Tessa wil nooit meer voor een vriendin werken: 'Ik kan fluiten naar die 12.000 euro'

"Ik leerde Deborah negen jaar geleden kennen via mijn werk bij een opleidingsinstituut. We werden collega’s en al gauw ook vriendinnen. Ze was grappig, gezellig, charismatisch en ondernemend. Ik was al langere tijd gescheiden, zij zat in een rothuwelijk waar ze uit wilde stappen. Hier hadden we vaak goede, diepgaande gesprekken over, ik was haar steun en toeverlaat. 

We hadden dezelfde energie, hielden van urenlang dansen. In korte tijd werden we heel close. Toen zij een eigen opleidingsinstituut in zelfontwikkeling startte, vroeg ze mij mee als docent. 'Ik kan dit niet zonder jou', zei ze. Dat streelde mijn ego. Dus natuurlijk deed ik mee, ik twijfelde geen seconde."

"Omdat ik Deborah als collega had leren kennen, wist ik dat we goed konden samenwerken en qua ideeën op dezelfde lijn zaten. Dat ging aanvankelijk ook heel goed, enthousiast ging ik voor haar cursisten aan de slag als freelance docent. 

Mijn uren factureerde ik aan Deborah. Al na een paar maanden merkte ik dat mijn facturen niet altijd werden uitbetaald. Dat gebeurde steeds vaker."

De zielige alleenstaande moeder

"Als ik Deborah daar op aansprak, had ze altijd haar verhaal klaar. Zíj was dan de zielige alleenstaande moeder zonder geld. Dan zei ze dat als ze mijn facturen zou betalen, haar dochter niet mee op schoolkamp zou kunnen.

Ik hield van haar kinderen, dat wist ze dondersgoed en daarmee speelde ze in op mijn gevoel. Want natuurlijk durfde ik dan niet aan te dringen. Heel manipulatief van haar, besef ik nu. Ook gaf ze vaak anderen de schuld, dan lag het probleem bijvoorbeeld aan de administratie-afdeling."

"Mijn man en zoon waarschuwden mij al vaker voor haar. Ze vonden dat Deborah het alleen maar over zichzelf kon hebben. Ook bij de studenten was ze om die reden niet erg populair. Maar ik was naïef, ik ben er nooit vanuit gegaan dat een vriendin mij een loer zou draaien."

Zo goed als gratis werken 

"Ondertussen begon het steeds meer te schuren dat ik vaak niet werd uitbetaald. Dit had gevolgen voor mijn financiële situatie. Zo wilde ik eigenlijk een autootje kopen, maar daar had ik nu geen geld voor. Gelukkig zat ik naast deze freelance baan nog ergens in vaste dienst en had ik daar een salaris van, maar ik baalde er wel van. 

Ik was bij mijn andere baan minder gaan werken, dus daar viel geld weg, maar het lesgeven bij Deborah deed ik dus inmiddels zo goed als gratis. Ik vermoed dat zij dacht: wat zeur je nou, je hebt toch je andere salaris? Terwijl ik gewoon recht had op dat geld."

"Confrontaties aangaan vond ik lastig, toch deed ik dat wel af en toe. Met moeite, want ik wilde wel onze vriendschap behouden. Ik weet nog dat ik Deborah aansprak op een factuur van tweeduizend euro. Die kon ze niet betalen, zei ze. 

Direct daarna stak ze een sigaret op en boekte ze online een vakantie. Ik ontplofte. 'Zie je niet hoe gek het is dat je mij niet kunt betalen, maar wél op vakantie gaat?', riep ik. Daar had ze geen goed antwoord op."

Aan mezelf twijfelen 

"Deborah was heel manipulatief – een narcist, vermoed ik nu. Ze deed zichzelf naar de buitenwereld voor als zielige, hardwerkende vrouw. Iedereen had medelijden met haar. Gek genoeg ik vaak ook. Deborah kon zó goed dingen recht praten, dat ik dan aan mezelf ging twijfelen. Dan beloofde ze dat er echt snel geld aan kwam – nu was het even niet mogelijk, maar ze deed haar best. 

Een deel van mij dacht dan altijd: niet mijn probleem, geef mij waar ik recht op heb. Wat maakte het toch dat ze dacht dat ze mij zo kon bedonderen? Maar dan kwam ze weer met een flesje wijn naar me toe en zei ze dat ze zo blij met mij was en zo veel van mij hield, en dan was ik weer even gepaaid."

"Op een dag vertelde Deborah mij dat ze van plan was de stekker eruit te trekken en het faillissement aan te vragen. Ik schrok me rot. Inmiddels kreeg ik nog bijna twaalfduizend euro van haar, naar dat geld kon ik dan fluiten. 

Ik vroeg Deborah wat er nu met mijn facturen zou gebeuren. 'Die liggen bij de curator', zei ze koeltjes. Ik besefte dat ik achteraan in de rij kon aansluiten bij de andere schuldeisers, en van een kale kip kun je niet plukken."

Een trap na

"Deborah had er een zooitje van gemaakt. Overigens gaf ze nog een trap na door mij hier de schuld van te geven. 

Bij de laatste cursus die ik voor haar gaf, had ik erop gestaan dat ik vooraf betaald zou worden. Volgens haar was dat de genadeklap geweest. Dat ze zelf continu geld uit het bedrijf trok voor vakanties en een nieuwe auto, vergat ze even voor het gemak."

"Deborah stond erop dat het faillissement onder ons bleef, de cursisten mochten van niets weten. Heel nep moest ik van haar de schijn ophouden, wat ik vertikte. 

Er waren cursisten die wat achterliepen met betalingen, die zette zij onwijs onder druk dat ze moesten betalen. Dat geld moest op haar privérekening komen. Dat vond ze later waarschijnlijk toch te link, dus ze vroeg mij of ze vijfduizend euro op mijn rekening mocht parkeren. Ze bleef maar aandringen, terwijl ik zei dat dit faillissementsfraude en hartstikke illegaal was."

De druppel

"Dit was voor mij de druppel. In een mail zegde ik onze vriendschap op. Ik schreef dat ik van haar hield, maar dat ze mij oneerlijk behandelde. Het kleine restje vriendschap dat er nog was, had ze verpest.

Ik kreeg een verbolgen mail terug waarin ze zei dat ze toch zo veel voor mij had gedaan. Maar ik was er klaar mee. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig."

"Zeker heb ik hier een tijd last van gehad. Maar op een nacht droomde ik dat ik afscheid van haar nam. Dat hielp me met het loslaten, ik werd opgeruimd wakker. Maar soms borrelt het weer even omhoog. Momenteel zit ik krap bij kas, dan denk ik weer aan dat grote bedrag dat ik nu goed had kunnen gebruiken. 

Soms mis ik de leuke kanten van Deborah. Ik heb enorm met haar gelachen en veel steun aan haar gehad. Onze tijd samen is ook heel waardevol geweest, ondanks de vervelende afloop."

Vriendschappen zijn overrated

"Ik weet zeker dat ik nooit meer met een vriendin zakelijk in zee ga, dat heeft zo veel kapotgemaakt. En ik heb geleerd dat ik veel eerder mijn grenzen aan moet geven. Door dit alles heb ik mezelf beter leren kennen. 

Ik merk dat ik het liefst dingen in mijn eentje doen, naar mijn mening zijn vriendschappen overrated. Wat ik doe voor een ander, hoef ik niet terug te verwachten van diegene. Ik kocht nota bene een kerstboom voor Deborah toen ze er zelf geen geld voor had. In haar ben ik teleurgesteld, maar ook in mezelf omdat ik het zo ver heb laten komen. Het is een wijze maar dure les geweest."

De namen in dit artikel zijn wegens privacyredenen gefingeerd.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle