Meriam laat zich nooit meer leiden door de mening van anderen: 'Moest mezelf bevrijden'

"Ouder worden vind ik helemaal niet erg, integendeel. Ik weet nu veel beter wat ik wil en durf daar ook voor te staan. Sinds ik me minder bezighoud met de mening van anderen, ben ik een relaxter mens geworden. Soms vind ik het zonde dat ik dit niet eerder inzag, dat had mij zoveel stress en onzekerheden gescheeld."

"Als meisje had ik veel angsten. Ik was bang voor boten en liften, en als vriendinnetjes hutten gingen bouwen in de weilanden durfde ik ook niet mee. Al sinds mijn vierde droomde ik ervan om zangeres te worden. Urenlang zat ik met een microfoontje in mijn kamer te zingen. Ik groeide op in een klein dorp, waar het motto was: doe maar gewoon, dan doe je al gek zat. Je moest vooral niet je kop boven het maaiveld uitsteken. Dat kreeg ik ook vanuit huis mee in de opvoeding. Je aanpassen, geen ruzie maken en het 'gezellig houden' vonden mijn ouders erg belangrijk.

Al jong leerde ik mezelf dus afstemmen op andere mensen. Ik was bang dat ik anders mijn vriendinnen zou kwijtraken. Dus als zij met poppen wilden spelen en ik eigenlijk niet, schikte ik me naar hun wensen."

Knokken voor de mavo

"Het was een weinig ambitieuze omgeving, zelf kwam ik ook uit een arbeidersgezin. In groep acht kreeg ik lbo/mavo-advies, daardoor moest ik naar een school die ik helemaal niet leuk vond. Aan alles voelde ik dat er meer in mij zat. Ik heb er voor moeten knokken om mavo te mogen doen op een andere school."

"Voor mijn gevoel heb ik veel moeten bevechten in mijn leven. Een dubbeltje wordt nooit een kwartje, dat idee heerste er. Toen ik een typdiploma moest halen, zei een juf dat ik het toch niet ging halen. Continu moest ik mezelf bewijzen. Nog steeds wilde ik dolgraag zangeres worden. Maar er was niet veel geld thuis, dus voor zangles wilden en konden mijn ouders niet betalen. Ze zagen daar het nut niet van in, want met muziek viel later geen droog brood te verdienen, vonden zij. Dat bedoelden zij niet slecht.

Ze gunden mij een goede, stabiele toekomst en zagen niets in het onzekere bestaan van een zangeres. Toen ik achttien werd, kreeg ik een aanvullende beurs. Daarmee betaalde ik zelf zanglessen. Maar naar het conservatorium gaan zat er voor mij niet in, dat was echt not done thuis. Dus ik ging braaf de studie cultureel werk doen, in plaats van dat ik mijn passie volgde."

'Aardig zangeresje'

"Wel durfde ik eindelijk in een band te gaan zingen. Doodzenuwachtig was ik, in de week voor ons eerste optreden viel ik vier kilo af van de stress. De eerste twee jaar stond ik met trillende benen en zweethanden op het podium. Ik was enorm perfectionistisch, zo bang om fouten te maken. 'Aardig zangeresje' werd er over mij gezegd. Dat vond ik zo kleinerend."

"Ik studeerde af en kreeg een baan als regiomanager bij Jeugdzorg. Ook in deze functie was mijn daadkracht en ambitie niet altijd gewenst. Vaak werd het als lastig ervaren waardoor ik lange tijd heb gedacht dat ik een slechte leidinggevende was. Regelmatig werd ik op het matje geroepen als ik probeerde mijn eigen visie te volgen."

Alsnog het conservatorium?

"In mijn vrije tijd volgde ik losse zanglessen bij een zanglerares aan het conservatorium. Even twijfelde ik om daar alsnog écht te gaan studeren, bijvoorbeeld de musicalopleiding. Mijn familie en toenmalige partner raadden dat af. Ik had een goede baan en verdiende nu toch al lekker geld, waarom zou ik dat allemaal inleveren?

Zij begrepen niet dat zang niet gewoon een hobby voor mij was en dat ik er écht goed in wilde worden. Maar ik durfde hun mening niet te trotseren. Ik was bang voor afkeuring en ieder flintertje kritiek kwam keihard aan. Dus ik conformeerde me weer en liet het plan varen."

"Ook in mijn privéleven liet ik me klein houden en ondersneeuwen. Als mijn vriendinnen bij een bepaald restaurant wilden eten, durfde ik niet te zeggen dat ik liever ergens anders at. Wilde mijn toenmalige vriend een auto kopen die ik niet zag zitten of op vakantie naar een plek die mij niet zozeer trok, dan ging ik daar toch in mee. Ik wilde niemand boos maken.

Ik stond niet voor mijn mening en zag altijd de andere kant van het verhaal. Dat is een kwaliteit want hierdoor voel ik mensen feilloos aan. Maar het ging ten koste van mezelf. Ik raakte verwijderd van mezelf, wist niet meer wie ik echt was en wat ik wilde."

De knop om

"Ondertussen had ik carrière gemaakt bij Jeugdzorg, maar daar was veel onrust door een reorganisatie. In die tijd werden meerdere jonge mensen in mijn omgeving ongeneeslijk ziek. Het was een periode met veel angst en verlies.

Toen ging bij mij de knop om. Ik realiseerde me dat je helemaal niet weet of je tachtig wordt en dat onze tijd op aarde kostbaar is. Ineens was ik zó klaar met het altijd maar rekening houden met de mening van een ander. Ik wilde me niet meer klein maken. Het besef kwam dat ik mijn eigen keuzes moest maken en mezelf moest bevrijden."

"Eerst zegde ik tien jaar geleden mijn baan op. Doodeng, maar ik voelde dat ik dat moest doen. 'Je bent gek', zeiden mensen tegen mij. Maar ik realiseerde me dat mensen hun angsten op mij projecteerden.

Dat gebeurde ook toen ik tegen mijn moeder zei dat ik mijn jarenlange relatie wilde verbreken. 'Weet je het wel zeker, want je gaat dan veel verliezen', zei ze. Uit liefde en bezorgdheid, maar ik wilde mijn keuzes niet meer laten bepalen door de mening van anderen."

Negativiteit en jaloezie vermijden 

"Ik investeerde veel geld in opleidingen in consultancy en advies – ook daar kwam veel commentaar  op – en begon mijn eigen bedrijf als high end business coach. Hiermee help ik ambitieuze ondernemers door te groeien met hun bedrijf. Dankbaar werk, want ook zij worden vaak klein gehouden.

Mijn keuzes hadden consequenties. Zo heb ik vrienden losgelaten die mij geen energie gaven. Het is zeker niet zo dat ik nu totaal geen kritiek duld van mensen, maar ik wil negativiteit en jaloezie wel vermijden."

"Nog steeds zing ik in een band. Een groot verschil is dat ik mezelf toestemming heb gegeven om echt te genieten van een optreden, zonder stress. Nu kan ik spelen met de avond en met het publiek, ik laat het gewoon op me afkomen. Ik voel me vrij en sta nu veel relaxter op het podium. Vroeger kwam ik vaak huilend thuis na een optreden. De druk lag zo hoog; als ik even vals had gezongen had ik gefaald in mijn ogen. Dat heb ik losgelaten."

Angst niet leidend

"Vrij zijn betekent niet zonder angst leven, maar dat je angst niet meer leidend laat zijn voor de keuzes die je maakt. Ik heb in korte tijd een succesvol bedrijf opgezet en krijg weleens kritiek daarop: 'Kun je nog wel goed voor je kinderen zorgen?' Dat had ik vroeger heel erg gevonden, maar nu ben ik veel weerbaarder.

De mening van een ander zegt niets over mij. Nooit meer wil ik me klein laten houden. Dat heb ik zélf toegelaten, dus de sleutel om het op te lossen lag ook bij mij. Voor mijn gevoel kan ik nu de wereld aan."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl