarom erg teleurgesteld. Dat vond ik heel zielig, want mijn kinderen hoeven helemaal niet te kiezen tussen mij en hun oma. Ze mogen ons allebei lief vinden, dat heb hen ik ook gezegd.

Ralf heeft nog wel contact met zijn moeder, maar niet zo vaak omdat ze hem niet wil bellen, ook niet op zijn mobiel. Ze is bang dat ze hem treft terwijl ik thuis ben en dan voelt ze zich bezwaard, zo heeft ze hem laten weten."

Belang van de kinderen voorop

"Ik heb voorgesteld om alles een keer met Agnes uit te praten, maar dan wel met een mediator erbij. Dat wil ze niet. Al met al kan ik daar nu weinig aan veranderen. Dus vooralsnog blijf ik bij mijn voornemen dat ik nooit meer bij haar langs wil gaan. Wellicht zie ik haar met kerst bij Ralfs zus. Dan zal ik normaal doen tegen mijn schoonmoeder.

Ik hoop dat Agnes ooit open kan staan voor mijn kant van het verhaal en dat ze het belang van onze kinderen voorop zet. Ze wilde toch zo graag hun oma zijn? Dan is het jammer dat ze nu juist zelf voor afstand zorgt."

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl