Annabel was als puber zwaar depressief, maar niemand die dat wist: 'Droeg 'n masker'

"Als ik terugkijk op mijn puberteit, schrik ik haast van de zwaarte daarvan. In die periode heb ik me zo ontzettend depressief, ongezien en ongehoord gevoeld. Ik dacht dat het leven niet voor mij was weggelegd en voor mij geen meerwaarde had. 

Die tijd heeft mij gevormd en ook daarna jarenlang achtervolgd. Maar met de wijsheid van nu zie ik ook dat ik het misschien nodig had om mee te maken. Het heeft me sterk en krachtig gemaakt, maar tegelijkertijd de moed gegeven om me kwetsbaar op te stellen. Ik draag geen masker meer."

"Ik heb een fijne jeugd gehad. Als enig kind kon ik mezelf goed vermaken, maar daarnaast was ik erg sociaal en had ik veel vriendinnetjes. Vaak hadden die wel broertjes of zusjes, die reuring vond ik gezellig. Met mijn ouders reisde ik veel. Eerst vooral door Europa, later kwamen daar Azië, Afrika en Midden-Amerika bij. Mijn ouders waren betrokken en liefdevol."

Pittige tijd thuis

"Dingen veranderden rond mijn negende. Mijn ouders hadden steeds vaker ruzie, dat gaf spanningen in huis. Ik weet nog hoe ik huilend in bed lag met mijn handen over mijn oren zodat ik hun geschreeuw niet hoefde te horen. Zo vaak ben ik huilend in slaap gevallen, mezelf afvragend wat ik fout had gedaan. Alles betrok ik op mezelf, ik gaf mezelf de schuld van hun ruzies. 

Het was een pittige tijd waarin mijn moeder ook nog eens kanker kreeg. Als kind wist ik niet goed hoe ik daarmee kon omgaan. Toen ik twaalf was, gingen mijn ouders scheiden. Het was precies in de zomer voordat ik naar de middelbare school ging. Daar voelde ik me niet op mijn plek. Ik zat niet lekker in mijn vel en werd een beetje gepest."

"De puberteit sloeg keihard toe. Zowel mijn vader als moeder ging in een ander huis wonen, mijn vader ging terug de grens over naar Duitsland waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Ik woonde vooral bij mijn moeder en om het weekend mocht ik naar m’n vader. 

Mijn moeder en ik hadden dagelijks ruzie. Ik vond het vervelend dat ze extreem slecht sprak over mijn vader en zijn kant van de familie, met wie ik juist altijd fijn contact had. Ze gaf mij het gevoel dat ik partij moest trekken, iets wat nooit bij een kind gelegd moet worden. Continu zat ik in een loyaliteitsconflict." 

Onzeker over alles

"Hele dagen zat mijn moeder te huilen, waardoor er geen ruimte was voor mijn gevoelens. Als volwassene snap ik nu dat zij destijds in een rouwproces zat om haar stukgelopen huwelijk, maar toen voelde ik me niet gezien of gehoord. Daarnaast was ik als puber onzeker over alles, vooral mijn uiterlijk. Ik vond mezelf hartstikke lelijk en dik."

"Met mijn moeder voelde ik weinig connectie. Misschien had dat ook te maken met het feit dat ze mij pas op latere leeftijd kreeg. Toen ik later ging stappen en drinken, riep ze steeds dat ik mijn hersencellen kapotdronk. 

Ze kon zich totaal niet in mij verplaatsen en zei ook steeds dat ik niet zo boos moest kijken terwijl dat mijn gewone gezichtsuitdrukking was."

Steeds donkerdere gedachtes

"Steeds meer trok ik me terug op mijn kamer, ik kwam de zolder bijna niet meer af. Alleen om naar mijn vader te gaan, die ik ieder weekend zag. Mijn gedachtes werden steeds donkerder. 

Ik wilde niet meer leven en dacht steeds vaker aan hoe ik mijn leven kon beëindigen zonder anderen hiermee te belasten. Zo wilde ik niet voor een trein springen omdat de machinist daar dan last van kon krijgen. Ik overwoog om van een flat te springen of een overdosis medicijnen te nemen."

"Tijdens ruzies riep ik naar mijn moeder dat ik dood wilde. Dan antwoordde zij dat ik naar een psycholoog moest, waarop ik zei dat zíj maar moest gaan. Mijn moeder was zelf erg eenzaam en verdrietig. Achteraf vraag ik me af of mijn depressieve episodes wel van mij waren of dat ik, als hooggevoelig persoon, vooral haar emoties en rouwproces overnam."

Niemand die het doorhad

"Met niemand deelde ik mijn worstelingen. Ik kropte alles op en droeg een masker. Daardoor had niemand door dat het helemaal niet goed ging met mij. Omdat ik mijn pijn en kwetsbaarheid niet durfde te laten zien, kreeg ik ook van niemand steun. Eigenlijk gaf ik mensen niet eens de kans om er voor mij te zijn."

"Het dieptepunt kwam toen mijn moeder op mijn zeventiende mij mijn huissleutel afnam. Ze wist zich geen raad met mij. Voortaan moest ik maar op haar wachten als ik naar binnen wilde. Het raakte mij dat zij mij m’n zelfstandigheid en onafhankelijkheid afnam, ik voelde me enorm onwelkom en afgewezen door mijn eigen moeder.

Dat was voor mij de druppel. Ik belde mijn vader dat hij mij meteen moest komen halen. Een halfjaar heb ik bij hem gewoond, daarna ging ik studeren en op mezelf wonen."

Slecht praten over vader

"Het studeren, werken en mijn relaties gaven afleiding. Ook was het heel fijn om bij mijn moeder weg te zijn, merkte ik al gauw. Ik fungeerde op jonge leeftijd als haar praatpaal en steun en toeverlaat. 

Dat ze zó slecht praatte over mijn vader, iemand met wie ze getrouwd was geweest en een kind had, kan ik nog steeds niet bevatten. Ik weet nu dat hun scheiding helemaal losstaat van mij, maar als kind voelde ik me daar echt verantwoordelijk voor omdat zij zo veel bij mij neerlegde."

"Doorgaan met mijn leven, reizen en leuke dingen doen, dat heeft mij er bovenop geholpen. Net als het nodige innerlijke werk, zoals hypnotherapie, coaching en ademwerk. De zelfliefde kwam terug. Beetje bij beetje merkte ik dat het leven leuk kan zijn, dat ik er zelfs van kan genieten. 

Ik ben mijn emoties en gedachtes gaan uiten, ik krop niets meer op. Het is zo’n opluchting dat ik gewoon mens mag zijn en tegenwoordig anderen kan helpen met mijn werk als ademcoach en holistisch ergotherapeut. Ik pleit ervoor dat we meer naar elkaar gaan luisteren, en zonder oordeel puur de ander zien en horen."

Geen contact met moeder

"Nooit meer wil ik me zo slecht en depressief voelen als in mijn puberteit. Vorig jaar heb ik een gesprek met mijn moeder gehad over hoe ik me vroeger heb gevoeld. Toen zei ze dat ik dit maar met een psycholoog moest bespreken, zij wilde onze gesprekken luchtig houden. 

Dit was voor mij de bevestiging dat zij mij niet kan en wil geven wat ik nodig heb, hierna heb ik het contact opnieuw verbroken."

"Sindsdien voel ik vooral een opluchting. Het is oké om vanuit zelfliefde en zelfzorg het contact af te houden, ook al is het mijn moeder. Tegen pubers die zich nu zo voelen wil ik zeggen: je bent niet alleen, al voelt het wel zo. Praat erover met iemand die je vertrouwt, alleen dan kan er iets veranderen.

Zelf deel ik sinds een paar jaar alles op social media. Dat vond ik eerst spannend, maar kreeg er zoveel fijne respons op. De verbinding, herkenning en liefde die ik daarop ervaar, voeden mij."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle